κυκλάμινα

                                                

                                                                                                                                                                 

κυκλάμινα

                                                 
σε όλους τους τόνους του ιώδους απλώθηκαν πάνω στα ίχνη που αφήνει το πέρασμα της μεγάλης θεάς των αόρατων υδάτων. Η λεπτεπίλεπτη μορφή και υφή τους προκαλεί την ίαση της ψυχής, θεϊκή πινελιά στον καμβά της φύσης. Το χρώμα, η ονομασία κι η εποχή που φυτρώνουν τα συνδέουν με την αρχή της Ινδικτιώνος, έναν παλαιότερο χρονικό κύκλο ο οποίος δικαιολογεί ένα ακόμα θαύμα της φύσης, χωρίς βροχή… παρ’ όλη τη μεγάλη καλοκαιρινή ζέστη. Η φύση δεν άλλαξε ρυθμό. Ελάχιστοι παρατηρούν τούτο το θαυμαστό γεγονός που τροφοδοτεί  τον κόσμο με ευτυχία σ’  όλους τους τόνους του ροζ.

Συνεχίζω με ιερή μανία να μαζεύω τις πέτρες που ξεπετάγονται από το χώμα, με την τσουγκράνα σε ρόλο κτένας, κτενίζω τα στρέμματα του κήπου για μέρες, σιγά-σιγά με υπομονή και επιμονή διότι ξέρω ότι κάτω από κάθε πέτρα, όσο μεγάλη κι αν είναι, όσο βαριά, θα φυτρώσει ένα κυκλαμινάκι τόσο δα, εύθραυστο και κι ωστόσο ανθεκτικό, στις αποχρώσεις της Ιούς που έλαβε του Δία την αγάπη.

Τα καλωσορίζαμε πάντα μαζί με το φθινόπωρο κι έναν νέο ακαδημαϊκό κύκλο γνώσεων στην Πάρνηθα, το ιερό βουνό. Ίσως να μαζεύαμε και λίγα, λίγα… για να θυμόμαστε ότι στα κυκλάμινα δεν αρέσουν τα βάζα, όπως στα ψαράκια δεν αρέσει η γυάλα και στον άνθρωπο η ζωή μέσα στην ψευδαίσθηση! Πρώτα παρατηρούσαμε προσεχτικά το τοπίο ένα γύρω  προκειμένου να τα εντοπίσουμε κρυμμένα στη δροσιά των βράχων, ή στοιβαγμένα στη σκιά των θάμνων. Στα πιο υγρά σημεία του βουνού έδειχναν την ανακούφιση τους εκπέμποντας πιο έντονο το χρώμα τους κι όποια τολμούσαν να φυτρώσουν εκτεθειμένα στις ακτίνες του ήλιου, που έβρισκαν πέρασμα ανάμεσα στις φυλλωσιές, ξάσπριζαν, όμοια με πέτρα… Φαίνεται ότι  ο ήλιος είναι ο μεγάλος κλέφτης της ενέργειας…

Σε κάθε βόλτα μέσα στη φύση, που είναι το χειρόγραφο του Θεού, η ψυχή τυλίγεται σε θεϊκή ομορφιά! Πραγματικό θησαυροφυλάκιο που τα ολόχρυσα κλειδιά του κρατά η ψυχή και την κλειδαριά βλέπουν τα μάτια της μονάχα, αν είναι ανοικτά!

Ύστερα, εκείνη η έντονη αίσθηση αόρατης παρουσίας… Κάποιο λαμπύρισμα νεροσταλιάς, η ανεπαίσθητη  κίνηση των φυλλωμάτων σαν από αύρα που δίπλα τους περνά, ένας ήχος από πατημασιές ακροδαχτύλων, κάποιο τρίξιμο κλαριού στο διάβα του μονοπατιού, ένα τιτίβισμα που μετατρέπεται σε χαρμόσυνο κελαΐδισμα αναγνώρισης… όταν η φύση σε καλοδέχεται ποτέ δεν είσαι μόνος! Αιθέριες παρουσίες σε συντροφεύουν, ναϊάδες, νύμφες των νερών και δρυάδες με πλεγμένα κυκλάμινα στα μακριά μαλλιά τους.