Βύζας ιδρυτής του Βυζαντίου

Οι αναρτήσεις του ΙΔΕΟΚΗΠΟΥ γράφονται με  φροντίδα για να ταξιδεύουν  ελεύθερες,  ακόμη και σε άλλα ιστολόγια, αρκεί η μεταφορά τους  να γίνεται με αναφορά του ιστολογίου προέλευσης, ώστε οι αναγνώστες να διατηρούν την δυνατότητα να διαβάσουν άλλες συναφείς αναρτήσεις όπου διορθώνονται λάθη και αστοχίες.

Αυθεντικότερο το παλαιότερο , τα παλαιότερα στρώματα της μυθολογίας μας βοηθούν να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα, αν λίγο ανοίξουμε το οπτικό μας πεδίο σύμφωνα με την αντίληψη μας και όλα τα νεώτερα στοιχεία που έχουμε στην διάθεσης μας, θα άλλαζε η εικόνα του κόσμου και… η διάθεση μας!               

 Βύζας ιδρυτής του Βυζαντίου, Βυζαντίς η ακρόπολη      @ Καρολίνα Λ. Αννίνου

Βύζας όνομα θρακικό και εντελώς ελληνικό!                                                                                  ρ. βυώ, γεμίζω, συσσωρεύω υλικό, βυζάνω, βυζαίνω,  βυζίον ο μαστός, βύζην «ηφαιστειακό υλικό», έφορο χώμα γης και θεραπευτικό!

Ο Βύζας είναι γιος του Καρός και της νύμφης Κερόεσσας.

Ο Καρ ή Κηρ εγγονός (αναγέννηση) του ποτάμιου θεού Καρμάνωρα -Ίναχου (αρσενική αρχή) και της Μελίας, Μελισσοθέας Κηρ ή Καρ (θηλυκή αρχή).

Ο Κάρ-μάνωρ: μάνωρ, αραίωση, αντίθετο πύκνωση. Κάθε μεγάλος ποταμός υπονοεί όλα τα ρέοντα ύδατα του Ωκεανού/ Ωγυγού. Αρχή της ζωής το ύδωρ, είναι ισοδύναμο του αιθεριακού «πνευματικού ύδατος», ταυτόσημο του αίματος (οινο-πνεύματος). Από το «αίμα» Ταύρου γεννήθηκαν οι Νύμφες μέλισσες και οι ποτάμιοι θεοί εικονίζονται με κεφάλι ταύρου ή μόνο κέρατα ταύρου.

Μυκήνες ταφικός κύκλος Α'
 17ος αι. π.Χ. (;)

Η Καρ – Κηρ: Πότνια Μέλισσα, πρώτη τροφός του Δία.  Πάντα η ίδια Μεγάλη Μητέρα, Μνήμη των αρχέγονων «υδάτων», Μινέρβα,[1] Μέλισσα η προφητική, εκείνη που προνοεί και φανερώνεται μέσα από την κάρα- κεφαλή του Δία, άνθος του Νου, η Αθηνά.

 Η κίνηση της, φορά–φέρω-Φορωνεύς (ανα)γέννησε τον Κάρα (Καρ-μάνωρ).

 Ο Καρ ερωτεύθηκε την νύμφη των δασών Δρυόπη -«μνήμη των δρυών» (δένδρα) και για χάρη της μεταμορφώθηκε σε θαλάσσια χελώνα. Στο μεγάλο σαν σπήλαιο, καβούκι της (κάρα, λίκνο) γεννήθηκε ο Αιγιπάν -Παν, ἀληθής Ζεύς ὁ κερασφόρος[2] μαζί με έναν ολόκληρο φωτεινό Κόσμο.  

Μέσα στο οστέϊνο καβούκι της θαλάσιας χελώνας ο Έρως -σπινθήρας της ζωής  (ψυχή, το κινούν) μέσω της Δρυόπης (μνήμης) εκδηλώθηκε ως Αιγιπάν, παλαιός Διόνυσος ο εσωτερικός Απόλλων.  Ο Καρ, κάρα, η κεφαλή, παλαιό όνομα του Απόλλωνα-Διονύσου (Δία) με το επίθετο Κάρνος ή Κάρνειος, θεός που εκπέμπει αιθεριακό (Αιγιπάν) – πνευματικό φως και εναρμονίζει τον Κόσμο με την πολύηχη κιθάρα. ^[3]

Το καβούκι της χελώνας έγινε αντιηχείο της λύρας-χέλυς, με τεντωμένη παλλόμενη μεμβράνη -δέρμα βοός (ηχητική πλάκα) και δύο πήχεις από κέρατα αίγος όπου στερεώνονται οι χορδές.

Οι Ινδιάνοι μιλούν για μία χελώνα που κολυμπούσε στον Ωκεανό, αναδύθηκε φέρνοντας στο στόμα της την λάσπη (πηλό) που χρησιμοποίησε ο Δημιουργός για να φτιάξει τον κόσμο.

 Ο Καρ (του Κρόνου/Δία) αντιστοιχεί θαρρώ, στην φωτεινή καρδιά-κῆρ του Σκορπιού, παλαιό  Καρκίνο, Κάβουρα ή χελώνα (χέλυς, χηλαί σκορπιού), σπήλαιο του Ηφαίστου.

 Βασιλεύς ο Καρ ήταν  Κεφαλή των Καρών που είχαν επίγνωση και γνώση, γνώριζαν το μυστήριο της γέννησης των αστέρων και τις κινήσεις τους, τις δυνάμεις της φύσης, τα μυστικά της μνήμης του νερού, των φυτών και των μετάλλων, αστρονόμοι, μεταλλουρ- γοί, μάγοι, θεραπευτές, καρκίνοι, κάβιροι- κάβειροι…. ταξίδεψαν στον Κόσμο μετα- φέροντας το όνομα και την γνώση των μυστηρίων, Καρνάσια, Καβείρια ή Κοττύτια!

Επίκαρο (Επίδαυρο) ονόμασαν τον ιερό τόπο της ίδιας Μεγάλης Θεάς των αρχέγονων «Υδάτων», της Μνημοσύνης/μνήμη, Κοττυτούς (κοιλότητα),  «Μητέρα Αθηνά».^[4]   Ονόμασαν την νήσο Κάρο/Κέρο, την χώρα Καρία, την Καρμανία…

Στην παλαιότερη ακρόπολη Καρία των Μεγάρων[5] με σπηλαιώδες μέγαρον της Μεγάλης θεάς (Κοττυτώ, Δή-μητρα), ίδρυσαν τα μυστήρια. Από το μέγαρον και τ’ άλλα ιερά χάσματα (κοιλότητες)– «μέγαρα» η πόλη (άστυ) ονομάσθηκε Μέγαρα. Στην αρχή της Σκιρωνίδος οδού, το μνημείο του  Καρός, ένας λοφίσκος από επισωρευμένο χώμα,[6], τον συνδέει με τον Σκίρωνα και την θαλάσσια χελώνα που καταβρόχθιζε ανθρώπους!

Φυσικό ήταν να τον συνδέσουν με τον βασιλιά Νίσο, αδελφό του Αιγαία, που αντιμετώπισε τον Μίνωα (Μινύα) όταν ζητούσε εκδίκηση για τον Ανδρόγεω, θύμα του ταύρου του Μαραθώνα.

 Ο Καρ ερωτεύθηκε και την νύμφη Κερόεσσα (κέρας), θυγατέρα του Καρμάνωρα.

 Ο Καρμάνωρ –Ίναχος πηγάζει στο Λύρκειο όρος, εκβάλλει στον Αργολικό κόλπο και μυστηριωδώς τον βρίσκουμε ως παραπόταμο του σπουδαίου Αχελώου αλλά και του μεγαλοπρεπή Σπερχειού. Είναι ο μυστικός δρόμος, οι αόρατες «υπόγειες» διαδρομές, του μαντικού νερού και… του νου, μάντης Καρμάνωρ στην Κρήτη, Κάρνος στην Ακαρνανία... Καρμάνιο, ονομαζόταν το Παγγαίο δίπλα στον ποταμό Κόνιζο - Παλαιστίνο (Στρυμών).

Τον κατακλυσμό του Ωγυγού, διαδέχθηκε ο κατακλυσμός του Δάρδανου (ή κατακλυσ- μός Σαμοθράκης).

Στην Αρκαδία βασίλευε ο Άτλας (Βοώτης), όταν πλημμύρισε ο Θάσος-Δάρδανος (δάρδα-μέλισσα) με τον αδελφό του Κάδμο, έφυγε με τα δύο «παλλάδια» και την  μυστική λατρεία, τα είχε δώρο από την σύζυγο του Χρύση (Παλλάς Αθηνά). Πήγε βόρεια, έδωσε το ένα όνομα του στην Θάσο και τ’ άλλο στην Δαρδανία, την Ωγυγία-Αιθιοπία  (Σαμοθράκη) και σ’ όλη την χώρα, ίδρυσε την πόλη Δάρδανο στην περιοχή του Τεύκρου, με ναό της Παλλάδος στον οποίο φύλαξε τα δύο «παλλάδια» που την έκαναν απόρθητη!

Δώδεκα θεϊκές, όχι ανθρώπινες, γενιές μετά των Κάρα γεννήθηκε ο Λέλεξ, πρώτος βασιλιάς της Λακεδαίμονος.  Λέλεγες  –Πελασγοί ταξιδεύουν με τους Κάρες.

Στην Αρκαδία βασιλεύει ο γιος του Πελασγού Λυκάων, ο Όλυμπος ονομάσθηκε Λύκαιον όρος και ιδρύθηκε πρώτη η Λυκόσουρα. Η θυγατέρα του Καλλιστώ (Άρτεμη) θα κάμει τον Αρκά (Αργά), Άργο.  Ο Αργός και η Λιβύη θεωρούνται παιδιά του Κάρα (Απόλλων)! 

Ο Άργος έχει αδελφή την Λιβύη ή Λιγύη, εντελώς ξεχασμένη σήμερα, παρ’  όλο που η γενιά της είναι μεγάλη, όπως οι Λίγυρες^[7]  της Θράκης, Λιβυοθράκες.

Τα ονόματα αλλάζουν σύμφωνα με τις «αναγεννήσεις» του Κόσμου.                                    Ο Καρ (Απόλλων) αντιστοιχεί στον Λήσο (Αντάρη) α του Σκορπιού-Καρκίνου,                  ο Λύγξ (Απόλλων) αντιστοιχεί στον Σείριο, α του Μεγάλου Κυνός.

Λυγξ ή κύνας είναι σύμβολο του αστέρα που σειριάζει (σπινθιροβολεί), του Ήλιου Σείριου! Ο λυγξ (λύγκας, του λυκός) εγκυμονεί (κυεί, κύνας) λύγη (ακτινοβολία).

Atlante storico
De Agostini

Ο Βύζας γεννήθηκε στην Λύγο που διασχίζει ο ποταμός Λύκος, έγινε βασιλιάς του Βυζαντίου και ίδρυσε την ακρόπολη Βυζαντίς,[8]  σημαντικό κέντρο (πόλος) λόγω της γεωφυσικής θέσης της στην υδρόγειο.

Η Αργώ ξεκινά το ταξίδι της έχοντας φανό στο ιστίο της τον Σείριο!

Ο Βύζας υιός του Καρός και της νύμφης Κερόεσσας, του Καρμάνορα (Ίναχου), είχε τροφό  βύζαξε την τοπική νύμφη Σεσιμήτρη (Σεμέστρη, Σημήστρη, Σημύστρα).     Η μητέρα και η τροφός συχνά ταυτίζονται!  

Γεννήθηκε στον μυχό του κόλπου με σχήμα ελικοειδούς κέρατος ταύρου ή ελαφιού (ενίοτε το ένα αντικαθιστά το άλλο), που ονομάσθηκε Κεράτιος από την Κερόεσσα, κέρας –κριός, χρυσός κριός, Χρυσούν Κέρας.

 

Το κέρας φύεται στην κάρα, κεφαλή.   Στο αρχαίο θαλάσσιο περιβάλλον οι αμμωνίτες ήταν θαλάσσια θηρία, τα ονόμαζαν κριούς,[9] το οστράκινο κέλυφος τους είχε σχήμα σπειροειδές και σπανιότερα ευθυτενές, ένα κέρας, μορφή του αληθή κερασφόρου Άμμωνα Δία,[10] που τροφοδοτεί τον Κόσμο, ήταν Ένα τρίτο μάτι (επίφυση).                         Οι αμμωνίτες ανήκουν στα κεφαλόποδα, απόγονος τους είναι και η σηπία -σουπιά, το όστρακο –σέμελος, σέσηλος της σηπίας-σουπιάς κάποτε έγινε εσωτερικό οστούν –σηπίον και η σηπία έγινε σύμβολο της Σεμέλης, μητέρα Αμμά του Αιγιπανός- Διονύσου.

 

Σεσι-μήτρη  -σέσι-σέσα, (σεσσίων - θέση, έδρα, θρόνος) ακόμη σηπιάς, σηπία, ονομαζόταν θέσεις λιθοσωρών ή λοφίσκων από χώμα. Τέτοια θα ήταν η θέση –Σέσι του βωμού της τροφού στο σημείο γέννησης του Βύζα, ένας μαστός συσσώρευσης υλικού –παλιό αργιλώδες ορυκτό (πηλός) προϊόν αποσάθρωσης πυριγενούς πετρώματος, πιθανόν ο «χαλκός κολυμβητής» του Αριστοτέλη, φλέβες ορυκτού που προσχωρούν μέχρι τον βυθό.

Η λάσπη που φέρνει στο στόμα της η χελώνα!  Ο πηλός που χρησιμοποίησε η Αθηνά για να πλάσει την νέα μορφή του Διόνυσου Ζαγρέα στην οποία τοποθέτησε το κῆρ- καρδιά του που είχε φυλάξει μετά τον διαμελισμό του από τους παλαιούς Τιτάνες. 

νομ. Μανουήλ Α'
Κομνηνού

Ένας τέτοιος λοφίσκος ή λιθοσωρός κάποτε θεωρείται μνημείο ήρωα, ενώ οι περισσότεροι θεωρούνται σήμα περάσματος του Απόλλωνα Αγυιέα  φύλακα των πυλών και της οδού των ηλιοστασίων (ημερολόγια), και του Ερμή Αγυιέα που κρατά την χρυσή ράβδο (άξονα) του Απόλλωνα, σε αντάλλαγμα της λύρας-χέλυς, προστάτες των οδοιπόρων και αργοναυτών.

Ο βωμός της Σεσιμήτρης, πιθανόν μαστός, βυζί,  σήμα περάσματος του Υδραγωγού Ήλιου Σείριου που τροφοδοτεί την γη. Μνημείο με τα οστά του Αρκά στην Μαντινεία ονόμασαν «Βωμό του Ήλιου» ( Κέα, Λύκαιον). Όλες αυτές οι σχέσεις και συνδέσεις μας επιτρέπουν να ταυτίσουμε τον Βύζα με τον Διόνυσο Ζαγρέα!

 Η Πόλη Θεοφύλακτη εξ’  αρχής, θεόκτιστα τείχη την προστάτευαν, για  να κτισθούν βοήθησαν τον Βύζα ο Ποσειδών και ο Απόλλων!   

Οι δύο θεοί με οδηγίες του Δία, έκτισαν και τα τείχη του Ιλίου της Τροίας,^[11] ο Απόλλων έβοσκε τα βόδια του Δία με τα ελικοειδή κέρατα (ταύροι σέρνουν το άρμα του Ήλιου, 7 αγέλες),^[12] κυκλικά, έξω από το ευρύ τείχος που έκτιζε o γαιοσείστης Ίππιος Ποσειδών «εκείνος που γνωρίζει το έδαφος» ^[13]  (πεδίο, δέρας βοός, ακουστικό, βαρυτικό).

Φυσικές, κοσμικές δυνάμεις λόγω των οποίων ιερά, ναοί και ακροπόλεις δεν ιδρύονται ποτέ σε τυχαία θέση.

 Η Αργώ με φανό τον Σείριο «πέρασε» τον Βόσπορο όταν βασίλευε ο Βύζας, αλλά στην επιστροφή έχασε τον δρόμο της, αντιμετώπισε τον τρίτο κατακλυσμό του Λυκάονα.     Τότε ανέλαβε ο Χείρων να φτιάξει νέα διαίρεση του ουρανού (χάρτη) με τον ζωδιακό κύκλο των 12 ζωδίων, για να μπορέσει η Αργώ να επιστρέψει!

Ο Ίλος, δισέγγονος του Δάρδανου, γιος του Τρώα πολέμησε τον Βύζα στην περιοχή των Βεβρύκων, όχι στο Βυζάντιο με τα θεόκτιστα τείχη.

Στο Ίλιον μετέφερε ένα από τα δύο «παλλάδια», για να την κάνει απόρθητη. Τα τείχη του Ίλιου κτίσθηκαν όταν βασίλευε ο γιος του, Λαομέδων και τα κατέστρεψε ο μόνος που θα μπορούσε, ο Ηρακλής που βύζαξε γάλα από τον μαστό της Ήρας.

 Ο τέταρτος κατακλυσμός του Δευκαλίωνα (έκρηξη ηφαιστείου Θήρας) έγινε αιτία της καταστροφής του Μινωϊκού και ολόκληρου του Μινυακού πολιτισμού, και αρχή της Μυκηναϊκής περιόδου.  

 

ταφικός Κύκλος Α'
Μυκήνες 
17ος αι. π.Χ.

Το «παλλάδιο» του Ιλίου έφερε πίσω στο Άργος ο Διομήδης, το άλλο το πήρε από την Δάρδανο μαζί του ο Αινείας, με αυτό ιδρύθηκε η Alba Longa και μετά η Ρώμη.

νομ. Βυζαντίου,
1ος αι.

Όταν ο Φίλιππος Β’ ο Μακεδών (ιδρυτής Κάρανος) πολιόρκησε το Βυζάντιο, το 340 π.Χ., έκανε έφοδο στα τείχη μία νύχτα βροχερή, ασέληνη, οι βροντές και οι αστραπές απομάκρυναν τους φρουρούς από τις επάλξεις. Ο Φίλιππος κατέλαβε μία από τις πύλες όταν τα επίμονα γαυγίσματα των σκύλων ειδοποίησαν τους φρουρούς που σήμαναν συναγερμό. Τότε πάνω από το λιμάνι φάνηκε μία έντονη λάμψη προ-άγγελος κινδύνου. Η επίθεση  αποκρούσθηκε, η λάμψη θεωρήθηκε θεϊκό σημείο, γι’ αυτό έστησαν άγαλμα της κυνοκέφαλης θεάς Εκάτης, μητέρα των Καβείρων, την ονόμαζαν και Άγγελο, η οποία κρατώντας εκατό ή έναν πυρσός συνόδεψε την Δήμητρα στον Ήλιο! 

Η Εκάτη των εκατό πυρσών αντιστοιχεί στην Σελήνη, ως θηλυκή αρχή του Ήλιου, δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στον δορυφόρο του πλανήτη μας  αλλά στην Μεγάλη Θεά , γη -ύλη η ενέργεια (πυρ ουράνιο, υπάρχει και στοιχειακό πυρ -φωτιά).

Έφτιαξαν νομίσματα με την μορφή της, την ημισέληνο και αστέρι.[14]     

                                                                       

 ΒΥΖΑΝΤΙΟ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος για την ίδρυση της νέας Ρώμης (δηλώνει Νέα Αθήνα), σκέφθηκε αρχικά την Τροία, κι αν δεν το γνώριζε έμαθε ότι το «παλλάδιο» της Ρώμης δεν είναι αυτό της Τροίας και τους λόγους που προκάλεσαν την καταστροφή της, τα δυνατά ρεύματα που είχαν δημιουργηθεί, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε όπως και η επιλογή της Χαλκηδόνας. Δελφικός χρησμός  τον 7^ο αι. π.Χ., απέτρεψε Μεγαρείς και Αργείους με αρχηγό πάλι έναν Βύζα, να πάνε στην Χαλκηδόνα, τους έστειλε στο Βυζάντιο, και πάλι άγγελος Κυρίου τους οδήγησε σ’ αυτό, σύμφωνα με την παράδοση.  

Γνώριζαν, αναγνώριζαν και σεβόταν τα σημάδια, ο ελληνισμός -γλώσσα, λατρεία, ήθη και έθιμα μία αδιάσπαστη συνέχεια μέχρι σήμερα, το αποδεικνύει εκτός των άλλων, το γεγονός ότι στα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης πιθανόν, μετέφερε το «παλλάδιον» από την Ρώμη.^[15]   

                        

 Παλλάδιον: αρχικά ένας αργός (ακατέργαστος)  δυναμούχος λίθος, ιερή πέτρα, σαν εκείνον που κράτησε στα χέρια του ο Κρόνος, σπαργανωμένο του τον έδωσε η Ρέα.  Ο λίθος είναι σύμβολο αθάνατου Εαυτού! Ένας λίθος θα μπορούσε να διατηρηθεί στις χιλιετίες, οπωσδήποτε διατηρείται η μυστική λατρεία!  Ότι καλύπτεται αποκαλύπτεται!

                                   Που τοποθετήθηκε θαρρώ γνωρίζουμε όλοι!     

  

Άργος κάποτε ονομαζόταν ολόκληρη η Πελοπόννησος, ίσως και η Ελλάδα.                          Η Πελοπόννησος είναι κάτι σαν ακρόπολη όλης της Ελλάδας [...] ἡ τῶν τόπων θέσις ὑπογράφει τήν ἡγεμονίαν ταύτην!         ["και η Ελλάδα είναι ακρόπολη όλου του κόσμου" φράση που έχει εκπέσει από τους κώδικες σύμφωνα με τους Groskurd, Kramer, Curtius, Στράβων Η ,C334, εκδ. Κάκτος, 1994] 

 και το Βυζάντιο, ἡ μεσαιτάτη των Δωρίεων πόλις, ἣν μασχάλην της Ἑλλάδος ἐκάλεσαν οἱ παλαιοί.[16] 

Ένας ακόμη κύκλος των 26000 χρόνων με 4 κατακλυσμούς, ένας από πολλούς που έχουν προηγηθεί, ολοκληρώθηκε. Οι αστέρες επιστρέφουν στις θέσεις παλαιών "κέντρων" και τις ενεργοποιούν... Είναι η "αλλαγή" που βιώνουμε, κατά Ησίοδον, το τέλος των αθλίων που δεν ξέρουν ούτε των θεών τον φόβο, το Σιδερένιο γένος (Έργα και Ημέρες, 185, εκδ. Κάκτος 1993) και όχι το τέλος του πλανήτη.                      

                                                                         

 

 

---

[1] Μινέρβα, μιν – ἒρβως (ἒρFως), εὐρώς – μήτρα, καλούπι, Greek – English Lexicon Liddell & Scott.

[2] Ορφικός Ύμνος 11 –Πανός.

[3] Ορφικός Ύμνος 34 –Απόλλωνος.

[4] Παυσανίας, V, 3, 2-3.

[5] Η νεώτερη ακρόπολη Άλκαθος, αδελφός του Πιτθέα, γιοί του Πέλοπα.

[6] Παυσανίας, Ι, 44, 6.

[7] Λιβύες ή Λιγύες, Λίγυρες, Λιγυρνοί ή Λιβυρνοί, Λυγεώτες ή Λυγουριώτες, Λίγιοι, Λίγουροι, Λυγούριοι, Λιγκάσιοι, Λιβυρνοί της Κέρκυρας και της Ιλλυρίας συνόρευαν με τους Λυγκηστές της Λυγκηστίδος χώρας της Μακεδονίας, Λίγυρες της Θράκης (Αριστοτέλης), Λούγους (Βρετανία), Λύγιοι, Λογγίωνες ή Λουγίοι (Γερμανία), Λιγκάσιοι (Κέλτικη Γαλατία) ακόμη και (Λ)Ιβηρνούς, Λυγξαμάται (Μεγάλη Σύρτη), Λιγουρία (Ιταλία), Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαοδεία ΠΥΡΣΟΥ, ανάλογα λήμματα.

[8] 2004 –ίχνη νεκροταφείου 8.500 χρόνων στο Γεντίκαπί και απλά κυκλικά και τετράγωνα οικήματα 6.300 -6.000 π.Χ. Κεμάλ Πουλάκ αρχαιολόγος καθηγητής Παν. Τέξας.

[9] Κρίος, Κρεῖος –είδος όστρακου.

[10] Άμμων, Ολύμπου δέσποτα έγραφε, σύμφωνα με αρχαίο σχολιαστή (Πυθ. 9,51 κπ.) ο Πίνδαρος στον ύμνο του για τον Άμμωνα, που δυστυχώς δεν σώζεται. 

[11] Ιλιάς, Φ, 445 κ.π.

[12] Όμηρος, Ιλιάς, Π, 779.

[13] πάντα ειδότος, ΠΛΑΤΩΝ, «ποσίδεσμος», Κρατύλος, 403a,

[14] Χ. Α. Νάλτσας, Φίλιππος Β΄ ο Μακεδών, ο Ενωτής των Ελλήνων, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1970, σ. 677 κπ. // Μεγ. Ελλ. Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, λήμμα Βυζάντιο.

[15] υπό διεύθυνση Morrisson Cecile, Ο Βυζαντινός Κόσμος, μτφ. Αν. Καραστάθη, εκδ. Πόλις, 2007, τ. Α’, σ.78.

[16] Σ. Ζαμπέλιου, Βυζαντιναι μελέται, Βιβλιοπωλείο Δ. Νότη Καραβία, Αθήνα ΜΜΙ (ανατ. 1999).