ΛΙΒΥΗ ή ΛΙΓΥΗ
Η γνώση φόρεσε τη διονυσιακή μάσκα με τη μορφή της εποχής και υπάρχει για όποιον την αναζητεί.
Με την Λιβύη και τον Άργο, που θεωρούνται παιδιά του Έπαφου (γιος της Ιούς και του Δία), αρχίζει το γένος των Λιγύων. Σύμφωνα με το Λεξικό Liddell & Scott, ενίοτε το γ τρέπεται σε β, π.χ γλήχων αντί βλήχων.
Όταν ο Ζευς μεταμόρφωσε την Ιώ (Αθηνά, Μήτις) σε αγελάδα για να τη σώσει από τη ζήλια (έριδα) της αδελφής και συζύγου του Ήρας, εκείνη την έδεσε σ' ένα δένδρο ελαίας, ιερό της Αθηνάς, στις Μυκήνες (μύκης-ακίς) και έβαλε τον Πανόπτη Άργο, με τα εκατό μάτια, να την φυλάσσει. Ο Άργος, κύνας της βασίλισσας των θεών Ήρας, θεωρείται ο κύκλος του ορίζοντα ο οποίος αγγίζει τα δύο μέρη του κόσμου, το ορατό και το αόρατο. Με εντολή του Δία ο Ερμής-Ερμάων σκότωσε τον Άργο με μία πέτρα (τον πέτρωσε) ή του εμφύσησε ύπνο, δηλαδή, του πήρε το φως ενώ συγχρόνως έπαιζε τον αυλό. Όταν ο Ερμής ελευθέρωσε την Ιώ, η Ήρα έστειλε μία βοϊδόμυγα να την κεντρίσει ώστε να ξεκινήσει τη μεγάλη περιπλάνηση της. Πέρασε τη θάλασσα του Κρόνου και της Ρέας, που τότε ονομάσθηκε Ιόνιο, και αφού γύρισε ολόκληρο τον κόσμο έφτασε στο νησί που ονομάσθηκε Εύβοια (ευ-βους) ή πρόκειται για το όρος-νησί Εύβοια της Αργολίδας; Τη λέξη νησί χρησιμοποιούσαν γενικά για περιοχές που ξεχώριζαν από τον περιβάλλοντα χώρο.
Εκεί η Ιώ, αδελφή, σύζυγος και θυγατέρα του Δία (Φορωνεύς, ο πρώτος που έφερε το πυρ/κεραυνό από τον ουρανό) μαζί του έκανε τον Έπαφο, "ο παις της αφής".
Όταν κάτι είναι απτό σημαίνει ότι είναι ορατό και η ψυχή (Διόνυσος) είναι όπως η όραση [2], η επαφή με την κίνηση του φερομένου σημαίνει σοφία (Αθηνά) και δημιούργησε τον Διόνυσο/ψυχή-αιτία και αρχή της ζωής, το αιώνιο παιδί, ο πάντα νέος που έρχεται απ΄ έξω και μπαίνει μέσα. Η αγελάδα είναι σύμβολο της Ιούς-Αθηνάς Σοφίας-Ίσιδος [4] στην οποία είναι αφιερωμένος ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου. Στο ζωδιακό κύκλο της Dendera ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός εικονίζεται με τη μορφή καθισμένης αγελάδας που φέρει ανάμεσα στα κέρατα της το άστρο Σείριος, α του Μεγάλου Κυνός.
Η θυγατέρα του Έπαφου (Διονύσου-ψυχή) Λιβύη με τον Ποσειδώνα έκανε τον Λέλεγα και τους διδύμους Αγήνορα και τον Βήλο.
Ο Λέλεξ υπήρξε σύγχρονος του Πελασγού και βασιλιάς της Λελεγίας-Λακεδαιμονίας (λάκκος/λίμνη των δαιμόνων/θεών).
Ο Αγήνωρ ("οδηγός ανδρών") έκαμε τον Κάδμο, Δάρδανο, Κίλικα, Φοίνικα, Ευρώπη, Μελία, Ελευσίνα, κλπ. Ο Βήλος ( "Κύριος"-Βάαλ, Bel ή Μαρδούκ ) στη Συριαδική γη (Σειριάς γη) [3] έκαμε τους διδύμους Δαναό/Έρμαιο/Άρμαϊν και τον Αίγυπτο/Σέθω/Ραμέσση. Από τον Αίγυπτο ονομάσθηκε η χώρα και ο ποταμός (αργότερα Νείλος/ Διόδωρος, Α', 63, 1). Τότε Λιβύη ονομάσθηκε η χώρα από τον Ατλαντικό μέχρι τον Νείλο. Ο Νείλος αρχίζει να ογκούται λίγες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, σε ορισμένη ημερομηνία και η έναρξη της πλημμύρας του συνέπιπτε με την Εώα Επιτολή του Σειρίου.
Η Λιβύη δεν έδωσε τ' όνομα της μόνο στην Αφρική και στη σημερινή Λιβύη. Πριν γεννηθεί η εγγονή της Ευρώπη φαίνεται ότι τ' όνομα της Λιβύης απλωνόταν στην ήπειρο που πήρε τ' όνομα της. Λιβυρνία ή Λιβουρία (ή Λιγουρία) ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Ιλλυρίας μέχρι του Τιτίου (Kerka), πριν ο Κάδμος κάμει με την Αρμονία τον Ιλλυριό. Λιβυρνοί (ή Λιγυρνοί) ονομαζόταν οι παλαιοί κάτοικοι της Σχερίας οι οποίοι υποδέχθηκαν τους Φαίακες. Η Liguria της Ιταλίας, Λυγουρία ή Λιγυστική θα πρέπει να ήταν η παλαιότερη ονομασία της Επιδαυρίας (σημερινό Λυγουριό), ακόμη η Λυγκηστίδα και... Λίγιοι ή Λούγοι ή Λογγίωνες ή Λογίους ή Λιγκάσιοι ή Λίγυρες ή Λιγούριοι ή (Λ)Ιβηρνοί ... ονομασία που συναντούμε με διάφορες παραλλαγές σ' ολόκληρη την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία αλλά και πέρα από τη γη, αφού ο Κύκνος, όταν ακολούθησε τον Φαέθωνα, έγινε βασιλιάς των πέραν του ουράνιου ποταμού Ηριδανού Λιγύων!
Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι ονόμαζαν ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο Λιβύη. Στους ρωμαϊκούς χρόνους συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τ' όνομα Αφρική. Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας διατηρήθηκε τ' όνομα Λιβύη χωρίς συγκεκριμένα όρια, αργότερα επικράτησε να ονομάζεται Λιβύη μόνο η συγκεκριμένη χώρα της Βορείου Αφρικής.
Βερβερία ή Βαρβαρία ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Αφρικής κατά μήκος της Μεσογείου, νότια επεκτεινόταν μέχρι την όαση Φεζάν, περιοχή που κατοικούσαν οι Γαράμαντες. Υπήρχε και η Αιθιοπική Βαρβαρία στο ΒΑ άκρο της αρχαίας Αιθιοπίας, στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας. Το όνομα Βέρβεροι ή Βάρβαροι δεν είναι εθνικό των ιθαγενών που οι Έλληνες ονόμαζαν Λίβυους και των οποίων η καταγωγή παραμένει άγνωστη (!!!). Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Gaston Boissier υποστηρίζει ότι υπήρχε μία φυλή τολμηρή, πλήρης φαντασίας, σκορπισμένη παντού, στην Αφρική όπως και αλλού, η οποία δεν είχε αμφιβολία για τίποτα και η οποία όλα τα γνώριζε... ήσαν οι Έλληνες. [5]
Ίσως, λοιπόν, η καταγωγή τους να μην ήταν και τόσο άγνωστη. Από τους Έλληνες διαδόθηκαν οι μύθοι για τη μυθολογία των Λιβύων. Μετά ήρθαν διάφοροι άλλοι λαοί, Πέρσες, Μήδοι, Αρμένιοι, οι οποίοι αποτελούσαν το στρατό του Ηρακλή, όταν είχε εκστρατεύσει ανά τον κόσμο περνώντας και από την Κελτική. Ο Ηρακλής αναφέρεται και ως Ιάσων (Ηρακλής-Βριάρεως/Αιγαίων-Ιάσων) και σύμφωνα με τον Απολλόδωρο τον Ρόδιο (3, 957) όταν ο Ιάσων παρουσιάστηκε στον βασιλιά Αιήτη έλαμπε σαν τον Σείριο. Η επίσκεψη του στη Λιβύη με τους 50 Αργοναύτες και την Αργώ, τον συνδέει με την ίδρυση εκατό πόλεων στην περιοχή (Ηρόδοτος, Δ', 178).
Γαράμας και οι Γαράμαντες... Είναι ένας σχεδόν άγνωστος σήμερα γίγαντας ο Γαράμας. Έγινε επώνυμος ήρωας των Γαραμάντων, ένα από τα γένη των Βερβερικών φυλών που ζούσαν στις ανατολικές οάσεις της Ζαχάρας, στη Λιβύη. Θεωρείται πολυπληθής λαός της αρχαιότητας. Κάποτε κατέλαβαν την όαση Τζάντο (Σίουα), όπου το μαντείο του Άμμωνα Δία Δέσποτα του Ολύμπου. Οι Γαράμαντες ήρθαν σε επιμειξία με τους νέγρους ιθαγενείς της νότιας όχθης του Νίγηρα και όπως ήταν φυσικό υιοθέτησαν τη γλώσσα τους. Η περιοχή του Άνω Νίγηρα είναι η πατρίδα της φυλής Ντόγκον, η οποία έσωσε την παράδοση του Σειρίου.
Η παράδοση του Σειρίου δεν σώθηκε μόνο από τους Ντόγκον, έχει σωθεί στους περισσότερους πολιτισμούς, αν όχι σε όλους.
Η ανατολική πλευρά της Λιβύης ονομάζεται Κυρηναϊκή από την Κυρήνη, θυγατέρα του βασιλιά των Λαπίθων Υψέα. Την είδε ο Απόλλων στο Πήλιο και την μετέφερε με χρυσό άρμα στη Λιβύη. Γιος τους υπήρξε ο Αρισταίος, ο άριστος όλων των θεών.
Την εποχή που τα κυνικά καύματα ταλαιπωρούσαν ακόμη την Ελλάδα, ο πατέρας του τον έστειλε στην Κέα (Τζιά), που τότε ονομαζόταν Συρίη. Εκεί έκαμε παρακλήσεις και καθαρμούς στον Δία Μειλίχιο και στο Σείριο. Κατάφερε με τις ιεροτελεστίες να εξευμενίσει τον Απόλλωνα Κύνα ή Λύκειο (ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός αντιστοιχεί στον Απόλλωνα και είναι αφιερωμένος στην Αθηνά). Τότε ο Απόλλων έστειλε τους βόρειους ανέμους που ονομάσθηκαν ετήσιοι (τούρκικα meltem, μελτέμια) και από τότε γλίτωσε η Ελλάδα από τη μεγάλη θέρμη του καλοκαιριού, η οποία προκαλούσε λοιμούς. Ο Αρισταίος όρισε να γίνονται κάθε χρόνο θυσίες (πρώτη θυσία η προσευχή/ύμνοι) στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου κι έκτισε πρώτος στη Συρίη-Κέα βωμό του Δία.
Στους πολιτισμούς που "εξελίχθηκαν" οι άνθρωποι έχασαν τη γνώση και συνεπώς τη δυνατότητα ν΄αναγνωρίζουν σύμβολα και συμβολισμούς. Τα σύμβολα έχασαν τη δύναμη τους, όχι όμως και την ουσία τους. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν ξέρει ετυμολογία δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει. Ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν ν' ανακτήσουμε τη χαμένη γνώση των συμβόλων αρκεί να δούμε όχι ότι βλέπουν τα μάτια αλλά ότι ο νους γνωρίζει.
Είναι πραγματικό θαύμα και συγχρόνως ένδειξη δύναμης μεγάλη, ότι η Ορθοδοξία κατάφερε να διασώσει το απολλώνιο ΦΩΣ, που πλημμυρίζει τον κόσμο αγάπη... και θα δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωϊνόν (Αποκάλυψη Ιωάννη., κεφ. β΄, 28)
Σημειώσεις:
[1] Στράβων, Γεωγραφικά Ι, c 445 // Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, τ. Α', βιβλ. Β', Α' 4, εκδ. Αφών Τολίδη [χ.χ].
[2] Αριστοτέλης, "Περί Ψυχής", 413a.
[3] Σειριάζω σημαίνει σπινθηροβολώ, αστράφτω και σείω σημαίνει κουνώ. Άρα, Σειρ ή Συρ σημαίνει Ήλιος, Ήλιος/Σείριος ονομαζόταν ο πρώτος βασιλιάς της Σειριάδος γης ή Αιγύπτου!
[4] λέξη ελληνική, του ρ. οίδα = γνωρίζω, γιγνώσκω, Πλούταρχος, μτφ. Π. Ρώτας, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 351f.
[5] Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού, λήμμα Βέρβεροι.
Με την Λιβύη και τον Άργο, που θεωρούνται παιδιά του Έπαφου (γιος της Ιούς και του Δία), αρχίζει το γένος των Λιγύων. Σύμφωνα με το Λεξικό Liddell & Scott, ενίοτε το γ τρέπεται σε β, π.χ γλήχων αντί βλήχων.
Όταν ο Ζευς μεταμόρφωσε την Ιώ (Αθηνά, Μήτις) σε αγελάδα για να τη σώσει από τη ζήλια (έριδα) της αδελφής και συζύγου του Ήρας, εκείνη την έδεσε σ' ένα δένδρο ελαίας, ιερό της Αθηνάς, στις Μυκήνες (μύκης-ακίς) και έβαλε τον Πανόπτη Άργο, με τα εκατό μάτια, να την φυλάσσει. Ο Άργος, κύνας της βασίλισσας των θεών Ήρας, θεωρείται ο κύκλος του ορίζοντα ο οποίος αγγίζει τα δύο μέρη του κόσμου, το ορατό και το αόρατο. Με εντολή του Δία ο Ερμής-Ερμάων σκότωσε τον Άργο με μία πέτρα (τον πέτρωσε) ή του εμφύσησε ύπνο, δηλαδή, του πήρε το φως ενώ συγχρόνως έπαιζε τον αυλό. Όταν ο Ερμής ελευθέρωσε την Ιώ, η Ήρα έστειλε μία βοϊδόμυγα να την κεντρίσει ώστε να ξεκινήσει τη μεγάλη περιπλάνηση της. Πέρασε τη θάλασσα του Κρόνου και της Ρέας, που τότε ονομάσθηκε Ιόνιο, και αφού γύρισε ολόκληρο τον κόσμο έφτασε στο νησί που ονομάσθηκε Εύβοια (ευ-βους) ή πρόκειται για το όρος-νησί Εύβοια της Αργολίδας; Τη λέξη νησί χρησιμοποιούσαν γενικά για περιοχές που ξεχώριζαν από τον περιβάλλοντα χώρο.
Εκεί η Ιώ, αδελφή, σύζυγος και θυγατέρα του Δία (Φορωνεύς, ο πρώτος που έφερε το πυρ/κεραυνό από τον ουρανό) μαζί του έκανε τον Έπαφο, "ο παις της αφής".
Όταν κάτι είναι απτό σημαίνει ότι είναι ορατό και η ψυχή (Διόνυσος) είναι όπως η όραση [2], η επαφή με την κίνηση του φερομένου σημαίνει σοφία (Αθηνά) και δημιούργησε τον Διόνυσο/ψυχή-αιτία και αρχή της ζωής, το αιώνιο παιδί, ο πάντα νέος που έρχεται απ΄ έξω και μπαίνει μέσα. Η αγελάδα είναι σύμβολο της Ιούς-Αθηνάς Σοφίας-Ίσιδος [4] στην οποία είναι αφιερωμένος ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου. Στο ζωδιακό κύκλο της Dendera ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός εικονίζεται με τη μορφή καθισμένης αγελάδας που φέρει ανάμεσα στα κέρατα της το άστρο Σείριος, α του Μεγάλου Κυνός.
Η θυγατέρα του Έπαφου (Διονύσου-ψυχή) Λιβύη με τον Ποσειδώνα έκανε τον Λέλεγα και τους διδύμους Αγήνορα και τον Βήλο.
Ο Λέλεξ υπήρξε σύγχρονος του Πελασγού και βασιλιάς της Λελεγίας-Λακεδαιμονίας (λάκκος/λίμνη των δαιμόνων/θεών).
Ο Αγήνωρ ("οδηγός ανδρών") έκαμε τον Κάδμο, Δάρδανο, Κίλικα, Φοίνικα, Ευρώπη, Μελία, Ελευσίνα, κλπ. Ο Βήλος ( "Κύριος"-Βάαλ, Bel ή Μαρδούκ ) στη Συριαδική γη (Σειριάς γη) [3] έκαμε τους διδύμους Δαναό/Έρμαιο/Άρμαϊν και τον Αίγυπτο/Σέθω/Ραμέσση. Από τον Αίγυπτο ονομάσθηκε η χώρα και ο ποταμός (αργότερα Νείλος/ Διόδωρος, Α', 63, 1). Τότε Λιβύη ονομάσθηκε η χώρα από τον Ατλαντικό μέχρι τον Νείλο. Ο Νείλος αρχίζει να ογκούται λίγες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, σε ορισμένη ημερομηνία και η έναρξη της πλημμύρας του συνέπιπτε με την Εώα Επιτολή του Σειρίου.
