χριστουγεννιάτικο παραμυθάκι...

 

Εκείνη την ημέρα το βαθύ γαλάζιο φως της ατμόσφαιρας αντίφεγγε θεραπευτικό στα γαλήνια νερά της λίμνης. Η διαύγεια έδινε κρυσταλλική υφή στα βουνά που την αγκάλιαζαν με την πυκνή τους βλάστηση να λαμπυρίζει αυτόφωτη. Νύμφες και δαίμονες, αιθέριες υπάρξεις κατοικούσαν στις όχθες της λίμνης. Μία πυραμίδα υψωνόταν σε τρία επίπεδα, ολόκληρη έργο τέχνης δικό τους. Το πρώτο επίπεδο που άγγιζε το νερό, ήταν το πλατύτερο κι έτσι τ’ ονόμασαν «Ουρανό», «Χελώνα» είπαν το μεσαίο στο οποίο στηριζόταν το τρίτο, η κυκλική κορυφή με τ’ όνομα «Γαία». Ένα εσωτερικό υδραυλικό σύστημα ανέβαζε καθάριο νερό από τη λίμνη στη «Γαία» και από εκεί γλιστρούσε στον «Ουρανό» και πίσω στη λίμνη σαν χρυσή βροχή αφού πρώτα γέμιζε κρήνες και λεκάνες που ήταν διάσπαρτες παντού, θαύμα να το βλέπεις και ν’ ακούς τον ήχο της ροής του. Οι αιθέριες υπάρξεις είχαν τη γνώση των άστρων και οι χάρτες τ’ ουρανού τους οδηγούσαν στις μεταλλοφόρες φλέβες της γης που έχουν τα σχήματα των γαλαξιών και τα πετράδια τους μοιάζουν μ’ αστέρια που λαμποκοπούν. Μ’ αυτά έκτιζαν και στόλιζαν τις κατοικίες τους και τα παλάτια πάνω στην πυραμίδα, μάλαμα, ασήμι, χαλκός, κεχριμπάρι κι ορεία κρύσταλλος άστραφταν διαχέοντας χρωματιστές φωτοσκιάσεις.

Σ’ έναν κόσμο που ήταν ακόμα ολόκληρος, δεν είχε χωρισθεί σε πάνω - κάτω, έξω – μέσα…, μοναδικός τρόπος ζωής ήταν η ευτυχία της δημιουργίας. Ολημερής  ασχολούνταν με τις τέχνες, τις επιστήμες και τις υψηλές τεχνολογίες, από αυτές η αγαπημένη τους ήταν η τέχνη του αργαλειού. Ύφαιναν υφάσματα, στο πιο υψόσυχνο χρώμα, σε πανύψηλους πέτρινους αργαλειούς με παλμικές κινήσεις που έβγαζαν ήχους μελωδικούς.

Πάνω στη «Χελώνα» υπήρχε ένα κωδωνόσχημο κτίσμα, όμοιο με παλιά κυψέλη, ολόκληρο ένα ηχείο. Ήταν ντυμένο από κράμα μετάλλων με ανάγλυφες μορφές ζώων. Τον κορυφαίο λίθο εσωτερικά στόλιζε ένας ανάγλυφος κύκνος που αντιστοιχούσε στον αστερισμό που μεσουρανούσε. Ακριβώς από κάτω, στη μέση του κυκλικού δαπέδου, μία τρύπα επέτρεπε στο νερό να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται μεταφέροντας τους ήχους των ύμνων, που μιμούνταν το κύκνειο άσμα, στο «Ουρανό» και στη «Γαία». Κι ήταν όλα αδιαχώριστα σε απόλυτη αρμονία.

Μέχρι που ο Κύκνος βούτηξε στον ουράνιο ποταμό, κολύμπησε μέχρι τις πηγές του κι εκεί έγινε  βασιλιάς. Συνέχισε όμως και από εκεί να δίνει το μέτρο σ’ ολόκληρη τη Δημιουργία με τη μελωδική φωνή του. Στην παλιά του θέση άφησε φύλακα τον Κύνα, αφού πρώτα του δίδαξε την τέχνη της μουσικής. Τότε στον ήχο προστέθηκε η φως.

Έτσι εκείνη τη μέρα περίμεναν ολόλαμπρο άστρο τον Κύνα, να τροφοδοτήσει με τις ολόλευκες ακτίνες του τη ζωή στο παλιό βασίλειο του Κύκνου αρχίζοντας ένα νέο χορό των άστρων.

Οι αιθέριες υπάρξεις συγκεντρώθηκαν στα δύο ψηλότερα επίπεδα της πυραμίδας, οι παλαιότεροι των ημερών στη «Γαία» και οι νεότεροι στη «Χελώνα». Από εκεί οι μελωδίες τους δόνησαν τη «Γαία» και τον «Ουρανό», αστραποβόλησαν τα μέταλλα και οι κρύσταλλοι, φούσκωσαν τα νερά, δυνάμωσε η ροή τους κι εντάθηκε η διαύγεια μέχρι που φάνηκε ο Κύνας, κορυφαίος να σέρνει το νέο κύκλο του χορού των άστρων. Τότε οι αιθέριες υπάρξεις ακολούθησαν με χορευτικές κινήσεις τις μελωδίες μιμούμενοι τ’ αστέρια.

Εκείνη τη γιορτινή ημέρα ακολούθησαν άλλες μέχρι που ένα κοσμολογικό γεγονός κατέστρεψε τη λίμνη. Λάσπη και φερτά υλικά γέμισαν τη λίμνη σκεπάζοντας τον «Ουρανό». Όλα αντιστράφηκαν και χωρίσθηκαν, η «Χελώνα» τώρα ακούμπησε στη γη, η «Γαία» ονομάσθηκε «Ουρανός», τα νερά έπρεπε να κάνουν υπόγεια διαδρομή πριν φανερωθούν στην επιφάνεια, η λάμψη μετάλλων και πετραδιών καλύφθηκε, οι νύμφες κρύφτηκαν μέσα στους κορμούς των δένδρων και στις πηγές κι οι δαίμονες έγιναν αόρατοι φύλακες του παλιού κόσμου που είχε καλυφθεί και δεν φαινόταν πια. Κανείς δεν μπορεί να τους δει γιατί κρύβονται από τους ανθρώπους.

Από τότε οι νέοι κάτοικοι όταν βρισκόταν σε κίνδυνο χτυπούσαν ελαφρά τον κορμό του πλησιέστερου δένδρου ώστε να τον ακούσει και να τον προστατεύσει η νύμφη-ξωθιά που το κατοικεί.

Ήταν φυσικό να πιστέψουν ότι κάθε ψύχη που αποχωρεί από το δικό τους κόσμο πηγαίνει στον αόρατο σ’ αυτούς κόσμο των νυμφών και των δαιμόνων. Έτσι κάθε φορά που συνέβαινε αυτό κρεμούσαν μία κούκλα στο ιερότερο γι’ αυτούς δένδρο, περιμένοντας να ολοκληρωθεί η βασιλεία του Κύνα, να επιστρέψει ο Κύκνος στην αρχική του θέση και μαζί ο αόρατος κόσμος να φανερωθεί!

                                                                       Καλά Χριστούγεννα!

 

Εμείς εξακολουθούμε να χτυπάμε ξύλο για καλή τύχη και να κρεμάμε στολίδια στο δένδρο της γέννησης, ενώ ένας αστρονομικός κύκλος 26000 χρόνων ολοκληρώθηκε σήμερα, 21-12-2012 αν τα ημερολόγια μας είναι σύμφωνα με τις κινήσεις των αστέρων κι όχι συμβατικά!

                                                                 Χρόνια Καλά και Πολλά!