αφιέρωμα στο «
εδω…
ΛΥΓΟΥΡΙΟ» !
@ Καρολίνα Λ. Αννίνου
υπήρχε κάποτε μία εφημεριδούλα, ε! καλά, δεν ήταν και τόσο μικρή….,
τέσσερα φύλλα σε μέγεθος Α3, σελίδες 8 κάθε μήνα ήταν μεγάλη υπόθεση! Κρατούσε σε συνοχή την μικρή κοινωνία, το
«κοινόν», τον πραγματικό δήμο. Τα νέα έφταναν σε όλες τις αυλές, με
ανυπομονησία την περίμεναν οι δημότες και το κυριότερο την εμπιστευόταν! «Το
έγραψε η εφημερίδα» έλεγαν ή «να δούμε τι θα γράψει» για θέματα ζωτικά,
καθημερινά, τοπικά που τους απασχολούν, θέματα που ποτέ δεν θ’ απασχολήσουν την
Αθήνα, ούτε καν την πρωτεύουσα του νομού. Θέματα που υπήρχε χρόνος να
συζητηθούν μέχρι την επόμενη κυκλοφορία, ανταλλάσσονταν απόψεις, με διαφωνίες ή
συμφωνίες τα θέματα ζυμώνονταν, γινόταν γνωστά και τελικά… η ζυγαριά έγερνε υπέρ της «κοινής γνώμης» που πάντα έχει
δίκιο, ένα δίκιο που δεν αντικατοπτρίζεται στις εκλογές, αυτό είναι θέμα
τελείως διαφορετικό!
Ο τίτλος στην πρώτη σελίδα την έκανε οικεία, ήταν η δικιά μας εφημερίδα,
ο τόπος μας, και το κυρίως άρθρο με την πρώτη ματιά πάντα καυτό. Στην δεύτερη
σελίδα η αριστερή στήλη του δάσκαλου Νίκου Καλαματιανού, πάντα εκεί στην ίδια
θέση, λόγος ψύχραιμος, ευγενικός, ενίοτε μετρημένα αυστηρός ώστε να προκαλεί το
αίσθημα ασφάλειας πραγματικού δασκάλου!
Τα θέματα που χρειαζόταν ευρυχωρία στις δύο κεντρικές σελίδες 4η
και 5η για να χωρέσουν χωρίς να σπάσουν σε κομμάτια, συνήθως
αφορούσαν ποικίλα θέματα ιστορικά, θέματα πολιτισμού επίκαιρα. Προς το τέλος
πάντα γάμοι, βαφτίσια, θάνατοι, δεν χρειαζόταν να ψάχνεις στις κολόνες να βρεις
για ποιον χτύπησε η καμπάνα, για να συλλυπηθείς ή να συγχαρείς, γνώριζες ποιανού
οι χαρές σε κράτησαν ξάγρυπνο…
Όλα τα νέα, τα καλά και τα κακά που συχνά προλάβαινε η ενημερωμένη
εφημερίδα και η «κοινή γνώμη» τα σταματούσε πριν συμβούν!
Ήρθε η ώρα που ο κύκλος του «εδω…ΛΥΓΟΥΡΙΟ» έκλεισε, όπως σε όλα τα πράγματα, έκλεισε όμως αφού άνοιξε τον δρόμο και
δίδαξε τον τρόπο που η τυπογραφία πετυχαίνει επαναστάσεις, διεκδικεί δίκιο και
δικαιώματα, κάνει την είδηση συζήτηση, έκφραση του πραγματικού δήμου των πολιτών,
σε γλώσσα ελληνικά Ελληνική,[1] δεν μένει απλή πληροφορία με tweet και like, μία
πληθώρα πληροφοριών μπορεί να γεννήσει την απόλυτη άγνοια,[2] ένας δρόμος που παραμένει ορθάνοιχτος αλλά για
την ώρα αχρησιμοποίητος, δίχως φωνή, βουβός…
Αν κυκλοφορούσε το «εδω… ΛΥΓΟΥΡΙΟ» θα λέγαμε για τα φουρνέλα και το τρυπάνι που κατεβάζει το βουνό
πάνω από την Αγία Μαρίνα παρά τις δύο, απ’
όσο ξέρω αρνητικές γνωματεύσεις της υπεύθυνης Εφορείας Αρχαιοτήτων… η
άδεια εδώθει…! Θα λέγαμε για το «Ρουμπέλι» κοινοτικό πηγάδι που ερειπώνεται,
την μαύρη πίσσα και τα τσιμέντα που απλώνονται στους δρόμους του πάνω χωριού κι
όσους λιθόστρωτους κάποτε, χωματόδρομους απόμειναν, το μεγάλο κυπάρισσι που
κάποιος τόλμησε να κόψει στο κοιμητήριο, τον «καταστροφέα» και το «πριόνι»
μηχανήματα ογκώδη σαν τανκς που τσακίζουν ότι βρίσκουν στο δρόμο τους να
εξέχει, λες και τα έχουν βάλει με την σκιά που προστατεύει τους διαβάτες και
τους περιπατητές των «διαδρομών» σε άσφαλτο, από τον ήλιο της «κλιματικής
αλλαγής»…
Θα λέγαμε και τι δεν θα λέγαμε…, θα ονειρευόμαστε το πάνω χωριό
αναπαλαιωμένο και διαρρυθμισμένο σε «πνευματικό κέντρο» έξ-υπνα απλωμένο σε
διάφορα κτίσματα, να σωθεί, ν’ αποκτήσει ζωή και πάλι, αισθητική και ποιότητα!
Θα λέγαμε και για τις εκδόσεις της ιστορίας του Λυγουριού και των ανθρώπων
του, βιβλία από βελούδινο χαρτί που σου δίνουν φώτα χωρίς το φως τους να σε «τυφλώνει»
μαζί με διαφημίσεις.
Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο ή μία εφημερίδα που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμα και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτισθεί κάθε μπαταρία, και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει κατάγης ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεων μας, μας υπενθυμίζει (ατσαλάκωτη) ότι δεν την διαβάσαμε ακόμη…Είναι η εφημερίδα του Γιάννη Σαρρή που αναπολούμε!
[1] κατά τον ελληνικό Ελληνισμό που ονειρευόταν ο
Σεφέρης.
[2] Umberto
Eco, αναμνήσεις επί
χάρτου, μτφ. Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2007.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου