Καπετάν Γιάννης Τόγιας και η Σοφία-Καρολίνα Θεοτόκη (Πόπη)!

η θηλυκή κατεβασιά της οικογένειας…

Ο παππούς καπετάν Γιάννης έφυγε το 1972 και 38 χρόνια μετά έφυγε η νόνα Πόπη

Το "Κυκλάδες", το πρώτο πλοίο
που μεταπολεμικά ενώνει
την Ελλάδα με την Ιταλία

παίρνοντας μαζί της έναν ολόκληρο κόσμο, τον δικό μας, τον κόσμο που μεγαλώσαμε και που ήταν γεμάτος αγάπη, γλυκύτητα και ομορφιά… απέραντη ομορφιά.

«Την ομορφιά κοίτα, κλείσ’ την μέσα στην καρδιά σου θα την έχεις πάντα μαζί σου!» μας έλεγε η νόνα κι έλαμπαν τα μάτια της. Μνήμες γεμάτες ομορφιά, στα χρώματα του Άγγελου Γιαλλινά…

Στο "Μυκάλη"

η πρώτη γνωριμία στη θάλασσα…

«…ταξιδεύαμε από Κέρκυρα για Brindisi, λάδια απέραντη η θάλασσα κι ένα σωρό δελφίνια συνόδευαν το πλοίο, κάπου-κάπου έφευγαν μπροστά από την πλώρη κι ύστερα επέστρεφαν, έπαιζαν κι ήταν προμήνυμα καλού καιρού. Ήμουν στη γέφυρα όταν είδα ένα δελφίνι να πλησιάζει γρήγορα με μία όμορφη κοπέλα στη ράχη του, πλεύρισε το πλοίο και μου την έφερε! Ήταν η νόνα σας…»

και το παραμύθι συνεχιζόταν κάτω από την συκιά του σπιτιού στην Κέρκυρα, μέχρι που έβγαιναν τα πρώτα αστέρια κι αρχίζαμε μαζί να τα μετράμε.

κοιτώνας 

Η «όμορφη κοπέλα» ήταν η Σοφία, Πόπη (πώς σε λένε; πο, πο, πόπη, Πόπη) για τους φίλους. Εκείνη την εποχή φοιτούσε στο Poggio Imperiale της Φλωρεντίας. Σχολή ζωής και γνώσης.

αίθουσα διδασκαλίας 

Ήταν τότε που σε κάποιο από τα ταξίδια της, Κέρκυρα –Brindisi, πήρε το  περίφημο «Μυκάλη» που αγοράστηκε από την «Ατμοπλοΐα Τόγια» το 1929. Πρώτο έκανε τη διαδρομή από Πειραιά για Πάτρα, Κέρκυρα, Άγιους Σαράντα, Brindisi και καπετάνευε ένας από τους γιους του πλοιοκτήτη, ο Καπετάν Γιάννης.

Νέοι κι οι δυό αν και με αρκετή διαφορά ηλικίας, ερωτεύθηκαν με την πρώτη ματιά. Ο καπετάνιος ζήτησε το χέρι της κοπέλας από τον πατέρα της, που δικαιωματικά του ανήκε αφού τού την έφερε το δελφίνι. Έγινε γυναίκα του και μέχρι το τέλος της κοινής ζωής τους ο ένας δεν άφησε το χέρι του άλλου!

το Ανθάκι και ο Λουκάς

το πρώτο τους παιδί, κορίτσι…

γεννήθηκε στην Κέρκυρα το πρώτο τους παιδί, η αγαπημένη τους θυγατέρα. Την ονόμασαν Μοσχάνθη -Στεφανία, τ’ όνομα του παππού της Στέφανου Θεοτόκη και της γιαγιά της, μητέρα του καπετάν Γιάννη Τόγια, Μοσχάνθη, Μοσχανθάκι, Ανθάκι.

Ύστερα γεννήθηκαν τ’ αγόρια.

Σαν πριγκίπισσα μεγάλωσε η θυγατέρα τους κι είχε δασκάλα την Κατίνα Παπά και σαν πέρασαν τα χρόνια, εκείνη την όμορφη εποχή προς το τέλος της γενιάς του ’30 στην Αθήνα, ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε τον Λουκά Άννινο κι ήρθαν τα πρώτα εγγόνια, κορίτσια και τα δύο.

Το πρώτο τους εγγόνι, κορίτσι…

Η πρώτη εγγονή τους γεννήθηκε το 1956 και πήρε τ’ ονόματα των δύο προγιαγιάδων,

πρώτη από αριστερά η Τζίνη, δίπλα της η αγαπημένη
εξαδέλφη Όπη Θεοτόκη, ο παππούς καπετάν -Γιάννης
και η μικρότερη Καρολίνα κρεμασμένη στο χέρι του

Αγγελικής Θεοτόκη, μητέρα της Πόπης και της  Παναγιώτας Κατακουζινού, μητέρα της γιαγιάς Εριφύλης - μητέρας του Λουκά, Αγγελική –Παναγιώτα, το Τζινάκι. Τρεισήμιση χρόνια αργότερα γεννήθηκε η αδελφή της, η δεύτερη εγγονή πήρε τ’ όνομα της Πόπης, Σοφία-Καρολίνα, η Καρολίνα.

Καμάρωνε τις εγγονές του ο καπετάνιος κι όταν έκαναν αταξίες γελούσε κάτω από τα μουστάκια του! Ευλογημένα χρόνια.

Αγαπούσε ο καπετάνιος τα καναρίνια, τρία είχε στο σπίτι, το ένα άσπρο. Είχε κι άλλο ένα στο γραφείο του στον Πειραιά. Όταν κατέβαινε στο γραφείο του παρέα με τις εγγονές του, κι ας μην υπήρχαν πια πλοία του, το πρώτο του μέλημα μόλις έμπαινε μέσα ήταν να σφαλίσει πόρτες και παράθυρα και ν’ ανοίξει το κλουβί να ελευθερώσει το καναρίνι του. Εκείνο πάλι αφού έκανε τη βόλτα του κούρνιαζε στον ώμο του καπετάνιου ώρα πολύ, σαν να ήθελε να τον παρηγορήσει….

«κανένας καιρός δεν είναι περσινός» ερχόταν στην μνήμη του παππού τα λόγια του πατέρα του καπετάν - Κωσταντή Τόγια καθώς σκάλιζε τα χαρτιά του.

"Νότος", το κτήμα στην Κέρκυρα

Φουρτούνιασε η ζωή μα ένα δελφίνι τον έβγαλε σ’ απάνεμο λιμάνι του Ιονίου, στην

Κέρκυρα. Εκεί, στο αγαπημένο κτήμα της λατρευτής γυναίκας του, στη σκιά της μουριάς που είχε φυτέψει ο ίδιος ή της γλιτσίνιας που μπερδευόταν με την κληματαριά ή της συκιάς, ανάλογα με την ώρα της ημέρας, με την αρμύρα της θάλασσας και τον φλοίσβο της να θωπεύουν τις αισθήσεις του, περνούσε Πάσχα και καλοκαίρια με τις εγγονές του.

Τ’ απόβραδα  μετρούσαν τ’ άστρα, τις πυγολαμπίδες ή τα γρι -γρι… και πέρα στο πέρασμα ανάμεσα στην Κέρκυρα και στην Ήπειρο τα πλοία που περνούσαν στην γραμμή για Ιταλία… και ξανάρχιζαν οι διηγήσεις.

Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωναν τα φρουτόδενδρα και οι τριανταφυλλιές που είχε φυτέψει ο καπετάνιος όταν έριξε άγκυρα…

η Στεφανία

Το πρώτο τους δισέγγονο κι αυτό κορίτσι… 

Του πρώτου τους παιδιού, της αγαπημένης θυγατέρας τους Ανθούλας η πρώτη κόρη, η Τζίνη έφερε στον κόσμο το πρώτο τους δισέγγονο, κι άλλο κοριτσάκι η Στεφανία, πήρε της νόνας της τ’ όνομα.

Ο καπετάνιος είχε φύγει κι έτσι η νόνα, που χάρηκε διπλά και για τους δυό, πρόλαβε πριν φύγει να την μάθει να μαζεύει… της ζωής την ομορφιά.