"Δε με μέλλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μία κυβέρνηση που δε τη σέβομαι..."
[...]
- Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει πρόξενους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβοδίζει με τη μονάκριβη ευχή και οδηγία "Προσέχετε να μη γεννάτε ζητήματα". Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες και στη Μακεδονία και στη Θράκη και σ' όλη την Ανατολή. Κι αν το κράτος δεν τις ξέρει, δε θα πει πως πρέπεινα μην τις ξέρω κι γω. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναι, συ θα σώσεις το Ρωμέικο, ω Φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να το ξέρει ότι σ' αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ήταν πως έναν Έλληνα δεν βρίσκεις στη Μακεδονία, πρέπει να είναι Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και μεις και κείνα που είναι δικά μας και κείνα δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και σιγά-σιγά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στη Μακεδονία, γιατί τι θα πει η κοινή γνώμη αν μας ακούσει; Αφού οι Βούλγαροι την έχουν στο μάτι τη Μακεδονία και φωνάζουν πως είναι δική τους, ταιριάζει να τη θέλουμε και εμείς; Δε με μέλλει να βάλω σε δύσκολη θέση μία κυβέρνηση που δεν τη σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος (Γένος), και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή μου, και ας γίνει ότι γίνει. Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι' αυτό με λεν και ξυπνητήρι. [...]
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, Μαρτύρων και ηρώων αίμα, ειδική έκδοση για το ΒΗΜΑ, 2008 από τη δεύτερη έκδ. Αθήνα 1914.
- Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει πρόξενους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβοδίζει με τη μονάκριβη ευχή και οδηγία "Προσέχετε να μη γεννάτε ζητήματα". Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες και στη Μακεδονία και στη Θράκη και σ' όλη την Ανατολή. Κι αν το κράτος δεν τις ξέρει, δε θα πει πως πρέπεινα μην τις ξέρω κι γω. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναι, συ θα σώσεις το Ρωμέικο, ω Φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να το ξέρει ότι σ' αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ήταν πως έναν Έλληνα δεν βρίσκεις στη Μακεδονία, πρέπει να είναι Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και μεις και κείνα που είναι δικά μας και κείνα δεν τα κρατούμε. Σκιαζόμαστε μη μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και σιγά-σιγά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στη Μακεδονία, γιατί τι θα πει η κοινή γνώμη αν μας ακούσει; Αφού οι Βούλγαροι την έχουν στο μάτι τη Μακεδονία και φωνάζουν πως είναι δική τους, ταιριάζει να τη θέλουμε και εμείς; Δε με μέλλει να βάλω σε δύσκολη θέση μία κυβέρνηση που δεν τη σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος (Γένος), και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή μου, και ας γίνει ότι γίνει. Ξυπνώ κάθε ύπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή. Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ και γι' αυτό με λεν και ξυπνητήρι. [...]
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, Μαρτύρων και ηρώων αίμα, ειδική έκδοση για το ΒΗΜΑ, 2008 από τη δεύτερη έκδ. Αθήνα 1914.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου