το ιστιοπλοϊκό "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" στον Ατλαντικό!

 η ανάποδη ανάγνωση σε δυτικό καθρέφτη

                                                                              για τον Στέλιο Ράμφο.

Ανακάλεσα την υπόσχεση στο εαυτό μου να μην ασχολούμαι με αντιστροφές και διαστροφές του λόγου, ο οποίος αντί να ξεκαθαρίζει το τοπίο που πραγματεύεται το συσκοτίζει, όταν τον άκουσα τον Στέλιο Ράμφο σε συνέντευξη του να λέει ότι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια προκειμένου ν’ αλλάξει τη νοοτροπία, τρόπο σκέψης, της ελληνικής κοινωνίας συμβάλλοντας στην «πρόοδο»της. Ο δημόσιος αντίλογος τώρα έγινε υποχρέωση.

Στο βιβλίο - διάλεξη ο «άλλος» του καθρέφτη ο Σ. Ρ. προσεγγίζει την «ελληνική κρίση» χωρίς ν’ αναφέρεται στη ευρύτερη ηθική κρίση της ανθρωπότητας της οποίας απόρροια είναι η οικονομική παγκόσμια κρίση. Ο μειλίχιος λόγος του που αρχικά μάγευε, χωρίς αναγκαστικά να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του, μεταμορφώνεται σε λόγο φαρμακερό. Η μαγεία οδηγεί στην αρχή των πραγμάτων και βρίσκεται στην ωραιότητα (κάλλος) στην οποία έχει εισχωρήσει η δύναμη του αγαθού (Θεού). Η απουσία της ωραιότητας (όταν δεν τη βλέπουμε) δημιουργεί το φόβο του κενού (oror vacui) τότε το ραβδάκι της καλής νεράϊδας μετατρέπεται σε σκουπόξυλο κακιάς μάγισσας.

Έννοιες κρυμμένες πίσω από λέξεις νεωτερικές, κείμενο πολυτονικό με ορθογραφία που αποπροσανατολίζει τη συγκέντρωση στην ουσία του λόγου ακόμα και όσων δεν χρειάζονται μετάφραση για να εννοήσουν τον Παπαδιαμάντη.

Χρησιμοποιεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το σύνδρομο του χρόνιου παιδισμού, το έλλειμμα ρεαλισμού (συνείδηση της πραγματικότητας) και αυτοσυνειδησίας τα οποία προέρχονται από τον εθισμό μας στις παραδόσεις και στην παθιασμένη προσήλωση μας στο σύμβολο του «πατέρα» για να καταλήξει στα παρανοϊκά και σχιζοειδή συμπτώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Αρχικά ο συγγραφέας διερωτάται αν είμαστε ένας ή δύο διαφορετικοί άνθρωποι ή μήπως ένας διχασμένος. Αναφέρεται στο διχασμό χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη τους ρόλους (phony behavior) που συχνά υιοθετούν οι άνθρωποι για να αντεπεξέλθουν σε δύσκολες καταστάσεις και διαφορετικές πραγματικότητες από τη δική τους πραγματικότητα. Αλλά ούτε το γεγονός ότι ο καθένας μας βιώνει τη δική του πραγματικότητα για να φτάσει στην αλήθεια, που ως τέτοια είναι μία και μοναδική.

Δηλώνει ότι γνωρίζει το ασυνείδητο (θεϊκό) παρακάμπτοντας το υποσυνείδητο και αντικαθιστώντάς το με αυτό (συνειδητό-υποσυνείδητο/ασυνείδητο). Έτσι προσπερνά την τριπλή δομή του γνωστού μας κόσμου,  μαζί βέβαια και την Αγία Τριάδα (το τρία συμβολίζει το καθέν και το όλον διότι είναι και νους, Ιάμβλιχος) και πάει στο διχασμό (πχ. καλό -κακό).

Χρησιμοποιεί την ξεπερασμένη θεωρία του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Ξεπερασμένη ως μη υπάρχουσα, το αποδεικνύει η αναζήτηση της ταυτότητας, το πάθος γι’ αυτογνωσία και τελικά η ανάληψη του Οιδίποδα στο φως/γέννηση ως πραγματική ύπαρξη!

Από την αρχαιοελληνική λατρεία, τον Πλάτωνα ( Σόλων, εσείς οι Έλληνες είστε πάντοτε παιδιά. Τίμαιος 22b) και τη ιδέα του «αιώνιου παιδιού» ανεστραμμένη, αντλεί το σύνδρομο του χρόνιου παιδισμού. Το αιώνιο παιδί (θείο βρέφος) είναι η ενσαρκωμένη ψυχή – ο γιος του Δία, ο Διόνυσος που ενθουσιάζει. Η ψυχή προικισμένη με αγνότητα, αθωότητα και συγχώρηση, ιδιότητες που δεν χάνει ποτέ γι’ αυτό παραμένει «αιώνιο παιδί». Ο ενήλικας που διατηρεί αυτές τις ιδιότητες δεν είναι ανώριμος (παιδισμός) αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η ανθρώπινη συμπεριφορά (συν –περί – φορά/τροπή) είναι ο τρόπος της ψυχής άρα και ο τρόπος του νου (αθάνατη ψυχή) – η νοοτροπία. Η δε ψυχή είναι αυτοκίνητη, είναι εκείνη που εμφυσά πνοή ζωής στο σώμα! Κάθε ενέργεια έχει ορισμένη κυκλική διεύθυνση ώστε η ίδια η μορφή (forma)-ζωή χρησιμοποιεί αυτό το σχήμα και τίποτα δεν είναι δυνατόν να μορφοποιηθεί δίχως να πάρει τη μορφή κύκλου. Άλλο ο ορθολογισμός και ο ρεαλισμός κι άλλο η λογική και η αλήθεια την οποία κατέχει η ψυχή, η οποία κινείται κυκλικά.

Το σύμβολο του «πατέρα» προέρχεται από τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, την αρχή, το ΕΝ που είναι συγχρόνως αδιαίρετη ΤΡΙΑΣ (πατέρας/υπερνούς, μητέρα/αθάνατη ψυχή, παιδί/πνεύμα). Μεταφέρεται στο Βυζάντιο, την πρώτη Χριστιανική αυτοκρατορία, μία κοινωνία που λειτουργεί με αξίες, μία από τις οποίες είναι η «πατρική εικόνα» (Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ). Σύμφωνα με την παράδοση ο αυτοκράτωρ είναι τοποτηρητής του μοναδικού Θεού πατέρα κι έτσι «πατρική εικόνα» είναι ο αυτοκράτωρ και κάθε ανώτερος κρατικός υπάλληλος. Αυτή η οικογενειακή σχέση ανάμεσα στον κυβερνήτη και τον λαό δημιουργεί ένα είδος αλληλεγγύης, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί από τη μία τον υπαρκτό ανθρωπισμό και από την άλλη μία ιεραρχία που αναγνωρίζεται από όλους. Το Βυζάντιο τη μεταφέρει στη Νεώτερη Ελλάδα!

Έτσι λοιπόν ο «εθισμός» σε τέτοιες παραδόσεις και η «παθιασμένη» προσήλωση σε τέτοιες αξίες με το ελληνικό μέτρο μόνο σε ουσιαστική πρόοδο μπορούν να οδηγήσουν τον λαό.

Ο συγγραφέας επιμένει να θέλει την ιστορική πορεία «ευθύγραμμη» και «τελεσίδικα εξελικτική» όταν ολόκληρη η δημιουργία-σύμπαν κινείται κυκλικά και βεβαίως ανελικτικά εφόσον οι κύκλοι ολοκληρωθούν ουσιαστικά!

Όλα αυτά βεβαίως ο συγγραφέας τα γνωρίζει, όπως ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Ρωμανία που κατέκτησαν οι Οθωμανοί (Τούρκοι) είναι ο συνδετικός κρίκος της Αλεξανδρινής Αυτοκρατορίας, που κατέκτησαν οι Ρωμαίοι, με την Νεώτερη Ελλάδα που κατέκτησαν οι Βαυαροί (Γερμανοί). Επίσης, ότι η Ελληνική (από τον 7 μ.Χ. αι.) και Ορθόδοξη Αυτοκρατορία των μέσων χρόνων, γνωστή σήμερα ως Βυζαντινή ΔΕΝ γνώρισε Μεσαίωνα –σκοταδισμό, συνεπώς ούτε αναγέννηση αλλά μία ανελικτική πορεία την οποία δεν σταμάτησαν οι «βυζαντινισμοί» αλλά τα συμφέροντα της Δύσης και ειδικότερα των Γερμανικών λαών (φυλών)– Φράγκων, Λογγομβάρδων, Γότθων, Αλαμάνων, Σουηβών, Αγγλοσαξώνων, Τευτόνων, κλπ. Τον πολιτικό και επιστημονικό πολιτισμό αυτής της Δύσης μαζί με τη λογική που διέπει τα τεχνολογικά της επιτεύγματα (…!) θα ήθελε ν’ ακολουθήσουμε για να ενηλικιωθούμε και να περάσουμε στον «συμπολιτισμό» (Παγκοσμιοποίηση)! «Συμπολιτισμός» που θα επιτευχθεί μόνο ως τέτοιος, δηλαδή μόνο όταν ο ένας θα δεχθεί και σεβαστεί τις αξίες του άλλου αντί  να επιβάλλει τις δικές του!

Παρ’ όλες τις κατακτήσεις που έχουμε υποστεί, την προσφυγιά, τις αντιστροφές, τις φρούδες υποσχέσεις, τα ύπουλα ψεύδη, τον τεχνολογικό πολιτισμό, τους σύγχρονους «σοφούς» και πολιτικούς, τις «αγορές» και τα συναφή είμαστε ακόμα Όρθιοι με εμπιστοσύνη (δόξα) στον νοητό ήλιο της Δικαιοσύνης.

Διεκδικούμε τον κόσμο του υπαρκτού ανθρωπισμού απορρίπτοντας την εικονική πραγματικότητα της απανθρωπιάς του δυτικού καθρέφτη!