"Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς"!
Ξυπνήσαμε ξαλαφρωμένοι, ανακουφισμένοι, εγώ και όλη η πλατεία. Μάλιστα ο κόσμος στην πλατεία πέρασε τόσο ωραία τις τελευταίες ημέρες, με χορούς, τραγούδια και παιχνίδια, όπως το "κλέφτες και κουκουλοφόροι", που αποφάσισε να εγκατασταθεί σε αυτήν, τουλάχιστον για το καλοκαιράκι, θα του έρθει πιο φθηνά από το να πάει διακοπές. Άλλωστε η θάλασσα μία ευθεία είναι από το Βουλεβάρτο που θα τη συνδέει με την πλατεία.
"Όλα καλά θα πάνε"! Τι φράση και αυτή, τι να σημαίνει άραγε; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα πια να αντικαταστήσουμε με αυτήν τη φράση της Πυθίας "ήξεις αφίξεις ουκ εν τη πλατεία θνήξεις".
Επιτέλους ένοιωσα τόση ασφάλεια για το μέλλον των παιδιών, το δικό μου και της πλατείας, τόση ευγνωμοσύνη για τους σωτήρες μας, τόση εμπιστοσύνη σ' εκείνους που αγρυπνούν μόνο για το καλό της πατρίδας και το δικό μας που αποφάσισα να πάω μία βόλτα και περπατώντας στη φύση να χαλαρώσω από την ένταση των ημερών. Τώρα που οι ελπίδες ευοδώθηκαν σήκωσα το βλέμμα προς τον ουρανό και εκείνο σκάλωσε στις ανεμογεννήτριες των κορυφογραμμών, τι θέαμα! Τα φτερά τους σε ρυθμική κίνηση περήφανα περιστρέφονται ολοένα, σα το χορό των Δερβήσιδων, ψηλόλιγνες και κομψές, όχι σαν τους χοντροκομμένους κορμούς των δένδρων, και τις έχουν στερεώσει καλά με άφθονο τσιμέντο! και εκείνος ο βόμβος τους πάλι..., κλάσεις ανώτερος από το θρόισμα της φυλωσιάς των δένδρων και δεν έχουν γύρη να μας ταλαιπωρεί με αλλεργίες. Αστράφτουν περήφανες στον ήλιο και το βράδυ... τα φωτάκια τους, κόκκινα σα τα μάτια των κεφαλών της Λερναίας Ύδρας, παίρνουν τη θέση των αστεριών. Τι να τα κάνουμε τ' αστέρια, άχρηστα μας είναι εκεί μακριά που βρίσκονται στον ουρανό, ούτε να τα εκμεταλλευτούμε δεν μπορούμε ακόμη, ενώ τα φωτάκια τούτα καθησυχάζουν την ψυχή μας από το φόβο έλλειψης φώτισης. Δεν ξέρω βέβαια τι απόδοση έχουν, ούτε ποιος πληρώνει για αυτές, αλλά ποιος ο λόγος να ξέρω;
Όταν κατάφερα επιτέλους να ξεσκαλώσω το βλέμμα από εκεί και να το ρίξω στη γαλάζια θάλασσα ακολουθώντας την πλαγιά, εκείνο ξανασκαλώνει στις κλούβες των ιχθυοκαλλιεργειών, χάνεις το λογαριασμό με δαύτες... λικνίζονται σε κάθε ρυτίδιασμα του νερού, καθαρίζουν το βυθό από την παρείσακτη θαλάσσια ζωή και την περιοχή από τους ενοχλητικούς ψαράδες. Τέλος πια με τα καΐκια και τα παραδοσιακά πολύχρωμα σκαριά τους, τώρα δεν τους χρειαζόμαστε πια, θα τρώμε τροφαντά καλοταϊσμένα υπερτροφικά ψάρια, πάντα σε αφθονία. Δεν θα περιμένουμε τους κύκλους του φεγγαριού για να τα ψαρεύουμε, τώρα τα πιάνουμε κατευθείαν από την κλούβα.
Ναι! τώρα όλα καλά θα πάνε, τίναξα από το παπούτσι μου μία παπαρούνα που είχε μπερδευτεί και την τσαλαπάτησα επιμελώς, τι δράμα κι αυτό με τ' αγριολούλουδα, που παρά τα φυτοφάρμακα επιμένουν να φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν! Γι' αυτά, όμως, καμία ανησυχία, θα επιληφθούν οι φαρμακοβιομηχανίες!
Όλα με το μέρος μας είναι! Με γεμάτη την ψυχή εικόνες των σιδερικών της "πράσινης ανάπτυξης" επέστρεψα στο καυσαέριο και τ' ασφυξιογόνα της πλατείας μου, αυτή που μου παραχώρησε ευγενικά η Δημοκρατία για να θυμάμαι ότι κάποτε υπήρξε.
"Όλα καλά θα πάνε"! Τι φράση και αυτή, τι να σημαίνει άραγε; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα πια να αντικαταστήσουμε με αυτήν τη φράση της Πυθίας "ήξεις αφίξεις ουκ εν τη πλατεία θνήξεις".
Επιτέλους ένοιωσα τόση ασφάλεια για το μέλλον των παιδιών, το δικό μου και της πλατείας, τόση ευγνωμοσύνη για τους σωτήρες μας, τόση εμπιστοσύνη σ' εκείνους που αγρυπνούν μόνο για το καλό της πατρίδας και το δικό μας που αποφάσισα να πάω μία βόλτα και περπατώντας στη φύση να χαλαρώσω από την ένταση των ημερών. Τώρα που οι ελπίδες ευοδώθηκαν σήκωσα το βλέμμα προς τον ουρανό και εκείνο σκάλωσε στις ανεμογεννήτριες των κορυφογραμμών, τι θέαμα! Τα φτερά τους σε ρυθμική κίνηση περήφανα περιστρέφονται ολοένα, σα το χορό των Δερβήσιδων, ψηλόλιγνες και κομψές, όχι σαν τους χοντροκομμένους κορμούς των δένδρων, και τις έχουν στερεώσει καλά με άφθονο τσιμέντο! και εκείνος ο βόμβος τους πάλι..., κλάσεις ανώτερος από το θρόισμα της φυλωσιάς των δένδρων και δεν έχουν γύρη να μας ταλαιπωρεί με αλλεργίες. Αστράφτουν περήφανες στον ήλιο και το βράδυ... τα φωτάκια τους, κόκκινα σα τα μάτια των κεφαλών της Λερναίας Ύδρας, παίρνουν τη θέση των αστεριών. Τι να τα κάνουμε τ' αστέρια, άχρηστα μας είναι εκεί μακριά που βρίσκονται στον ουρανό, ούτε να τα εκμεταλλευτούμε δεν μπορούμε ακόμη, ενώ τα φωτάκια τούτα καθησυχάζουν την ψυχή μας από το φόβο έλλειψης φώτισης. Δεν ξέρω βέβαια τι απόδοση έχουν, ούτε ποιος πληρώνει για αυτές, αλλά ποιος ο λόγος να ξέρω;
Όταν κατάφερα επιτέλους να ξεσκαλώσω το βλέμμα από εκεί και να το ρίξω στη γαλάζια θάλασσα ακολουθώντας την πλαγιά, εκείνο ξανασκαλώνει στις κλούβες των ιχθυοκαλλιεργειών, χάνεις το λογαριασμό με δαύτες... λικνίζονται σε κάθε ρυτίδιασμα του νερού, καθαρίζουν το βυθό από την παρείσακτη θαλάσσια ζωή και την περιοχή από τους ενοχλητικούς ψαράδες. Τέλος πια με τα καΐκια και τα παραδοσιακά πολύχρωμα σκαριά τους, τώρα δεν τους χρειαζόμαστε πια, θα τρώμε τροφαντά καλοταϊσμένα υπερτροφικά ψάρια, πάντα σε αφθονία. Δεν θα περιμένουμε τους κύκλους του φεγγαριού για να τα ψαρεύουμε, τώρα τα πιάνουμε κατευθείαν από την κλούβα.
Ναι! τώρα όλα καλά θα πάνε, τίναξα από το παπούτσι μου μία παπαρούνα που είχε μπερδευτεί και την τσαλαπάτησα επιμελώς, τι δράμα κι αυτό με τ' αγριολούλουδα, που παρά τα φυτοφάρμακα επιμένουν να φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν! Γι' αυτά, όμως, καμία ανησυχία, θα επιληφθούν οι φαρμακοβιομηχανίες!
Όλα με το μέρος μας είναι! Με γεμάτη την ψυχή εικόνες των σιδερικών της "πράσινης ανάπτυξης" επέστρεψα στο καυσαέριο και τ' ασφυξιογόνα της πλατείας μου, αυτή που μου παραχώρησε ευγενικά η Δημοκρατία για να θυμάμαι ότι κάποτε υπήρξε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου