Το σκοτάδι της άγνοιας και ο φόβος δεν υπάρχουν όπου υπάρχει ΦΩΣ!

 ΨΑΛΜΟΙ g ύμνοι πολύ παλαιοί, δηλαδή, ποιήματα των λαών που ήταν εγκατεστημένοι στις περιοχές ιδιαίτερα της Συρίας και της Παλαιστίνης και που συνοδεύονται από μουσική.

Υπάρχει ένα όργανο που ο Σουίδας παρομοιάζει με κιθάρα και ονομάζεται κιννύρα. Μικρή αμφιβολία μένει ότι πρόκειται για την κιθάρα του Κινύρα.
 

Από το βασιλικό γένος της Αθήνας και την Χιόνη κατάγεται και η μητέρα του Οδυσσέα. Είναι γι’ αυτό που ο Όμηρος αρχίνησε το ταξίδι του Οδυσσέα από τη Μαρώνεια-Ίσμαρο της Θράκης, όπου αρχιερέας ήταν ο Εύμολπος. Τ’ όνομα Εύμολπος σημαίνει μεταφορικά «θείος ραψωδός», τραγουδιστής.

Όπως ο Εύμολπος στη Μαρώνεια και στην Ελευσίνα, έτσι κι ο Κινύρας υπήρξε αρχιερέας της Αφροδίτης της Πάφου και σπουδαίος βασιλιάς και ραψωδός, γιος του Κύκνου (Δία). Έγινε ιδρυτής και γενάρχης του ιερατικού γένους των Κινυραδών και αγαπημένος του Απόλλωνα Κύνα. Γιος του θεωρείται ο Άδωνις του οποίου τ’ όνομα ίσως προέρχεται από το ρήμα άδω, αείδω, που σημαίνει τραγουδώ, αλλά και όλα τα είδη των φωνητικών ήχων•  σημαίνει και αρέσκω.[1] Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Άδωνις είναι η προσωποποίηση του ήχου και των δονήσεων που προκαλεί, των μουσικών φθόγγων και της γλώσσας. Πράγματι, ο πατέρας του Κινύρας διαγωνίσθηκε στη μουσική με τον θεό της μουσικής, Απόλλωνα, και ο ίδιος υπήρξε το αποτέλεσμα του διαγωνισμού.

Λέγεται ότι ο Κινύρας υπήρξε βασιλιάς της Κύπρου την εποχή του Τρωϊκού πολέμου και όμοιος με τους θεούς![2] Κινύρομαι σημαίνει βγάζω θρηνώδη ήχο, ελεγείο, θρηνωδία.

Στον αλεξανδρινό κώδικά επιγράφεται ως ψαλτήριον δηλώνοντας κυρίως το μουσικό όργανο που συνόδευε τους αίνους /ψαλμούς και το οποίο θεωρείται αρχαίο έγχορδο όργανο των ανατολικών λαών αλλά και καρχηδονικό όργανο[3] το οποίο απεικονίζεται σε σαρκοφάγο του Ακράγαντα. Πράγματι, η κιννύρα συχνά συγχέεται με το ψαλτήριο.

 

Ψαλμὸς κζ’

1. Ὁ Κύριος (εἶναι) φῶς μου και σωτηρία μου˙

    ποῖον θέλω φοβηθῆ;
    ὁ Κύριος (εἶναι) δύναμις τῆς ζωῆς μου˙
    ἀπὸ ποῖον θέλω δειλιὰσει;
                           […]
5. Διότι αὐτὸς τὴν ἡμέραν τῆς συμφορᾶς θέλει
    μὲ κρύψει εἰς τὴν σκηνήν του˙ αὐτὸς θέλει μὲ
    σκεπάσει εἰς τὸ ἀπόκρυφον τῆς σκηνῆς του˙
    αὐτὸς θέλει μὲ ὑψώσει ἐπάνω εἰς βράχον.
                            […]
14. Άνάμενε τὸν Κύριον˙ άνδρίζου, καὶ ἂς
      εὐδυναμωθῆ ἡ καρδία σου˙ πρόσμενε, ναὶ, τὸν Κύριον.

Ο Κύριος είναι το φως μου και η σωτηρία μου, σε ποιόν θα επιτρέψω να  με κάνει να φοβηθώ; Ο Κύριος είναι η δύναμη της ζωής μου ποιον είμαι πρόθυμος ν’ αφήσω να με κάνει να δειλιάσω;

Αν θα φοβηθεί κάποιος ή θα δειλιάσει από φόβο είναι επιλογή του διότι όπου υπάρχει φως φόβος δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά μόνο άγνοια. Το φως του κόσμου είναι ο Ιησούς που δίδαξε την αγάπη κι όπου η αγάπη δεν αφήνει κενό κακό δεν μπορεί να παρεισφρύσει.
Το φως, η φώτιση και η ενόραση, είναι η θεϊκή παρουσία μέσα μας η οποία μας ενδυναμώνει, μας εμψυχώνει, ώστε να μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
Είναι ο Θεός, το φως που φωτίζει το δρόμο, φανερώνει και χαρίζει θεϊκή δύναμη ώστε να προχωρήσουμε σ’ αυτόν, εμείς εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εναρμονιστούμε συνειδητά με το φως του Θεού των Δυνάμεων! Εκείνος σαν χρειαστεί μας προστατεύει με την ενέργεια του, μέσα στην αόρατη αγκαλιά του και στην κυριολεξία μας σηκώνει πάνω από κάθε κίνδυνο και δυσκολία, μας σώζει.
Εντατικοποίησε την πνευματική δραστηριότητα ώστε να ανδρωθείς (ωριμάσεις) συνειδησιακά (διαύγεια ιδεών) και τότε η εμψυχωμένη σου καρδιά, ισχυρή και εναρμονισμένη ειρηνικά, θα νοιώσει τον Κύριο που είναι πάντα δίπλα σου (πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν).

 

 

 

 

---

[1] Στη λεγόμενη “σημιτική” γλώσσα Adoni – Adonai σημαίνει “κύριε μου”, ίσως μόνο συμβατικά. Ωστόσο για τους Σημίτες γραπτά κείμενα δεν υπάρχουν ώστε με ακρίβεια να προσδιοριστεί ο τόπος καταγωγής τους. Το επίθετο “σημιτικός” επινοήθηκε το 1781 από τον Γερμανό Schlozer προκειμένου να χαρακτηρίσει μία ομάδα γλωσσών που ήταν σχετικές μεταξύ τους (της Αιγύπτου, Συρίας, Παλαιστίνης, Τύνιδας, Μαρόκου, Αλγερίας, Μάλτας, Σουδάν, Νιγηρίας, κλπ.) και από τις οποίες η πιο διαδεδομένη γλώσσα που επέζησε είναι η αραβική. Εβραϊκή γραφή δεν υπήρχε και οι Εβραίοι δεν θεωρούν εαυτούς Άραβες. Η αραμαϊκή, γλώσσα του 8^ου ή 7^ου αιώνα π.Χ., που αναφέρει η Βίβλος, είναι η γλώσσα του Ιησού Χριστού. Σήμερα επιζεί πολύ αλλαγμένη στη λειτουργική γλώσσα που χρησιμοποιούν μερικές ανατολικές εκκλησίες, όπως η Συριακή, και στις διαλέκτους μερικών απομονωμένων κοινοτήτων στον Λίβανο και στη Βόρεια Μεσοποταμία.

[2] Ιλιάδα Λ 20.

[3] είδος μικρής άρπας, συγγενικό με το κιννόρ των Εβραίων.