Κύφαντα, το σημερινό Κυπαρίσσι Λακωνίας.

Πήραμε ν' ανέβουμε τον Πάρνωνα, τον Παρνασσό της Πελοποννήσου (παλαιό Μαλέα), μόνο που το μυαλό μας δεν το είχαμε στα παιχνίδια της Ατάλαντης και της Αρτέμιδας αλλά στις ατελείωτες στροφές του δρόμου που μία σ' ανέβαζαν σε κάποια κορυφή κι αμέσως πίσω, κάτω και πάλι πάνω... σαν τη ζωή. Άγρια, σκληρή ομορφιά και ο ήλιος να πυρώνει... μέχρι που στην κατεβασιά του βράχου φάνηκε επιτέλους η θάλασσα!

Είναι αλήθεια πως την ομορφιά πρέπει  να πασχίσεις λίγο για τη βρεις, πολύ για να την αποκτήσεις...



ο Πάρνωνας (Χιονοβούνι) και
χαμηλότερα οι λόφοι

Στη νότια πλευρά του λιμανιού υπάρχουν δυο λόφοι με ερείπια κάστρων.
Ο ένας που έχει τείχος πολυγωνικό από μεγάλους λίθους, θα πρέπει να ήταν η ακρόπολη των Κυφάντων. Κύφαντα, ο λαμπερός φάρος, τι όνομα κι αυτό! Υποθέσαμε ότι είναι φτιασμένο από τις λέξεις, κύνας (ρ. κύω) και φανός, φωτεινός, λάμπων. Κύνας ονομάζεται ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου που αντιστοιχεί στον Απόλλωνα, το μεγαλύτερο άστρο του, το α του αστερισμού που ονομάζεται και αυτό Σείριος είναι το πιο φωτεινό αστέρι τ' ουρανού, πραγματικός φανός. Άλλωστε και η ονομασία Κυπαρίσσι συνδέεται με τον Απόλλωνα αφού Κυπάρισσος ονομαζόταν ένα αγόρι πανέμορφο σαν τον Απόλλωνα. Είχε συντροφιά ένα ελάφι με χρυσά κέρατα που κάποτε από λάθος το σκότωσε και απαρηγόρητος θρηνούσε το χαμό του. Ο Απόλλων για να τον παρηγορήσει το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να τον μεταμορφώσει σε δένδρο, το κυπαρίσσι που από τότε θεωρείται παντοτινά θλιμμένο.
Ατελείωτα τα παιχνίδια με τα ονόματα... κι ύστερα έρχεται ο Παυσανίας να επιβεβαιώσει ότι είδε ιερό του Ασκληπιού με το άγαλμα αυτού του γιου του Απόλλωνα, που ποτέ δεν ξεπέρασε στην ιατρική τέχνη τον πατέρα του, πρώτο ιατρό των θεών!

Το σημερινό Κυπαρίσσι σου φέρνει στο μυαλό εικόνες παλιές, αγαπημένες ξέγνοιαστων καλοκαιριών. Τότε που τα πράγματα ήταν απλά χωρίς ασφαλτοστρωμένους δρόμους, χωρίς δημοτικό φωτισμό όπου κάθεσαι να σε στραβώνει, χωρίς καλώδια της ΔΕΗ μέσα σε όλες τις φωτογραφίες..., τότε που άκουγες τον φλοίσβο της θάλασσας, τα τζιτζίκια και τον γκιώνη, τραγούδια και γέλια, γέλια... αντί μουσική από μεγάφωνα και τα i-τηλέφωνα κολλημένα στην παλάμη... τότε, τώρα... μία μπουκαμβίλια απίστευτη μ' επανέφερε στην ομορφιά...,











ένα ασπρισμένο σπιτάκι με τον αυλόγυρο του κι ύστερα το λιμανάκι, η θάλασσα κι εκεί δεξιά κάτω από την αρχαία ακρόπολη μία σειρά από σπίτια, σε στέλνουν στην εποχή των κάστρων... ο νους τώρα τρέχει στη Μονεμβασία, στο Γεράκι, στο Μυστρά....








Το θέαμα της απότομης κατεβασιάς του βουνού σου κόβει την ανάσα.

 Κάπου εκεί στην πλαγιά θα βρισκόταν η  Αταλάντη όταν δίψασε και κτύπησε το βράχο με το δόρυ της ν' αναβλύσει κρύο νερό από το βράχο. Η Αταλάντη ταυτίζεται με την Αρτέμιδα, την αγαπημένη αδελφή του Απόλλωνα


Κατεβασιά με κυπαρίσσια και βεβαίως λιόδεντρα, μυρτολιά και κατσουρίνα.                                                                                .

Είναι σαν να προσπαθεί ο τόπος, δίχως να γνωρίζει το πως, να πορευθεί στο σήμερα χωρίς να χάσει τη γοητεία του χθες...