Πεύκο-Πίτυς, ρητίνη και θεραπευτικές ιδιότητες!
Αφού το πεύκο, η πίτυς των αρχαίων, συμβολίζει την ένωση του ουρανού και της γη, το πεύκο και η ρητίνη του θα πρέπει να είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για την ανθρώπινη ζωή πάνω στον πλανήτη γη!
Πεύκο (από τον πλήρη οδηγό για τα Βότανα, εκδ. Ψύχαλου): Είναι αντισηπτικό, αποχρεμπτικό, διεγερτικό, διουρητικό, βάλσαμο, κατάλληλο σε καταρροές, βρογχίτιδα, άσθμα, κυστίτιδα και ρευματισμούς, βοηθά στη δυσκαμψία των αρθρώσεων..
Από τον κορμό της πίτυς, το αειθαλές κοινό πεύκο της Μεσογείου, Χαλέπιος πεύκη, εκκρίνεται το ρετσίνι που οι αρχαίοι τ' ονόμαζαν ήλεκτρον και την καλλίτερη του ποιότητα λυγγούριον.
Οι Άραβες ονομάζουν το ήλεκτρο κεχριμπάρ (κεχριμπάρι), ονομασία που προέρχεται από την ελληνική λέξη κεχρί, κεχρίας (Κέχρος, επίθετο του Ποσειδώνα) και την αραβική μπαριτέν (anbar) που σημαίνει βρέχει (αντιδάνειο μπαρ-(ιτέν), βάρ-ος). Κεχρίας σημαίνει τον όμοιο με τους κόκκους του φυτού κέγχρον ή σόργον και γενικά οτιδήποτε σε μικρούς κόκκους, όπως το τριμμένο ήλεκτρο ή ένα μικρό είδος αδάμαντα ή ακόμη ένα μικρό αστέρι πολύτιμο σαν διαμάντι! Αδάμ-ας ονομάζεται το σκληρότερο μέταλλο ή κράμα μετάλλου, σημαίνει διαμάντι και μεταφορικά σημαίνει τον αμετάβλητο, τον αναλλοίωτο. Συνεπώς κεχριμπάρι σημαίνει "βροχή διαμαντιών", "αναλλοίωτα δάκρυα".Οι αρχαίοι, όπως και οι βυζαντινοί, γνώριζαν καλά τις μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες του και το θεωρούσαν πολύτιμο, πολύτιμο σαν διαμάντι!
Το ρετσίνι χρησιμοποιείται στην κατασκευή της "ρετσίνας", όμως, οι πιο σημαντικές του ιδιότητες, δυστυχώς, έχουν ξεχαστεί. Σήμερα, όχι μόνο πιστεύουμε ότι το ρετσίνι απλώς συντηρούσε το κρασί χωρίς καν να υποψιαζόμαστε τις θεραπευτικές ιδιότητες που προσθέτει στις ήδη σπουδαίες ιδιότητες του κρασιού, αλλά σταματήσαμε σχεδόν τελείως να χρησιμοποιούμε το ελληνικό ρετσίνι στο κρασί, αλλά και η ρετσίνα δεν είναι πια της μόδας!
ΜΥΘΟΣ : Κάποτε ο Παν (Διόνυσος-Αρκάς) ερωτεύθηκε την νύμφη Πίτυ που αγαπούσε ο Βοριάς, εκείνη προτίμησε τον Πάνα διότι έκανε λιγότερο θόρυβο. Ο Βοριάς για να την τιμωρήσει την φύσηξε κάτω από ένα βράχο (πέτρα), εκεί την βρήκε ο Παν χωρίς πνοή, ξεψυχισμένη, και την μεταμόρφωσε σε δένδρο. Έτσι η Πίτυς, το αγαπημένο δένδρο της Μεγάλης Μητέρας Ρέας, έγινε το ιερό δένδρο του Πάνα-Διονύσου. Από τότε κάθε φορά που φυσά Βοριάς, η πνοή του κόσμου, η Πίτυς κλαίει με δάκρυα ήλεκτρου, κεχριμπαρένια.
ΜΥΘΟΣ : Άφθονα δάκρυα έχυσαν και οι Υάδες, οι αδελφές του Φαέθωνα (φαέθω (φάω)=λάμπω) όταν εκείνος χάθηκε μέσα στον ουράνιο ποταμό Ηριδανό, τα δάκρυα τους μέσα στο ποτάμι πέτρωσαν κι έγιναν ήλεκτρο, ονομάζονται και "δάκρυα της Ελένης", ενώ αργότερα οι Βυζαντινοί ονόμαζαν το ρετσίνι "εύφλεκτο δάκρυ"!
Η ομάδα των Υάδων ήταν γνωστή και ως ομάδα Υ (-ψιλόν), σύμβολο του Πυθαγόρα για την ανθρώπινη ζωή, άρα τα δάκρυα τους συνδέονται με την ανθρώπινη ζωή ή τουλάχιστον είναι πολύ σημαντικά γι' αυτήν! Εκείνοι που ταυτίζουν τον ποταμό Ηριδανό με τον Πάδο, από τους παλαιούς χρόνους, υποστηρίζουν ότι οι Υάδες μεταμορφώθηκαν σε λεύκες (που δεν εκκρίνουν ρητίνη), αντίθετα, γνωρίζουμε ότι εκτός από τον ουράνιο Ηριδανό ο μόνος γνωστός ποταμός που υπήρχε με τ' όνομα αυτό, και εξακολουθεί να υπάρχει, είναι ο Ηριδανός της Αθήνας, έτσι πιστεύουμε ότι οι Υάδες μεταμορφώθηκαν σε πεύκα!
Η Πίτυς συμβολίζει την ένωση ουρανού και γης και τα χρυσαφένια δάκρυα που τρέχουν από τον κορμό της "συντηρούν" το αίμα-οίνο του Διονύσου (Πάνα) και τρέφουν τα μανιτάρια (μύκητες), τροφή των θεών! Ο Όμηρος θεωρούσε ότι και τα μανιτάρια αποτελούν ένωση του ουρανού και της γης ίσως διότι τρέφονται με το ρετσίνι των πεύκων που ποτίζει τη γη (αντί για τα φυτοφάρμακα!!!).
ΜΥΘΟΣ: την εποχή που τα πεύκα σταματούν να εκκρίνουν ρετσίνι, τους τρεις μήνες του χειμώνα που φυσά ο παγερός Βοριάς, ο Απόλλων-Διόνυσος (πνεύμα-ψυχή) αφήνει την έδρα του, το μαντείο των Δελφών και μ' ένα άρμα, που μεταφέρουν κύκνοι, πάει στη χώρα της μητέρας του Λητούς, στη χώρα των Υπερβόρειων (εκείνοι που κατοικούν πάνω από το βοριά). Στο μαντείο, που κλείνει για τους πιστούς, μένει η ψυχή του Απόλλωνα, ο Διόνυσος - Έρως ή Παν και διδάσκει τους ιερείς, μέχρι να επιστρέψει ο Απόλλων, θεός του αστρικού ή αιθεριακού ή πνευματικού φωτός.
Οι κύκνοι γνωρίζουν το δρόμο, όπως ο Κύκνος ο φίλος του Φαέθωνα που τον ακολούθησε στο χαμό του κι έγινε βασιλιάς των πέρα του ουράνιου Ηριδανού Λιγύων.
Παν ή Αιγιπάν είναι επίθετο του Διονύσου. Ο Αιγιπάν Διόνυσος είναι γιος του Άμμωνα Δία και της Αίγας Αμάλθειας, θυγατέρας του ήλιου Σείριου. Και πάλι αντίθετα απ' ότι έχει επικρατήσει να λέγεται, εικονιζόταν με πόδια τράγου, όχι διότι είχε σχέση με ζωώδη ένστικτα, αλλά διότι ο τράγος είναι ο αρσενικός ΑΙΞ (αιγός), λέξη που αρχικά δεν περιέγραφε κατσίκα αλλά ένα από τα δύο φίδια-δράκους των Δελφών, το αρσενικό νερόφιδο που νίκησε ο Ζευς και με το δέρας του έφτιαξε την αιγίδα, την οποία δώρισε στην κόρη του Αθηνά. Ετυμολογικά συνδέεται με τις λέξεις Αίγλη και Αιγαίο και πρόκειται για την ακτινοβόλο ενέργεια που διαρκώς αναγεννάται, όπως το δέρας του όφι.
Γιος του Πάνα και της Ηχούς θεωρείται ο Λυγξ.
Ο Λυγξ, οι Λιγύες και το λυγγούριον συνδέονται ετυμολογικά με το επίθετο Λύκειος του Απόλλωνα (στους Κέλτες Lugh, στους Ρωμαίους Lupercus) και τη λέξη lux-"φως".
Ο Θεόφραστος αναφέρει τα λυγγούρια, λέει, μάλιστα, ότι το ήλεκτρον είναι λίθος γιαυτό εξορύσσεται κοντά στη Λιγυστικήν, χωρίς να θεωρεί απαραίτητο να διευκρινίσει που βρίσκεται αυτή η περιοχή. Αλλού λέει κοντά στη Λιγυστική και αλλού ότι άνθρακες (λιθάνθρακες) υπάρχουν στη Λιγυστική όπου υπάρχει και κεχριμπάρι, και στην Ηλεία στον ορεινό δρόμο προς την Ολυμπία. Σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι η Λιγυστική είναι η Liguria-Λυγουρία της βορειοδυτικής Ιταλίας, χωρίς να εξετάζουν καθόλου τη σχέση του ονόματος με τα τοπωνύμια που σώζονται στον Ελληνικό χώρο (Λιγύες ή Λυγίες, Λίγυρες ή Λύγιοι, Λιγούριοι, Λιβυρνοί, Λυγκηστές, Λιγκάσιοι, κλπ.). Επίσης θεωρούν ότι τ' όνομα Λυγουρία στην ελληνική γλώσσα δεν σημαίνει τίποτα! Το ετυμολογούν από τη λέξη ligus, liga, μεσογειακή ρίζα που σημαίνει έλος, ελώδης περιοχή, χωρίς να τη συνδέουν με τη ρίζα luc από την οποία προέρχεται η λέξη lux. Αντίθετα η λέξη σημαίνει κάτι και μάλιστα κάτι πολύ σημαντικό! Η λέξη λίγα είναι επίρρημα του λιγύς και ligus είναι ο λυγξ, του οποίου το βλέμμα διαπερνά τη γη!
Το γεγονός ότι τους συνδέουν με το μύθο του Φαέθωνα αποδεικνύει ότι μιλάμε για τους ίδιους Λιγύες που προέρχονται από την Ελλάδα, όπως οι Φλεγύες και οι Μινύες και ταξίδευαν σ' όλο τον κόσμο όπως οι Λέλεγες και οι Κάρες. Ο Διόδωρος Σικελιώτης σημειώνει ότι διηγούνται γι' αυτούς ιστορίες που αποδεικνύονται λάθος, ενώ ο Ευριπίδης έγραψε το έργο "Φαέθων".
Από την ελληνική λέξη λυγξ προέρχεται η λατινική lux (luce, lumier, light), πρόκειται για την αμφιλύκη (λυκόφως), διαφορετική της λέξης φως. Με τη λέξη φάος-φως συνδέεται ο Φαέθων (ένας μικρός ήλιος), με τη λέξη λυγξ (του λυγκός ή λυκός) συνδέεται ο Απόλλων Λύκειος ή Κύνας!
Τ' όνομα λυγγούριον προέρχεται από τις λέξεις λυγξ και ούρον, πηγμένα (πετρωμένα) ούρα (σπόρος-σπέρμα) λυγκός! Ουρώ σημαίνει αφήνω σπόρο και αφού ο σπόρος προέρχεται από τον ουρανό μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε "βροχή"ή "δάκρυα".
Το ήλεκτρον/κεχριμπάρι συνδέεται με τον ηλεκτρισμό, στον οποίο και δίνει τ' όνομα του! Ενώ ο χαλκός (καλός αγωγός ηλεκτρισμού, μέχρι τώρα πίστευαν ότι δεν εμφανίζει μαγνητικές ιδιότητες) και ο μαγνήτης αντιστοιχούν στον Διόνυσο-Απόλλωνα, στον Απόλλωνα-Διόνυσο αντιστοιχεί ο χρυσός/ήλεκτρο, κράμα με άργυρο (20-30%) που ονομάζεται ήλεκτρο και το ήλεκτρο/κεχριμπάρι (απολιθωμένη ρητίνη), το οποίο λειτουργεί ως μαγνήτης.
Θεωρούσαν το ήλεκτρον μαγικό (μα-άγω, μαγνητίζω-υπνωτίζω), ήταν φυλακτό, κάνανε με αυτό χάντρες, περιδέραια και γενικά στολίδια που φορούσαν ως φυλακτά. Ακόμη το έτριβαν ώστε να γίνει σκόνη, η οποία όταν σιγοκαιγόταν ο καπνός της (λιγνύς ονομάζεται ο λεπτός καπνός ανακατεμένος με φλόγα) είχε ανάλογες ιδιότητες, για παράδειγμα, αν κάποιος τον μύριζε μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία της μύτης. Ιδιαίτερες ιδιότητες έχει η ευωδιά του πεύκου και της ρητίνης που διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Επίσης, στην επαρχία, όπου οι άνθρωποι ακόμη έχουν επαφή με τη φύση, χρησιμοποιούν το ρετσίνι για να επουλώσουν πληγές και δηλητηριώδη τσιμπήματα. Σε πληγές, όπως σε τρυπήματα από καρφί ή αγκάθι γκορτσιάς (αγριοαχλαδιάς), ξύνουν τον κορμό πεύκου, παίρνουν λίγο ρετσίνι και το αλείφουν επάνω στην πληγή την οποία δένουν "αισθάνεσαι να κτυπά σαν την καρδιά και σε ένα εικοσιτετράωρο έχει γιάνει"!
Εντυπωσιακό, αλλά περισσότερο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ενώ ήλεκτρο υπάρχει σ' όλο τον κόσμο αγνοούνται οι τόποι συλλογής του στην Ελλάδα, παρ' ότι λείψανα κωνοφόρων του Μειόκαινου έχουν επισημανθεί!!!
Το κεχριμπάρι/ήλεκτρον είναι απολιθωμένη ρητίνη πολλών εκατομμυρίων χρόνων την οποία δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε εύκολα από τη "στερεοποιημένη ρητίνη", δηλαδή το κεχριμπάρι/ήλεκτρο που δεν είναι τόσο παλιό ωστόσο είναι πετρωμένο, στερεοποιημένο, πηγμένο!
Πεύκο (από τον πλήρη οδηγό για τα Βότανα, εκδ. Ψύχαλου): Είναι αντισηπτικό, αποχρεμπτικό, διεγερτικό, διουρητικό, βάλσαμο, κατάλληλο σε καταρροές, βρογχίτιδα, άσθμα, κυστίτιδα και ρευματισμούς, βοηθά στη δυσκαμψία των αρθρώσεων..
Από τον κορμό της πίτυς, το αειθαλές κοινό πεύκο της Μεσογείου, Χαλέπιος πεύκη, εκκρίνεται το ρετσίνι που οι αρχαίοι τ' ονόμαζαν ήλεκτρον και την καλλίτερη του ποιότητα λυγγούριον.
Οι Άραβες ονομάζουν το ήλεκτρο κεχριμπάρ (κεχριμπάρι), ονομασία που προέρχεται από την ελληνική λέξη κεχρί, κεχρίας (Κέχρος, επίθετο του Ποσειδώνα) και την αραβική μπαριτέν (anbar) που σημαίνει βρέχει (αντιδάνειο μπαρ-(ιτέν), βάρ-ος). Κεχρίας σημαίνει τον όμοιο με τους κόκκους του φυτού κέγχρον ή σόργον και γενικά οτιδήποτε σε μικρούς κόκκους, όπως το τριμμένο ήλεκτρο ή ένα μικρό είδος αδάμαντα ή ακόμη ένα μικρό αστέρι πολύτιμο σαν διαμάντι! Αδάμ-ας ονομάζεται το σκληρότερο μέταλλο ή κράμα μετάλλου, σημαίνει διαμάντι και μεταφορικά σημαίνει τον αμετάβλητο, τον αναλλοίωτο. Συνεπώς κεχριμπάρι σημαίνει "βροχή διαμαντιών", "αναλλοίωτα δάκρυα".Οι αρχαίοι, όπως και οι βυζαντινοί, γνώριζαν καλά τις μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες του και το θεωρούσαν πολύτιμο, πολύτιμο σαν διαμάντι!
Το ρετσίνι χρησιμοποιείται στην κατασκευή της "ρετσίνας", όμως, οι πιο σημαντικές του ιδιότητες, δυστυχώς, έχουν ξεχαστεί. Σήμερα, όχι μόνο πιστεύουμε ότι το ρετσίνι απλώς συντηρούσε το κρασί χωρίς καν να υποψιαζόμαστε τις θεραπευτικές ιδιότητες που προσθέτει στις ήδη σπουδαίες ιδιότητες του κρασιού, αλλά σταματήσαμε σχεδόν τελείως να χρησιμοποιούμε το ελληνικό ρετσίνι στο κρασί, αλλά και η ρετσίνα δεν είναι πια της μόδας!
ΜΥΘΟΣ : Κάποτε ο Παν (Διόνυσος-Αρκάς) ερωτεύθηκε την νύμφη Πίτυ που αγαπούσε ο Βοριάς, εκείνη προτίμησε τον Πάνα διότι έκανε λιγότερο θόρυβο. Ο Βοριάς για να την τιμωρήσει την φύσηξε κάτω από ένα βράχο (πέτρα), εκεί την βρήκε ο Παν χωρίς πνοή, ξεψυχισμένη, και την μεταμόρφωσε σε δένδρο. Έτσι η Πίτυς, το αγαπημένο δένδρο της Μεγάλης Μητέρας Ρέας, έγινε το ιερό δένδρο του Πάνα-Διονύσου. Από τότε κάθε φορά που φυσά Βοριάς, η πνοή του κόσμου, η Πίτυς κλαίει με δάκρυα ήλεκτρου, κεχριμπαρένια.
ΜΥΘΟΣ : Άφθονα δάκρυα έχυσαν και οι Υάδες, οι αδελφές του Φαέθωνα (φαέθω (φάω)=λάμπω) όταν εκείνος χάθηκε μέσα στον ουράνιο ποταμό Ηριδανό, τα δάκρυα τους μέσα στο ποτάμι πέτρωσαν κι έγιναν ήλεκτρο, ονομάζονται και "δάκρυα της Ελένης", ενώ αργότερα οι Βυζαντινοί ονόμαζαν το ρετσίνι "εύφλεκτο δάκρυ"!
Η ομάδα των Υάδων ήταν γνωστή και ως ομάδα Υ (-ψιλόν), σύμβολο του Πυθαγόρα για την ανθρώπινη ζωή, άρα τα δάκρυα τους συνδέονται με την ανθρώπινη ζωή ή τουλάχιστον είναι πολύ σημαντικά γι' αυτήν! Εκείνοι που ταυτίζουν τον ποταμό Ηριδανό με τον Πάδο, από τους παλαιούς χρόνους, υποστηρίζουν ότι οι Υάδες μεταμορφώθηκαν σε λεύκες (που δεν εκκρίνουν ρητίνη), αντίθετα, γνωρίζουμε ότι εκτός από τον ουράνιο Ηριδανό ο μόνος γνωστός ποταμός που υπήρχε με τ' όνομα αυτό, και εξακολουθεί να υπάρχει, είναι ο Ηριδανός της Αθήνας, έτσι πιστεύουμε ότι οι Υάδες μεταμορφώθηκαν σε πεύκα!
Η Πίτυς συμβολίζει την ένωση ουρανού και γης και τα χρυσαφένια δάκρυα που τρέχουν από τον κορμό της "συντηρούν" το αίμα-οίνο του Διονύσου (Πάνα) και τρέφουν τα μανιτάρια (μύκητες), τροφή των θεών! Ο Όμηρος θεωρούσε ότι και τα μανιτάρια αποτελούν ένωση του ουρανού και της γης ίσως διότι τρέφονται με το ρετσίνι των πεύκων που ποτίζει τη γη (αντί για τα φυτοφάρμακα!!!).
ΜΥΘΟΣ: την εποχή που τα πεύκα σταματούν να εκκρίνουν ρετσίνι, τους τρεις μήνες του χειμώνα που φυσά ο παγερός Βοριάς, ο Απόλλων-Διόνυσος (πνεύμα-ψυχή) αφήνει την έδρα του, το μαντείο των Δελφών και μ' ένα άρμα, που μεταφέρουν κύκνοι, πάει στη χώρα της μητέρας του Λητούς, στη χώρα των Υπερβόρειων (εκείνοι που κατοικούν πάνω από το βοριά). Στο μαντείο, που κλείνει για τους πιστούς, μένει η ψυχή του Απόλλωνα, ο Διόνυσος - Έρως ή Παν και διδάσκει τους ιερείς, μέχρι να επιστρέψει ο Απόλλων, θεός του αστρικού ή αιθεριακού ή πνευματικού φωτός.
Οι κύκνοι γνωρίζουν το δρόμο, όπως ο Κύκνος ο φίλος του Φαέθωνα που τον ακολούθησε στο χαμό του κι έγινε βασιλιάς των πέρα του ουράνιου Ηριδανού Λιγύων.
Παν ή Αιγιπάν είναι επίθετο του Διονύσου. Ο Αιγιπάν Διόνυσος είναι γιος του Άμμωνα Δία και της Αίγας Αμάλθειας, θυγατέρας του ήλιου Σείριου. Και πάλι αντίθετα απ' ότι έχει επικρατήσει να λέγεται, εικονιζόταν με πόδια τράγου, όχι διότι είχε σχέση με ζωώδη ένστικτα, αλλά διότι ο τράγος είναι ο αρσενικός ΑΙΞ (αιγός), λέξη που αρχικά δεν περιέγραφε κατσίκα αλλά ένα από τα δύο φίδια-δράκους των Δελφών, το αρσενικό νερόφιδο που νίκησε ο Ζευς και με το δέρας του έφτιαξε την αιγίδα, την οποία δώρισε στην κόρη του Αθηνά. Ετυμολογικά συνδέεται με τις λέξεις Αίγλη και Αιγαίο και πρόκειται για την ακτινοβόλο ενέργεια που διαρκώς αναγεννάται, όπως το δέρας του όφι.
Γιος του Πάνα και της Ηχούς θεωρείται ο Λυγξ.
Ο Λυγξ, οι Λιγύες και το λυγγούριον συνδέονται ετυμολογικά με το επίθετο Λύκειος του Απόλλωνα (στους Κέλτες Lugh, στους Ρωμαίους Lupercus) και τη λέξη lux-"φως".
Ο Θεόφραστος αναφέρει τα λυγγούρια, λέει, μάλιστα, ότι το ήλεκτρον είναι λίθος γιαυτό εξορύσσεται κοντά στη Λιγυστικήν, χωρίς να θεωρεί απαραίτητο να διευκρινίσει που βρίσκεται αυτή η περιοχή. Αλλού λέει κοντά στη Λιγυστική και αλλού ότι άνθρακες (λιθάνθρακες) υπάρχουν στη Λιγυστική όπου υπάρχει και κεχριμπάρι, και στην Ηλεία στον ορεινό δρόμο προς την Ολυμπία. Σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι η Λιγυστική είναι η Liguria-Λυγουρία της βορειοδυτικής Ιταλίας, χωρίς να εξετάζουν καθόλου τη σχέση του ονόματος με τα τοπωνύμια που σώζονται στον Ελληνικό χώρο (Λιγύες ή Λυγίες, Λίγυρες ή Λύγιοι, Λιγούριοι, Λιβυρνοί, Λυγκηστές, Λιγκάσιοι, κλπ.). Επίσης θεωρούν ότι τ' όνομα Λυγουρία στην ελληνική γλώσσα δεν σημαίνει τίποτα! Το ετυμολογούν από τη λέξη ligus, liga, μεσογειακή ρίζα που σημαίνει έλος, ελώδης περιοχή, χωρίς να τη συνδέουν με τη ρίζα luc από την οποία προέρχεται η λέξη lux. Αντίθετα η λέξη σημαίνει κάτι και μάλιστα κάτι πολύ σημαντικό! Η λέξη λίγα είναι επίρρημα του λιγύς και ligus είναι ο λυγξ, του οποίου το βλέμμα διαπερνά τη γη!
Το γεγονός ότι τους συνδέουν με το μύθο του Φαέθωνα αποδεικνύει ότι μιλάμε για τους ίδιους Λιγύες που προέρχονται από την Ελλάδα, όπως οι Φλεγύες και οι Μινύες και ταξίδευαν σ' όλο τον κόσμο όπως οι Λέλεγες και οι Κάρες. Ο Διόδωρος Σικελιώτης σημειώνει ότι διηγούνται γι' αυτούς ιστορίες που αποδεικνύονται λάθος, ενώ ο Ευριπίδης έγραψε το έργο "Φαέθων".
Από την ελληνική λέξη λυγξ προέρχεται η λατινική lux (luce, lumier, light), πρόκειται για την αμφιλύκη (λυκόφως), διαφορετική της λέξης φως. Με τη λέξη φάος-φως συνδέεται ο Φαέθων (ένας μικρός ήλιος), με τη λέξη λυγξ (του λυγκός ή λυκός) συνδέεται ο Απόλλων Λύκειος ή Κύνας!
Τ' όνομα λυγγούριον προέρχεται από τις λέξεις λυγξ και ούρον, πηγμένα (πετρωμένα) ούρα (σπόρος-σπέρμα) λυγκός! Ουρώ σημαίνει αφήνω σπόρο και αφού ο σπόρος προέρχεται από τον ουρανό μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε "βροχή"ή "δάκρυα".
Το ήλεκτρον/κεχριμπάρι συνδέεται με τον ηλεκτρισμό, στον οποίο και δίνει τ' όνομα του! Ενώ ο χαλκός (καλός αγωγός ηλεκτρισμού, μέχρι τώρα πίστευαν ότι δεν εμφανίζει μαγνητικές ιδιότητες) και ο μαγνήτης αντιστοιχούν στον Διόνυσο-Απόλλωνα, στον Απόλλωνα-Διόνυσο αντιστοιχεί ο χρυσός/ήλεκτρο, κράμα με άργυρο (20-30%) που ονομάζεται ήλεκτρο και το ήλεκτρο/κεχριμπάρι (απολιθωμένη ρητίνη), το οποίο λειτουργεί ως μαγνήτης.
Θεωρούσαν το ήλεκτρον μαγικό (μα-άγω, μαγνητίζω-υπνωτίζω), ήταν φυλακτό, κάνανε με αυτό χάντρες, περιδέραια και γενικά στολίδια που φορούσαν ως φυλακτά. Ακόμη το έτριβαν ώστε να γίνει σκόνη, η οποία όταν σιγοκαιγόταν ο καπνός της (λιγνύς ονομάζεται ο λεπτός καπνός ανακατεμένος με φλόγα) είχε ανάλογες ιδιότητες, για παράδειγμα, αν κάποιος τον μύριζε μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία της μύτης. Ιδιαίτερες ιδιότητες έχει η ευωδιά του πεύκου και της ρητίνης που διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Επίσης, στην επαρχία, όπου οι άνθρωποι ακόμη έχουν επαφή με τη φύση, χρησιμοποιούν το ρετσίνι για να επουλώσουν πληγές και δηλητηριώδη τσιμπήματα. Σε πληγές, όπως σε τρυπήματα από καρφί ή αγκάθι γκορτσιάς (αγριοαχλαδιάς), ξύνουν τον κορμό πεύκου, παίρνουν λίγο ρετσίνι και το αλείφουν επάνω στην πληγή την οποία δένουν "αισθάνεσαι να κτυπά σαν την καρδιά και σε ένα εικοσιτετράωρο έχει γιάνει"!
Εντυπωσιακό, αλλά περισσότερο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ενώ ήλεκτρο υπάρχει σ' όλο τον κόσμο αγνοούνται οι τόποι συλλογής του στην Ελλάδα, παρ' ότι λείψανα κωνοφόρων του Μειόκαινου έχουν επισημανθεί!!!
Το κεχριμπάρι/ήλεκτρον είναι απολιθωμένη ρητίνη πολλών εκατομμυρίων χρόνων την οποία δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε εύκολα από τη "στερεοποιημένη ρητίνη", δηλαδή το κεχριμπάρι/ήλεκτρο που δεν είναι τόσο παλιό ωστόσο είναι πετρωμένο, στερεοποιημένο, πηγμένο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου