κόσμημα ιέρειας; (Μαλεάτας)

 

                                                         ιέρεια της Κυράς της Λίμνης

              ένα παράδειγμα του μαγικού τρόπου λειτουργίας αντικειμένου που ανακαλεί την αλήθεια –ιδέα!

 

"a composite pendant... " σημ. [1]

Τότε την είδα!

ήταν το μενταγιόν[1] που συνεπήρε τον λογισμό μου…, μ’ ένα βλέμμα με μάγεψε, σπινθήρισμα του αγέρα φώτισε τον Κόσμο κι άλλαξε η εικόνα…, η απλωσιά του ασημοπράσινου ελαιώνα μεταμορφώθηκε δια μιάς σε υδάτινη επιφάνεια λίμνης, τα ρέματα πήραν ζωή, κελαριστά κατέβαιναν από τα γύρω βουνά που καθρεφτίζονταν στα νερά της μαζί με γαλάζιο του ουρανού, ενώθηκαν θαρρείς γη και ουρανός και αναδύθηκε η μορφή της Κυράς της Λίμνης.

Η χώρα της όπου στα βράχια φυτρώνουν ρόδα,[2] βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Κόσμου... εκεί που συνεχίζει να βασιλεύει ο Κύκνος με την μελωδική φωνή. Είναι η  χώρα των Λιγύων εκείνων που κατοικούν πέρα από τον ουράνιο ποταμό  Ηριδανό και εκείνη  Κυρά, Μεγάλη Θεά των αρχέγονων «υδάτων»- χαοτική πηγή ενέργειας-  τροφοδοτεί τα ύδατα της γης κι όταν καθρεφτίζεται στον μαγικό της καθρέφτη[3] αναδύεται στα γήϊνα νερά η μορφή της, Γοργόνα Μέδουσα, προσωποποίηση της Μνήμης των «υδάτων» η Μινέρβα,[4] οδηγεί στις κρυμμένες διαδρομές του λογισμού –μιν και του νερού –υγρό στοιχείο, η Μούσα που εμπνέει τους ποιητές μελωδικά να ιστορίσουν την αθέατη, άλλη πλευρά του Κόσμου.             

Έτσι συμβαίνει, ξαφνικά όταν βρεθεί το λιθαράκι που λείπει για να στερεωθεί ολόκληρο  οικοδόμημα, το κλειδί, η λέξη που στεριώνει το παραμύθι….

 Η εικόνα της μου ήταν γνωστή από παλιά… διαβάσματα, ακούσματα και θρύλοι περιγράφουν αλαβάστρινο το κορμί της μέχρι τους γλουτούς (Σειρήνα), καθισμένη σε κάποιο βραχάκι με την γαλαζοπράσινη ουρά της (Γοργόνα) να λικνίζεται φωσφορίζοντας μέσα στο νερό σαν ζαργάνα, κίνηση ρυθμική, ιριδισμοί εναρμονισμένοι στην μελωδία της λιγυρής φωνής της που αν τύχει μία φορά να την αφουκραστείς για πάντα την ακολουθείς. Σταλαγματιές δροσιάς στολίζουν τα μαλλιά της, το χαμόγελο της αποκαλύπτει τα μαργαριταρένια πριονωτά δοντάκια της σαν φινίρισμα δαντέλας και αντιφεγγίζει στα κρυστάλλινα νερά του προσώπου της την ομορφιά … χαρά της ζωής (λύγη), είναι η Λιγεία του μύθου, η Σειρήνα αδελφή του Αιθέρα,[5] της θάλασσας Γοργόνα,  η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου…, όμως ποτέ δεν πίστεψα ότι θα την συναντούσα ολοζώντανη μπροστά μου, γύρευα μοναχά τ’ αχνάρια της ν’ ακολουθήσω και την μελωδική φωνή της.

Τέτοιο αχνάρι είναι το «κόσμημα» της φωτογραφίας, ένα μοναδικό περίαπτο, αντικείμενο μαγικό,  το μενταγιόν το ιστορίας μας.

Έχει σχήμα ρόδακα,[6] σύμβολο τύχης αγαθής και ευδαιμονίας, ένα λεπτό πλακίδιο ταπεινού σχιστόλιθου μοιάζει με κόρη οφθαλμού, ζερβόδεξια δύο δόντια ιχθύος το αγκαλιάζουν, οι δύο πλευρές του Κόσμου και το στολίζουν κομματάκια κοχυλιών, δέκα, έξη μικρότερα και ανάμεσα τους τέσσερα μεγαλύτερα έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα Χ,[7] το σύμβολο του Κύκνου που δίνει τον ρυθμό (μέτρο)!

Μπορεί εμείς βλέπουμε έναν κύκλο αλλά… είναι δύο, ο φανερός και εκείνος που δεν φαίνεται αλλά… υπάρχει και αποτελείται από τα 4 μεγαλύτερα κογχυλάκια (1, 2, 3, 4 = 10), διότι η δεκάς περιέλαβε μέσα στον Εαυτό της τα πάντα και γι’ αυτό Παν την ονόμασαν οι Πυθαγόριοι, Κόσμο, Ουρανό κλπ.[8] 

 Η δεκάς είναι καλά στερεωμένη στον λίθο (βράχο) που συμβολίζει τον αθάνατο Εαυτό (ρόδον), ούτε το χρώμα του λίθου είναι τυχαίο, το μαύρο ως έλλειψη φωτός «κρύβει» την απαρχή λευκού φωτός (το «κενό» είναι άδειο αλλά και γεμάτο),[9] το δόντι, οστράκινο κέρας[10] αμμωνίτη, ο Άμμων Ζευς έφερε ένα κέρας σε κάθε κρόταφο (Κάρνειος Απόλλων), τα κογχύλια είναι όστρακα κι αυτά όπως το κοχύλι της Αφροδίτης, προσωποποίηση της Φύσης, όλα δικά της πολύτιμα υλικά χρησιμοποιημένα με σοφία από τεχνίτες που είχαν γνώση. Όλα προέρχονται από περιβάλλον «υγρό», κρυστάλλινης διαύγειας που μόνο ως περιβάλλον λιμναίο μπορούμε στην εποχή μας να το φανταστούμε, μεγάλες λίμνες και κλειστές θάλασσες… μέχρι που αιφνίδια κλιματικά γεγονότα άρχισαν να προκαλούν απότομες αλλαγές περιβάλλοντος (6000 -5000 και 3.500 -2500 π.Χ.),[11] αλλαγές που συνδέονται με αίτια αστρονομικά.[12] 

 Ένα «κόσμημα» που δεν έχει την λάμψη του χρυσού αλλά την «δύναμη» του βλέμματος την οποία συμβολίζει η λάμψη του χρυσού, αποδεικνύει την γνώση των εδώ Λιγύων, στην χώρα τους βρέθηκε όταν ολόκληρη ονομαζόταν Λιγυρία, Λυγουρία, Λιγυστική και στο πανάρχαιο ιερό της Μεγάλης τους Θεάς -Κυρά της Λίμνης. Σ’ αυτό τελούσαν μυστήρια που έφερναν ευδαιμονία και υγεία, γι’ αυτό βρισκόταν δίπλα στην πηγή ιαματικών υδάτων και σε απόσταση ικανή να το προφυλάσσει από τις καθημερινές δραστηριότητες της πόλης τους Λήσσας που προστάτευε η Θεά.  

Μόνο δική της ιέρεια σεβαστή θα μπορούσε να φέρει ένα τέτοιο «κόσμημα» και μάλιστα κρεμασμένο γύρω στο λαιμό της, επιπλέον ένδειξη ισχυρή γνώσης περάσματος ανάμεσα στους δύο κόσμους, τις δύο όχθες του Ηριδανού.

Τι έγινε, ποια γεγονότα οδήγησαν στην ταφή την νεαρή γυναίκα (18 -20 χρονών) που έφερε το «κόσμημα», «οφθαλμό της Μέδουσας» σύμβολο της δύναμης του Νου, στην θέση του «γοργονείου» και μία χάλκινη περόνη (καρφίτσα) με μαγνητικές ιδιότητες που στερέωνε στον ώμο (τράπεζα)  το ρούχο της…[13]

Ένα μόνο βλέμμα στο «κόσμημα» είναι αρκετό να ξεκλειδώσει τον λόγο… αρχική κίνηση- ενέργεια του Νου, πνοή ζωής, παλμός, ήχος που μετατρέπεται σε ακτινοβολία (ηλεκτρομαγνητική εικόνα), να πυροδοτήσει ακαριαία συνειρμούς ανακαλώντας παρατηρήσεις που οδηγούν σε λογισμούς, να πάρουν οι σκέψεις μορφή, εικόνα ν' αποκτήσουν.

Νομίζουμε ότι οι εικόνες βρίσκονται έξω από εμάς αλλά… καθώς μέσα έξω δεν υπάρχει πρόκειται απλώς για το αποτύπωμα της δύναμης του Νου, το αχνάρι!

Για όλα αυτά δεν χρειάζεται καμία «έξυπνη τεχνολογία», χρειάζεται μόνο να μάθουμε να «βλέπουμε» για να νοιώσουμε, να κατανοήσουμε την ομορφιά –αρμονία του Κόσμου και ν’ αποκτήσουμε Επίγνωση της ύπαρξης μας, γι’ αυτό χρειάζονται τ’ αντικείμενα που την εκφράζουν, όπως είναι το «κόσμημα» μας.

 Και βέβαια οι παραπάνω σκέψεις δεν θα είχαν μπει σε διαδικασία κατανόησης αν δεν είχα δει, έστω σε φωτογραφία, το «κόσμημα» και γι’ αυτό ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Ανθή, κυρία Θεοδώρου –Μαυρομματίδη που το δημοσίευσε, διότι αν με ρωτήσετε που βρίσκεται σήμερα το «κόσμημα» δεν ξέρω να σας πω…  Η φυσική του θέση βέβαια, θα ήταν το ιερό που βρέθηκε και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ασκληπιείου Επιδαύρου!

Σημασία έχει ο τρόπος που λειτουργεί  ένα αντικείμενο, η μαγεία του Κόσμου που έλκει στην μελωδία του φωτός!

 

 

 

 

 

---

[1], “a composite pendant in an EH I burial at the Apollo Maleatas site in Epidauros: an attempt at a biography” – in “Honouring the Dead in the Peloponnese”, Anthi Teodorou - Mavrommatidi, proceedings of the conference held at Sparta, 23- 25 April 2009, CSPS Online Publications 2, prepared by Sam Farnham -  academia.edu 

[2] Κισθήνη.

[3] Ο τρισδιάστατος και ευκλείδιος παραμορφωτικό καθρέφτης στον οποίο το σύμπαν προβάλλει εικόνες (Ίσομορφισμός, χώρος Μινσκόφσκι). – ΔΑΝΕΖΗΣ ΜΑΝΟΣ «Η σκέψη δημιουργεί ύλη», διάλεξη. 

[4] – υγρή μνήμη, αιθεριακή μορφή των φυσικών υδάτων Min – erva από το μιν – ἒρβως (ἒρFως), εὐρώς –υγρός, νοτερός.

[5] […] ό,τι είναι για μας το ύδωρ και η θάλασσα είναι γι’ αυτούς ο αήρ και ό,τι είναι για μας ο αέρας για εκείνους είναι ο αιθήρ [...] - ΠΛΑΤΩΝ, Φαίδων, 110b. 

[6] ακακόνιστη rosette, rosone, ρόδο –αγριοτριαντάφυλλο, rosa canina.

[7] Πλάτων, Τίμαιος, 36b, σημ. 116, Β. Κάλφας, εκδ. Πόλις, 2003.

[8] «Περί δεκάδος», Ιάμβλιχος, τα θεολογούμενα της Αριθμητικής.

[9] ΚΑΦΑΤΟΣ ΜΗΝΑΣ, Βιώνοντας την ζωντανή παρουσία, μτφ. Σπύρος Πετρουνάκος, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 2017.

[10] ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ V, 12, 1-4

[11] Δ. Παπανικολάου, καθ. τμήμα Γεωλογίας ΕΚΠΑ Μ. ∆ιακάκης, ΜSC, «ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ», Παλαιοκλιματικές Αλλαγές, επιτροπή Μελέτης Επιπτώσεων Κλιματικής Αλλαγής, Τράπεζα της Ελλάδος, 2011.

[12] Η. Μαριολάκος –Δ. Θεοχάρης, «Η γέννηση της Αίγινας και της Σαλαμίνας και η γεωμυθολογική τους ερμηνεία», geolib.geo.auth.gr // Dorothy Vitaliano 1968

[13] ΠΕ Ι 2800-2500  - IV. An early Helladic settlement in the Apollon Maleatas site at Epidauros”  - Anthi Teodorou – Mavrommatidi (αρχή ανασκαφής 1995) – austriaca.at