 |
| Πανσέληνος Οκτ. 2012 |
Δειλινό
ονειρικό και πώς οι λέξεις ν’ αδράξουν την ομορφιά του;
Οκτώβριος
2012, η Σελήνη πάντα η ίδια κι όμως μοναδική!
Την
παρατηρούσα ώρα πολύ καθισμένη σ’ ένα βραχάκι του κήπου. Μέσα σε ιδανική θερμοκρασία
κι υγρασία καθώς το τελευταίο φως του ήλιου που βασίλευε άλλαζε γοργά τους
χρωματισμούς της φύσης. Εντάσεις,
φωτοσκιάσεις και το γλυκό ιώδες υποδεχόταν το λυκόφως όταν εκείνη άρχισε
τα χορευτικά λικνίσματα ανάμεσα στα σύννεφα. Έσερνε πίσω της έναν πέπλο
αλλόκοσμης γαλήνης· όσο εκείνη ανέβαινε όλο και ψηλότερα ο πέπλος θαρρείς δεμένος από τις άκρες πάνω της ξετύλιγε τις
πτυχώσεις του.
Η
ομορφιά της, στο βαθμό που γίνεται αντιληπτή μέσα από τις αισθήσεις και τη
φαντασία, αγγίζει τη διάνοια! Τότε η Σελήνη επιτελεί το σκοπό της, όταν φωτίζει
ότι το φως του Ήλιου ελευθερώνει.
Ο
Ήλιος φωτίζει το γνωστό, η Σελήνη το άγνωστο επιτυγχάνοντας την ένωση των δύο
κόσμων, της αόρατης και της ορατής πραγματικότητας. Η ένωση τους γίνεται φανερή
μέσα στο λυκόφως, την αμφιλύκη των θεών. Είναι η πραγματικότητα που στον υλικό μας
κόσμο καλύπτει ο φόβος του άγνωστου, η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Η
περιπλάνηση μέσα στην ύπαρξη είναι ταξίδι με καραβοκύρη το ανεξίτηλα Ωραίο που
βγάζει πάντα σε απάνεμο λιμάνι. Δόξα
Θεού! Σημάδι αλάθητο ότι αυτό που έρχεται μέσα από τον ορυμαγδό της εποχής που
ζούμε είναι η αρμονία της δικαιοσύνης του ουρανού επί της γης!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου