"Βαρονέτου Νότου"

υποστατικό Στέφανου Θεοτόκη

το αγαπημένο κτήμα της θυγατέρας του Σοφίας –Καρολίνας (Πόπη)

Από παιδί 12 χρονών πήγαινα πολλές φορές στο "Νότο" μόνη, λάμνε λάμνε με το battello, πέντε ώρες έκανε, είχε και πανί που το βάζαμε μόνο όταν φυσούσε λίγο. Έμενα δύο με τρεις μέρες. Πολλές φορές έφευγα από το "Νότο" και πήγαινα στις "Λάζες" με τα πόδια. Πως μ’ άφηναν να πάω μόνη κι εγώ αναρωτιόμαι, βέβαια η βάρκα ήταν γνωστή και στο Νότο ήταν ο άνθρωπος μας, τότε ο Γιώργος Στούπας… ήταν πολύ ωραίος ο «Νότος»…

Αφού διάβασα στο Περί τση Κέρκυρας το ανάγνωσμα (corfiatikoanagnosma.blogspot.com) τα δύο πρόσφατα άρθρα «Άγιος Νικόλαος & Ρουμανάδες» α’ 27/3 και β’ 5/4/2013 και χοροπήδησε η ψυχή μου από τη γλυκύτητα της περιγραφής, την αγάπη για την ομορφιά που λίγοι πια ξεχωρίζουν και τον κάματο των πολύτιμων πληροφοριών, είπα να προσθέσω όσα λίγα μου είναι μπορετό…               

         

  ο δρόμος μέσα στο κτήμα που ανεβαίνει στο σπίτι….

ο μπόζος, σκεπασμένος από τη γλιτσίνια, που ανεβάζει στο «παλατάκι», ένα δωμάτιο

πάνω από δύο αποθήκες. Τα πλατύσκαλα φέρνουν στην μπροστινή πλευρά. 

  

Το «λουτρουβιό» με αποθήκες πίσω από το σπίτι, κοιτάζει το μεγάλο Κυπαρίσσι.

  

 

  

το "αερικό" του "Νότου", ο Μόρος

(αρσενικό της Μοίρας) κατοικοεδρεύει στην κουκουκιά

δίπλα στο λουτρουβιό.

 φθινοπωρινό πρωϊνό,  το κτήμα που κατεβαίνει μέχρι τη θάλασσα…  

 

το «νησάκι» g βραχονησίδα Βοτσερνά με τα βραχάκια της, αναπόσπαστο κομμάτι τους οι γλάροι, είναι  προέκταση της «Τσόντας» -zonta (βενετσιάνικα) – giunta (ιταλικά), η χερσόνησος, το κομμάτι του κτήματος που μπαίνει στη θάλασσα ή που η θάλασσα σιγά-σιγά το κυριαρχεί. Στην βόρεια πλευρά της βγαίνει το «ποταμάκι», άλλοτε ποτάμι ολόκληρο αφού το κατέβαιναν με βάρκα, ο Έγριπος.

Η ονομασία Βοτσέρνα πιθανόν προέρχεται από τη λέξη boce, voce – φωνή και σχετίζεται με την ακοή, ο ήχος-φωνή του νερού ή ήχος που μεταφέρεται μέσω του νερού.

Στο νησάκι υπήρχε ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην «Παναγία Βλαχέραινα», Υπέρμαχο Στρατηγό, ιδρύθηκε ίσως το 1530 στο σημείο που βρέθηκε θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου η οποία αργότερα μεταφέρθηκε στο αρχοντικό Παλατιανού στον Πετριτί – αρχαία Έγριπος. 

Η θυγατέρα του βαρονέτου όταν, κοπέλα ακόμη, έκανε μακροβούτια από το νησάκι έβλεπε στο βυθό ένα χαλκά πιασμένο σε πλάκα μαρμάρινη, υπέθετε ότι πρόκειται για ταφόπλακα κάποιου μνήματος του μοναστηριού που σκέπασε η θάλασσα και ο αμμουδερός βυθός της. Όταν η Μονή ερειπώθηκε έφυγε κι η δενδρογαλιά της, ο ακίνδυνος οικουρός όφις, το μεγαλύτερο φίδι που υπάρχει στον τόπο μας και που σύμφωνα με την τοπική προφορική παράδοση κατοικεί το κτήμα του «Βαρονέτου Νότου».

Η ονομασία Βλαχέραινα, αρκετά διαδεδομένη στην Κέρκυρα, προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη. Η παράδοση αφιέρωσης στην Παναγία «Βλαχέραινα» ανάγεται στους βυζαντινούς χρόνους, πιθανόν στην εποχή των Κομνηνών.

Στην Κωνσταντινούπολη ο ναός (τρίκλιτη βασιλική με κυκλικό κτίσμα της Αγίας Σορού που περιελάμβανε τρίκλινο για τον αυτοκράτορα, Λούσμα) με τη θαυματουργή εικόνα[1] βρισκόταν δίπλα στον Κεράτιο κόλπο, έξω από τα τείχη στην περίφημη συνοικία Βλαχέρνες, όπου ανάβλυζε πηγή μεταλλικού νερού που εξυπηρετούσε τη λειτουργία του λουτρού στο οποίο αποδόθηκαν μετά τον 5^ο αιώνα θεραπευτικές ιδιότητες συνδυασμένες με τη λατρεία της Θεοτόκου.[2] Ήταν το κυριότερο προσκύνημα της Θεοτόκου στην Πόλη.

Η Πόλη αλώθηκε, το μοναστήρι της Παναγίας Βλαχέραινας χάθηκε στο βυθό της θάλασσας, η θυγατέρα του Βαρονέτου έφυγε και μαζί της έφυγε ένας ολόκληρος κόσμος…, όμως η ομορφιά τους έμεινε μέσα στην ψυχή μας, ο χρόνος ένας και τριπλός συγχρόνως!

---

[1] Είναι η εικόνα που λιτανεύθηκε το 626 όταν οι Άβαροι απείλησαν την Πόλη κατά την απουσία του Ηρακλείου. Η πολιορκία λύθηκε και την σωτηρία απέδωσαν στην Θεοτόκο. Τότε σύσσωμος ο λαός με την εικόνα πήγαν στον ιστορικό ναό και έψαλαν τον Ακάθιστο ύμνο.

[2] Εγκυκλοπαιδεία Μείζονος Ελληνισμού, λήμμα Κωνσταντινούπολη.