Η Λιβύη δεν έδωσε τ' όνομα της μόνο στην Αφρική και στη σημερινή Λιβύη. Πριν γεννηθεί η εγγονή της Ευρώπη φαίνεται ότι τ' όνομα της Λιβύης απλωνόταν στην ήπειρο που πήρε τ' όνομα της. Λιβυρνία ή Λιβουρία (ή Λιγουρία) ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Ιλλυρίας μέχρι του Τιτίου (Kerka), πριν ο Κάδμος κάμει με την Αρμονία τον Ιλλυριό. Λιβυρνοί (ή Λιγυρνοί) ονομαζόταν οι παλαιοί κάτοικοι της Σχερίας οι οποίοι υποδέχθηκαν τους Φαίακες. Η Liguria της Ιταλίας, Λυγουρία ή Λιγυστική θα πρέπει να ήταν η παλαιότερη ονομασία της Επιδαυρίας (σημερινό Λυγουριό), ακόμη η Λυγκηστίδα και... Λίγιοι ή Λούγοι ή Λογγίωνες ή Λογίους ή Λιγκάσιοι ή Λίγυρες ή Λιγούριοι ή (Λ)Ιβηρνοί ... ονομασία που συναντούμε με διάφορες παραλλαγές σ' ολόκληρη την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία αλλά και πέρα από τη γη, αφού ο Κύκνος, όταν ακολούθησε τον Φαέθωνα, έγινε βασιλιάς των πέραν του ουράνιου ποταμού Ηριδανού Λιγύων!
Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι ονόμαζαν ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο Λιβύη. Στους ρωμαϊκούς χρόνους συνήθιζαν να χρησιμοποιούν τ' όνομα Αφρική. Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας διατηρήθηκε τ' όνομα Λιβύη χωρίς συγκεκριμένα όρια, αργότερα επικράτησε να ονομάζεται Λιβύη μόνο η συγκεκριμένη χώρα της Βορείου Αφρικής.
Βερβερία ή Βαρβαρία ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Αφρικής κατά μήκος της Μεσογείου, νότια επεκτεινόταν μέχρι την όαση Φεζάν, περιοχή που κατοικούσαν οι Γαράμαντες. Υπήρχε και η Αιθιοπική Βαρβαρία στο ΒΑ άκρο της αρχαίας Αιθιοπίας, στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας. Το όνομα Βέρβεροι ή Βάρβαροι δεν είναι εθνικό των ιθαγενών που οι Έλληνες ονόμαζαν Λίβυους και των οποίων η καταγωγή παραμένει άγνωστη (!!!). Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Gaston Boissier υποστηρίζει ότι υπήρχε μία φυλή τολμηρή, πλήρης φαντασίας, σκορπισμένη παντού, στην Αφρική όπως και αλλού, η οποία δεν είχε αμφιβολία για τίποτα και η οποία όλα τα γνώριζε... ήσαν οι Έλληνες. [5]
Ίσως, λοιπόν, η καταγωγή τους να μην ήταν και τόσο άγνωστη. Από τους Έλληνες διαδόθηκαν οι μύθοι για τη μυθολογία των Λιβύων. Μετά ήρθαν διάφοροι άλλοι λαοί, Πέρσες, Μήδοι, Αρμένιοι, οι οποίοι αποτελούσαν το στρατό του Ηρακλή, όταν είχε εκστρατεύσει ανά τον κόσμο περνώντας και από την Κελτική. Ο Ηρακλής αναφέρεται και ως Ιάσων (Ηρακλής-Βριάρεως/Αιγαίων-Ιάσων) και σύμφωνα με τον Απολλόδωρο τον Ρόδιο (3, 957) όταν ο Ιάσων παρουσιάστηκε στον βασιλιά Αιήτη έλαμπε σαν τον Σείριο. Η επίσκεψη του στη Λιβύη με τους 50 Αργοναύτες και την Αργώ, τον συνδέει με την ίδρυση εκατό πόλεων στην περιοχή (Ηρόδοτος, Δ', 178).
Γαράμας και οι Γαράμαντες... Είναι ένας σχεδόν άγνωστος σήμερα γίγαντας ο Γαράμας. Έγινε επώνυμος ήρωας των Γαραμάντων, ένα από τα γένη των Βερβερικών φυλών που ζούσαν στις ανατολικές οάσεις της Ζαχάρας, στη Λιβύη. Θεωρείται πολυπληθής λαός της αρχαιότητας. Κάποτε κατέλαβαν την όαση Τζάντο (Σίουα), όπου το μαντείο του Άμμωνα Δία Δέσποτα του Ολύμπου. Οι Γαράμαντες ήρθαν σε επιμειξία με τους νέγρους ιθαγενείς της νότιας όχθης του Νίγηρα και όπως ήταν φυσικό υιοθέτησαν τη γλώσσα τους. Η περιοχή του Άνω Νίγηρα είναι η πατρίδα της φυλής Ντόγκον, η οποία έσωσε την παράδοση του Σειρίου.
Η παράδοση του Σειρίου δεν σώθηκε μόνο από τους Ντόγκον, έχει σωθεί στους περισσότερους πολιτισμούς, αν όχι σε όλους.
Η ανατολική πλευρά της Λιβύης ονομάζεται Κυρηναϊκή από την Κυρήνη, θυγατέρα του βασιλιά των Λαπίθων Υψέα. Την είδε ο Απόλλων στο Πήλιο και την μετέφερε με χρυσό άρμα στη Λιβύη. Γιος τους υπήρξε ο Αρισταίος, ο άριστος όλων των θεών.
Την εποχή που τα κυνικά καύματα ταλαιπωρούσαν ακόμη την Ελλάδα, ο πατέρας του τον έστειλε στην Κέα (Τζιά), που τότε ονομαζόταν Συρίη. Εκεί έκαμε παρακλήσεις και καθαρμούς στον Δία Μειλίχιο και στο Σείριο. Κατάφερε με τις ιεροτελεστίες να εξευμενίσει τον Απόλλωνα Κύνα ή Λύκειο (ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός αντιστοιχεί στον Απόλλωνα και είναι αφιερωμένος στην Αθηνά). Τότε ο Απόλλων έστειλε τους βόρειους ανέμους που ονομάσθηκαν ετήσιοι (τούρκικα meltem, μελτέμια) και από τότε γλίτωσε η Ελλάδα από τη μεγάλη θέρμη του καλοκαιριού, η οποία προκαλούσε λοιμούς. Ο Αρισταίος όρισε να γίνονται κάθε χρόνο θυσίες (πρώτη θυσία η προσευχή/ύμνοι) στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου κι έκτισε πρώτος στη Συρίη-Κέα βωμό του Δία.
Στους πολιτισμούς που "εξελίχθηκαν" οι άνθρωποι έχασαν τη γνώση και συνεπώς τη δυνατότητα ν΄αναγνωρίζουν σύμβολα και συμβολισμούς. Τα σύμβολα έχασαν τη δύναμη τους, όχι όμως και την ουσία τους. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν ξέρει ετυμολογία δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει. Ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν ν' ανακτήσουμε τη χαμένη γνώση των συμβόλων αρκεί να δούμε όχι ότι βλέπουν τα μάτια αλλά ότι ο νους γνωρίζει.
Είναι πραγματικό θαύμα και συγχρόνως ένδειξη δύναμης μεγάλη, ότι η Ορθοδοξία κατάφερε να διασώσει το απολλώνιο ΦΩΣ, που πλημμυρίζει τον κόσμο αγάπη... και θα δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωϊνόν (Αποκάλυψη Ιωάννη., κεφ. β΄, 28)
Σημειώσεις:
[1] Στράβων, Γεωγραφικά Ι, c 445 // Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, τ. Α', βιβλ. Β', Α' 4, εκδ. Αφών Τολίδη [χ.χ].
[2] Αριστοτέλης, "Περί Ψυχής", 413a.
[3] Σειριάζω σημαίνει σπινθηροβολώ, αστράφτω και σείω σημαίνει κουνώ. Άρα, Σειρ ή Συρ σημαίνει Ήλιος, Ήλιος/Σείριος ονομαζόταν ο πρώτος βασιλιάς της Σειριάδος γης ή Αιγύπτου!
[4] λέξη ελληνική, του ρ. οίδα = γνωρίζω, γιγνώσκω, Πλούταρχος, μτφ. Π. Ρώτας, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 351f.
[5] Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού, λήμμα Βέρβεροι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου