Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος!
... ερωτά τους ναυτικούς η γοργόνα-σειρήνα Κύννα ή Κυνάνη, αδελφή του Αλέξανδρου κι αν λάβει απάντηση αρνητική θυμώνει. Τι είναι, όμως, εκείνο που την κάνει να θυμώνει; Μα φυσικά η λύπη που της προκαλεί η άγνοια των ανθρώπων! Ο Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει!
" Η πλειονότητα των φωνών δεν συνιστά μια άξια λόγου απόδειξη, για τις αλήθειες που είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς, επειδή είναι πολύ πιο πιθανό να τις συναντήσει ένας άνθρωπος παρά ένας λαός." Descartes R. (Καρτέσιος), Πραγματεία περί της μεθόδου.
Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε το θέμα που στην κυριολεξία έθαψαν επισήμως, την ανασκαφή του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην έρημο Σίουα της Αιγύπτου από την αρχαιολόγο Λιάνα Σουβαλτζή. (www.souvaltzi.gr/biograph.htm) Οι ενδείξεις είναι περισσότερο από ισχυρές!
[...] η σελήνη είναι το άστρο των Περσών, όπως ο ήλιος είναι το άστρο των Ελλήνων [...]! (1)
Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε την έκτη του μηνός Εκατομβαιώνα, (2) ίσως και αυτή την ίδια μέρα της ανατολής του αστέρα (ήλιου) Σειρίου, δηλαδή στις 21 Ιουλίου, για όσους τοποθετούν τον Εκατομβαιώνα από τα μέσα Ιουλίου ως τα μέσα Αυγούστου.(3) Τον ίδιο μήνα με διαφορά ένα χρόνο γεννήθηκε ο Ηφαιστίων.
Ο Σείριος, το α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, ανατέλλει μετά από εβδομήντα μέρες που δεν φαίνεται. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι ακτίνες του ενώνονται με τις ακτίνες του ηλίου μας και η ηλιακή ανατολή του συνέπιπτε με την είσοδο του ηλίου στον αστερισμό του Λέοντα. Από αυτές τις ακτίνες πήρε τρεις φορές ο Περδίκκας, απόγονος του Τήμενου από το Άργος και ιδρυτής των Αιγών, και τις έβαλε στον κόρφο του. Αυτό το τρία πρέπει να συνδέεται με το τριπλούν φως, [...] ήμος ότε τρισσήν μεν ελείπετο σείριος αίγλην ηέλιος [...] (4) του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός.
Πράγματι, ένας οκτάκτινος αστέρας μέσα σε ρόμβο, παιχνίδι του Διονύσου, στόλιζε την πρόσοψη πάνω από την είσοδο του Τριθαλάμου του Υπέργειου ταφικού μνημείου του Αλεξάνδρου στη Σίουα.
Ο Αλέξανδρος, μυημένος στα Καβείρια μυστήρια, δεν νικήθηκε από τα βαριά, ενίοτε, τραύματα του αλλά από το νερό! Το νερό υπήρξε η αχίλλειος πτέρνα του, όπως για τον Αχιλλέα, εκεί τον κτύπησαν. Τρεις φορές κινδύνευσε, πρώτα στον ποταμό Κνύδο, μετά στον ποταμό Τανάϊ και την τρίτη... Ήρθε η μέρα που ο βασιλιάς έκλεισε τα μάτια του! Έζησε 32 χρόνια και 8 μήνες, άφησε την τελευταία του πνοή το μήνα Δαίσιο, λίγες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, τότε που αρχίζουν να ογκούνται τα νερά του Νείλου, ο οποίος συνδέεται με την επικείμενη ανατολή του λαμπρού αστέρα των Ελλήνων.
Ο Αλέξανδρος αναμφισβήτητα συνδέεται με τον υπέρλαμπρο αστέρα της ανατολής, το ρόδο των ουράνιων κοιλάδων, τον άσπιλο και αμόλυντο και καθαρό από απολύτως κάθε ουσία η οποία υπόκειται στη φθορά και στο θάνατο. Η κράση του, ο χαρακτήρας του, η δύναμη της ψυχής του και η πνευματική και σωματική άσκηση δεν επέτρεπαν σε αυτή την ηλικία θάνατο από "φυσικό αίτιο" .
Όταν ο "βασιλιάς της Βαβυλώνας" έκλεισε τα μάτια του για πάντα απλώθηκε ένα σκοτάδι που προμήνυε συμφορά. Οι άνθρωποι περιπλανούνταν στην πόλη και φοβούνταν να ανάψουν φως. Όχι πως θα είχε πεθάνει ο αήττητος θεός... όχι, έλεγαν πιο πολύ, γιατί είχε "αποχαιρετήσει τη ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους" αλλά επειδή ο ίδιος ήταν μία θεότητα όμοια με τον ήλιο, τους είχε πάρει το φως, όταν η ψυχή του ανέβηκε στη νέα της πατρίδα ανάμεσα στ' άστρα [...]. (5)
Τότε ανέδειξαν Βασιλέα τον Αρριδαίο, προκειμένου να τιμήσουν τον ετεροθαλή αδελφό του Αλέξανδρου και όχι για τις ικανότητες του. Ο Αρριδαίος δεν θεωρούνταν ικανός, αντίθετα λέγεται ότι ήταν μειωμένης νοητικής ικανότητας. Ωστόσο η συγκίνηση της στιγμής και η πίστη στον Αλέξανδρο είναι λογικό να οδήγησαν, ιδιαίτερα τους Μακεδόνες, ν΄ αναδείξουν βασιλέα μέλος της βασιλικής οικογένειας. Όπως είναι λογικό οι Μακεδόνες να περίμεναν ότι θα ενταφιασθεί ο Βασιλιάς τους στις Αιγές, όπως το ζητούσε η παράδοση.
Αντιβασιλέας διορίσθηκε ο στρατηγός Περδίκκας, στον οποίο λέγεται ότι ο Αλέξανδρος έδωσε τη βασιλική σφραγίδα και ανέλαβε την ανώτατη διοίκηση και τις κρατικές υποθέσεις. Μεγάλο πρόβλημα υπήρξαν οι άσχημες σχέσεις του Περδίκκα με τον Πτολεμαίο, ο οποίος δεν ήταν απλώς ένας καλός στρατηγός του Αλεξάνδρου αλλά και επιστήθιος φίλος του. Ήταν από τους πρώτους, μαζί με τον Ηφαιστίωνα, που ο Αλέξανδρος ήθελε στη στενή παρέα του από μικρός. Παρακολουθούσαν μαζί τα μαθήματα του Αριστοτέλη στη Μίεζα, μέσα στην εκπληκτική φύση, στους κήπους με τις αγριοτριανταφυλλιές και την πηγή των νυμφών. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, να είχε μυηθεί και ο Πτολεμαίος στα μυστήρια.
Ο Πτολεμαίος εναντιώθηκε σ' εκείνους που ήθελαν να δώσουν όλη την εξουσία στον Αρριδαίο, διότι θα γνώριζε την επιθυμία του Αλεξάνδρου και αντιλαμβανόταν τι θα επακολουθούσε αν δεν την τηρούσαν (και όχι διότι ήταν φιλόδοξος άρπαγας του βασιλείου).(6)
Επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν να ταφεί στο ρο του Άμμωνα, πράγμα που γνώριζαν και οι σύντροφοι του και οι ιερείς του, για τους οποίους κάθε επιθυμία του ήταν διαταγή. Έτσι το Σώμα του Αλεξάνδρου προκάλεσε μεγάλες έννοιες. Πρώτον διότι οι Πέρσες ήθελαν να ταφεί στη Βαβυλώνα και να τον αναγορεύσουν θεό Μίθρα, αφού συνδέουν με το πρόσωπο του την ιδέα ενός μεγαλείου και μίας νέας δόξας για την πόλη τους. Οι Μακεδόνες, όπως ήταν φυσικό λόγω της παράδοσης τους, ήθελαν να τον μεταφέρουν στην Μακεδονία, όπου όλοι οι Μακεδόνες βασιλείς αναπαύονται στις Αιγές, ώστε να μη διακοπεί η δυναστεία. Δεν πρέπει να λησμονούμε και εκείνους που προκάλεσαν το θάνατο του, θα είχαν κάθε λόγο να εξαφανίσουν το σώμα του ελπίζοντας ότι θα εξαφανίσουν μαζί και την πίστη των ανθρώπων σ' αυτόν. Οι σύντροφοι του, ωστόσο, έπρεπε να πραγματοποιήσουν την επιθυμία του και να τον μεταφέρουν στο Αμμώνειο. Παραδίδεται ότι το Σώμα βαλσαμώθηκε όπως το σώμα του Αχιλλέα και ότι ο Περδίκκας θορυβημένος από τα γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατο του βασιλιά διέταξε να κλειδωθεί η αίθουσα που κείτονταν το Σώμα του. (7) Εν τω μεταξύ ο Αρριδαίος ανέλαβε την ετοιμασία της νεκροφόρας άμαξας (8) και τη μεταφορά της σωρού. Χρειάστηκε δύο χρόνια για να ολοκληρώσει την προετοιμασία. Τι απέγινε η σωρός του Αλέξανδρου αυτά τα δύο χρόνια; Είναι δυνατόν να φυλασσόταν χωρίς να έχει γίνει εκφορά, να έχουν αποδοθεί τιμές, χωρίς μνημείο, έστω και προσωρινό, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους των θεών και τα έθιμα; Να χρησιμοποιούσαν το Σώμα τοποθετώντάς το στη μέση της αίθουσαν κάθε φορά που είχαν να πάρουν μία σοβαρή απόφαση οι στρατηγοί, όπως αναφέρει ο Ιουστίνος Μάρκος Ιουνιανός, ακόμη και σήμερα θα ήταν ιεροσυλία.
Η ζοφερή κατάσταση που επέφερε ο θάνατος του βασιλέα, η μεγάλη θλίψη και αναταραχή, μόνο αποδίδοντας επικήδειες τιμές θα έληγε.
Ο Αρριδαίος δεν ήταν σε θέση να φέρει εις πέρας τη μεταφορά της σωρού στο Αμμώνειο. Η άμαξα ήταν εντυπωσιακά μεγαλοπρεπής, δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Η φύλαξη της, η τήρηση της τάξης και η απρόσκοπτη πορεία της άμαξας θα πρέπει να ήταν δύσκολη υπόθεση διότι στο δρόμο προς την Αίγυπτο συνέρρεε πολύς κόσμος από παντού για να αποχαιρετίσει τον βασιλέα. Εκτός..., εκτός αν δεν τους ανησυχούσε η μεταφορά, αν ανατέθηκε το έργο στον Αρριδαίο προκειμένου για δύο χρόνια και κατά τη μεταφορά η προσοχή του κόσμου να είναι στραμένη σε αυτόν και το έργο του, χρόνος ικανός για την ασφαλή μεταφορά του πραγματικού Σώματος, σύμφωνα με την επιθυμία του Αλεξάνδρου, από τους έμπιστους συντρόφους του στον τελικό προορισμό του.
Λέγεται ότι ο Πτολεμαίος για να τιμήσει τον Αλέξανδρο συνάντησε τον Αρριδαίο στη Συρία όπου παρέλαβε τον νεκρό και τον φρόντισε όπως του άξιζε. Αποφάσισε δε να μην τον μεταφέρει στο ιερό του Άμμωνα αλλά να τον ενταφιάσει στην Αλεξάνδρεια. Δύσκολο ο Πτολεμαίος να πήρε τέτοια απόφαση, εκτός αν ήταν προσωρινή. Ο Αιλιανός υποστηρίζει ότι ο Πτολεμαίος έκλεψε το Σώμα και γρήγορα το μετέφερε στην Αλεξάνδρεια. Ο Περδίκκας άρχισε να τον καταδιώκει, την ορμή του, όμως σταμάτησε ο Πτολεμαίος με την κατασκευή ομοιώματος του Αλεξάνδρου, το οποίο στόλισε και το τοποθέτησε σε μία από της περσικές άμαξες μέσα σε πολύτιμο φέρετρο. Ο Περδίκκας πιστεύοντας ότι είχε εκείνο που ήθελε σταμάτησε την καταδίωξη κι έτσι ο Πτολεμαίος φυγάδεψε το Σώμα από μυστικούς δρόμους στην Αλεξάνδρεια.
Όταν ο Περδίκκας κατάλαβε ότι του ξέφυγαν θέλησε να μεταφέρει τον πόλεμο στην Αίγυπτο. Ωστόσο ο Πτολεμαίος, σύμφωνα με τον Παυσανία, όταν έφτασε στην Αίγυπτο σκότωσε τον Κλεομένη, φίλο του Περδίκκα κι έφερε το Σώμα από την Μέμφιδα όπου το είχε φυγαδέψει. Είχε πείσει τους Μακεδόνες, στους οποίους είχε ανατεθεί να μεταφέρουν το Σώμα στις Αιγές, να του το παραδώσουν και το είχε θάψει με τον τρόπο των Μακεδόνων στη Μέμφιδα όπως έλεγε και χρησμός. Το ότι οι Μακεδόνες είχαν εμπιστοσύνη στον Πτολεμαίο είναι πολύ σημαντικό στοιχείο. Από εκεί το Σώμα ήρθε στην Αλεξάνδρεια. (συμφωνεί και ο Q. C. Rufi, κεφ. 10)
Λέγεται ότι στην Αλεξάνδρεια ο Πτολεμαίος έκτισε τάφο "Το Σώμα του Αλεξάνδρου" και τον ενταφίασε. Το Σώμα ή Σήμα ήταν υπόγειο και βρισκόταν μέσα σε περίβολο που χωριζόταν από την υπόλοιπη πόλη με τοίχο, (9) ενώ ο Στράβων υποστηρίζει ότι ήταν μέρος των ανακτόρων. Σύμφωνα με τον Αχ. Τάτιο και τον Ψευδοκαλλισθένη το Μαυσωλείο βρισκόταν στο κέντρο της πόλης.
Η δικαιολογία ότι σήμερα δεν βρίσκεται διότι η σύγχρονη πόλη απλώθηκε πάνω στην αρχαία δεν πείθει. Ο τάφος του θα ήταν θησαυρός για όποιο τόπο τον διατηρούσε, αφού πίστευαν ότι η γη που θα δεχόταν το Σώμα του θα ήταν ευτυχισμένη και αιώνια απόρθητη. (10) Εάν οι Αλεξανδρινοί πίστευαν ότι βρίσκεται στην πόλη τους το Σώμα και όχι Μαυσωλείο ή Τάφος-Μνημείο κενό είναι λογικά απίθανο έως αδύνατον να χάθηκε κάτω από άλλα κτίσματα ή κατασκευές ή την άγνοια των ανθρώπων.
Είναι πολύ πιθανό και απόλυτα λογικό, σχεδόν σίγουρο, ότι το Σώμα πέρασε από την Αλεξάνδρεια αλλά δεν έμεινε εκεί.
Τα κείμενα εκείνων που έζησαν τα γεγονότα έχουν εξαφανισθεί, εμείς χρησιμοποιούμε κείμενα όσων στηρίχθηκαν στα πρώτα, τα οποία συχνά δεν συμφωνούν μεταξύ τους.
Την εποχή του αυτοκράτορα Σέπτιμου Σεβήρου αρχιερέας ήταν ο Αιλιανός. Ο Δίων ο Κάσσιος λέει ότι ο αυτοκράτορας ερεύνησε τα πάντα, ακόμη και εκείνα που ήταν επιμελώς κρυμμένα, πήρε όσα βιβλία μπόρεσε να βρει από τα ιερά των ναών, τα οποία περιείχαν κάτι απόρρητο και σφράγισε τον τάφο, ώστε κανείς να μη μπορεί ούτε το Σώμα του να δει ούτε να διαβάσει ότι ήταν γραμμένο στα βιβλία!!!
Η πρώτη επιγραφή που βρέθηκε στο χώρο της ανασκαφής χρονολογείται μεταξύ του 290 και 284 π.Χ και ανακοινώθηκε στο 3ο Διεθνές Ιταλοαιγυπτιακό Συνέδριο στη Ρώμη (15/11/1995), γράφει:
Αλέξανδρος Άμμωνος Ρα
υπερ αυτού
Σεβαστού πρόσφερα θυσία εκεί, που βρίσκεται το κατάλυμμα
σύμφωνα με εντολές του θεού
εγώ μετέφερα το ελαφρό ως μικρή ασπίδα σώμα
εγώ ο ίδιος που ήμουν δι' αυτόν θεματοφύλαξ
Όταν ήμουν Στρατηγός Έπαρχος της Αιγύπτου πάντοτε
είχα τιμηθή κατά κοινή συναίνεση, τώρα δε που έμεινα
τελευταίος στη ζωή, αποκαλύπτω ότι έκανα όλα αυτά χάριν αυτού.
(Λιάνα Σουβαλτζή, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην όαση Σίουα, εκδ. Γεωργιάδης, Αθήνα 2002, σελ.158)
Στο κάτω μέρος της επιγραφής αναγράφονται οι τίτλοι του αυτοκράτορα Τραϊανού, 57-117 μ.Χ. Ο Τραϊανός επισκέφθηκε τον Τάφο στην όαση Σίουα την εποχή που ετοιμαζόταν να τιμωρήσει του Εβραίους στην Αλεξάνδρεια διότι δημιουργούσαν ταραχές εναντίον της Ρώμης γύρω στο 115-116 μ.Χ. Τότε τοποθέτησε μία νέα επιγραφή (τη δεύτερη που βρέθηκε) και επειδή έδωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για τις επισκευές του Μνημείου, χάραξε τ' όνομα και τους τίτλους του κάτω από το κείμενο της πρώτης επιγραφής αφού το αντέγραψε!
Είναι μία εξήγηση απτή και πειστική η οποία θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί ή ν' απορριφθεί αν συνεχιζόταν η ανασκαφή την οποία διέκοψαν εντελώς αδικαιολόγητα!
Σημειώσεις
(1) Q. Curtius Rufi, κεφ. 5.
(2) Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος, 3,5,
(3) Λ. Βρεττός, Λεξικό τελετών, εορτών και αγώνων των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Κονιδάρη, 2002.
(4) Ορφέας, Αργοναυτικά, στ. 104-132.
(5) R.L. Fox, Alexander der Grobe, Eine Biographie, Dusseldorf 1974 // P. Eisele, Βαβυλώνα, μτφ. Ν. Βλάχος, εκδ. Κονιδάρη, 1982.
(6) Παυσανίας, Περιήγηση, Α', 6,2.
(7) Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, εκδ. Κάκτος, κεφ. 8.
(8) Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΗ', 2,3.
(9) Ε. Breccia, Alexandrea ad Aegyptum, Bergamo 1914.
(10) Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία, ΙΒ'.
" Η πλειονότητα των φωνών δεν συνιστά μια άξια λόγου απόδειξη, για τις αλήθειες που είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς, επειδή είναι πολύ πιο πιθανό να τις συναντήσει ένας άνθρωπος παρά ένας λαός." Descartes R. (Καρτέσιος), Πραγματεία περί της μεθόδου.
Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε το θέμα που στην κυριολεξία έθαψαν επισήμως, την ανασκαφή του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην έρημο Σίουα της Αιγύπτου από την αρχαιολόγο Λιάνα Σουβαλτζή. (www.souvaltzi.gr/biograph.htm) Οι ενδείξεις είναι περισσότερο από ισχυρές!
[...] η σελήνη είναι το άστρο των Περσών, όπως ο ήλιος είναι το άστρο των Ελλήνων [...]! (1)
Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε την έκτη του μηνός Εκατομβαιώνα, (2) ίσως και αυτή την ίδια μέρα της ανατολής του αστέρα (ήλιου) Σειρίου, δηλαδή στις 21 Ιουλίου, για όσους τοποθετούν τον Εκατομβαιώνα από τα μέσα Ιουλίου ως τα μέσα Αυγούστου.(3) Τον ίδιο μήνα με διαφορά ένα χρόνο γεννήθηκε ο Ηφαιστίων.
Ο Σείριος, το α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, ανατέλλει μετά από εβδομήντα μέρες που δεν φαίνεται. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι ακτίνες του ενώνονται με τις ακτίνες του ηλίου μας και η ηλιακή ανατολή του συνέπιπτε με την είσοδο του ηλίου στον αστερισμό του Λέοντα. Από αυτές τις ακτίνες πήρε τρεις φορές ο Περδίκκας, απόγονος του Τήμενου από το Άργος και ιδρυτής των Αιγών, και τις έβαλε στον κόρφο του. Αυτό το τρία πρέπει να συνδέεται με το τριπλούν φως, [...] ήμος ότε τρισσήν μεν ελείπετο σείριος αίγλην ηέλιος [...] (4) του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός.
Πράγματι, ένας οκτάκτινος αστέρας μέσα σε ρόμβο, παιχνίδι του Διονύσου, στόλιζε την πρόσοψη πάνω από την είσοδο του Τριθαλάμου του Υπέργειου ταφικού μνημείου του Αλεξάνδρου στη Σίουα.
Ο Αλέξανδρος, μυημένος στα Καβείρια μυστήρια, δεν νικήθηκε από τα βαριά, ενίοτε, τραύματα του αλλά από το νερό! Το νερό υπήρξε η αχίλλειος πτέρνα του, όπως για τον Αχιλλέα, εκεί τον κτύπησαν. Τρεις φορές κινδύνευσε, πρώτα στον ποταμό Κνύδο, μετά στον ποταμό Τανάϊ και την τρίτη... Ήρθε η μέρα που ο βασιλιάς έκλεισε τα μάτια του! Έζησε 32 χρόνια και 8 μήνες, άφησε την τελευταία του πνοή το μήνα Δαίσιο, λίγες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, τότε που αρχίζουν να ογκούνται τα νερά του Νείλου, ο οποίος συνδέεται με την επικείμενη ανατολή του λαμπρού αστέρα των Ελλήνων.
Ο Αλέξανδρος αναμφισβήτητα συνδέεται με τον υπέρλαμπρο αστέρα της ανατολής, το ρόδο των ουράνιων κοιλάδων, τον άσπιλο και αμόλυντο και καθαρό από απολύτως κάθε ουσία η οποία υπόκειται στη φθορά και στο θάνατο. Η κράση του, ο χαρακτήρας του, η δύναμη της ψυχής του και η πνευματική και σωματική άσκηση δεν επέτρεπαν σε αυτή την ηλικία θάνατο από "φυσικό αίτιο" .
Όταν ο "βασιλιάς της Βαβυλώνας" έκλεισε τα μάτια του για πάντα απλώθηκε ένα σκοτάδι που προμήνυε συμφορά. Οι άνθρωποι περιπλανούνταν στην πόλη και φοβούνταν να ανάψουν φως. Όχι πως θα είχε πεθάνει ο αήττητος θεός... όχι, έλεγαν πιο πολύ, γιατί είχε "αποχαιρετήσει τη ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους" αλλά επειδή ο ίδιος ήταν μία θεότητα όμοια με τον ήλιο, τους είχε πάρει το φως, όταν η ψυχή του ανέβηκε στη νέα της πατρίδα ανάμεσα στ' άστρα [...]. (5)
Τότε ανέδειξαν Βασιλέα τον Αρριδαίο, προκειμένου να τιμήσουν τον ετεροθαλή αδελφό του Αλέξανδρου και όχι για τις ικανότητες του. Ο Αρριδαίος δεν θεωρούνταν ικανός, αντίθετα λέγεται ότι ήταν μειωμένης νοητικής ικανότητας. Ωστόσο η συγκίνηση της στιγμής και η πίστη στον Αλέξανδρο είναι λογικό να οδήγησαν, ιδιαίτερα τους Μακεδόνες, ν΄ αναδείξουν βασιλέα μέλος της βασιλικής οικογένειας. Όπως είναι λογικό οι Μακεδόνες να περίμεναν ότι θα ενταφιασθεί ο Βασιλιάς τους στις Αιγές, όπως το ζητούσε η παράδοση.
Αντιβασιλέας διορίσθηκε ο στρατηγός Περδίκκας, στον οποίο λέγεται ότι ο Αλέξανδρος έδωσε τη βασιλική σφραγίδα και ανέλαβε την ανώτατη διοίκηση και τις κρατικές υποθέσεις. Μεγάλο πρόβλημα υπήρξαν οι άσχημες σχέσεις του Περδίκκα με τον Πτολεμαίο, ο οποίος δεν ήταν απλώς ένας καλός στρατηγός του Αλεξάνδρου αλλά και επιστήθιος φίλος του. Ήταν από τους πρώτους, μαζί με τον Ηφαιστίωνα, που ο Αλέξανδρος ήθελε στη στενή παρέα του από μικρός. Παρακολουθούσαν μαζί τα μαθήματα του Αριστοτέλη στη Μίεζα, μέσα στην εκπληκτική φύση, στους κήπους με τις αγριοτριανταφυλλιές και την πηγή των νυμφών. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, να είχε μυηθεί και ο Πτολεμαίος στα μυστήρια.
Ο Πτολεμαίος εναντιώθηκε σ' εκείνους που ήθελαν να δώσουν όλη την εξουσία στον Αρριδαίο, διότι θα γνώριζε την επιθυμία του Αλεξάνδρου και αντιλαμβανόταν τι θα επακολουθούσε αν δεν την τηρούσαν (και όχι διότι ήταν φιλόδοξος άρπαγας του βασιλείου).(6)
Επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν να ταφεί στο ρο του Άμμωνα, πράγμα που γνώριζαν και οι σύντροφοι του και οι ιερείς του, για τους οποίους κάθε επιθυμία του ήταν διαταγή. Έτσι το Σώμα του Αλεξάνδρου προκάλεσε μεγάλες έννοιες. Πρώτον διότι οι Πέρσες ήθελαν να ταφεί στη Βαβυλώνα και να τον αναγορεύσουν θεό Μίθρα, αφού συνδέουν με το πρόσωπο του την ιδέα ενός μεγαλείου και μίας νέας δόξας για την πόλη τους. Οι Μακεδόνες, όπως ήταν φυσικό λόγω της παράδοσης τους, ήθελαν να τον μεταφέρουν στην Μακεδονία, όπου όλοι οι Μακεδόνες βασιλείς αναπαύονται στις Αιγές, ώστε να μη διακοπεί η δυναστεία. Δεν πρέπει να λησμονούμε και εκείνους που προκάλεσαν το θάνατο του, θα είχαν κάθε λόγο να εξαφανίσουν το σώμα του ελπίζοντας ότι θα εξαφανίσουν μαζί και την πίστη των ανθρώπων σ' αυτόν. Οι σύντροφοι του, ωστόσο, έπρεπε να πραγματοποιήσουν την επιθυμία του και να τον μεταφέρουν στο Αμμώνειο. Παραδίδεται ότι το Σώμα βαλσαμώθηκε όπως το σώμα του Αχιλλέα και ότι ο Περδίκκας θορυβημένος από τα γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατο του βασιλιά διέταξε να κλειδωθεί η αίθουσα που κείτονταν το Σώμα του. (7) Εν τω μεταξύ ο Αρριδαίος ανέλαβε την ετοιμασία της νεκροφόρας άμαξας (8) και τη μεταφορά της σωρού. Χρειάστηκε δύο χρόνια για να ολοκληρώσει την προετοιμασία. Τι απέγινε η σωρός του Αλέξανδρου αυτά τα δύο χρόνια; Είναι δυνατόν να φυλασσόταν χωρίς να έχει γίνει εκφορά, να έχουν αποδοθεί τιμές, χωρίς μνημείο, έστω και προσωρινό, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους των θεών και τα έθιμα; Να χρησιμοποιούσαν το Σώμα τοποθετώντάς το στη μέση της αίθουσαν κάθε φορά που είχαν να πάρουν μία σοβαρή απόφαση οι στρατηγοί, όπως αναφέρει ο Ιουστίνος Μάρκος Ιουνιανός, ακόμη και σήμερα θα ήταν ιεροσυλία.
Η ζοφερή κατάσταση που επέφερε ο θάνατος του βασιλέα, η μεγάλη θλίψη και αναταραχή, μόνο αποδίδοντας επικήδειες τιμές θα έληγε.
Ο Αρριδαίος δεν ήταν σε θέση να φέρει εις πέρας τη μεταφορά της σωρού στο Αμμώνειο. Η άμαξα ήταν εντυπωσιακά μεγαλοπρεπής, δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Η φύλαξη της, η τήρηση της τάξης και η απρόσκοπτη πορεία της άμαξας θα πρέπει να ήταν δύσκολη υπόθεση διότι στο δρόμο προς την Αίγυπτο συνέρρεε πολύς κόσμος από παντού για να αποχαιρετίσει τον βασιλέα. Εκτός..., εκτός αν δεν τους ανησυχούσε η μεταφορά, αν ανατέθηκε το έργο στον Αρριδαίο προκειμένου για δύο χρόνια και κατά τη μεταφορά η προσοχή του κόσμου να είναι στραμένη σε αυτόν και το έργο του, χρόνος ικανός για την ασφαλή μεταφορά του πραγματικού Σώματος, σύμφωνα με την επιθυμία του Αλεξάνδρου, από τους έμπιστους συντρόφους του στον τελικό προορισμό του.
Λέγεται ότι ο Πτολεμαίος για να τιμήσει τον Αλέξανδρο συνάντησε τον Αρριδαίο στη Συρία όπου παρέλαβε τον νεκρό και τον φρόντισε όπως του άξιζε. Αποφάσισε δε να μην τον μεταφέρει στο ιερό του Άμμωνα αλλά να τον ενταφιάσει στην Αλεξάνδρεια. Δύσκολο ο Πτολεμαίος να πήρε τέτοια απόφαση, εκτός αν ήταν προσωρινή. Ο Αιλιανός υποστηρίζει ότι ο Πτολεμαίος έκλεψε το Σώμα και γρήγορα το μετέφερε στην Αλεξάνδρεια. Ο Περδίκκας άρχισε να τον καταδιώκει, την ορμή του, όμως σταμάτησε ο Πτολεμαίος με την κατασκευή ομοιώματος του Αλεξάνδρου, το οποίο στόλισε και το τοποθέτησε σε μία από της περσικές άμαξες μέσα σε πολύτιμο φέρετρο. Ο Περδίκκας πιστεύοντας ότι είχε εκείνο που ήθελε σταμάτησε την καταδίωξη κι έτσι ο Πτολεμαίος φυγάδεψε το Σώμα από μυστικούς δρόμους στην Αλεξάνδρεια.
Όταν ο Περδίκκας κατάλαβε ότι του ξέφυγαν θέλησε να μεταφέρει τον πόλεμο στην Αίγυπτο. Ωστόσο ο Πτολεμαίος, σύμφωνα με τον Παυσανία, όταν έφτασε στην Αίγυπτο σκότωσε τον Κλεομένη, φίλο του Περδίκκα κι έφερε το Σώμα από την Μέμφιδα όπου το είχε φυγαδέψει. Είχε πείσει τους Μακεδόνες, στους οποίους είχε ανατεθεί να μεταφέρουν το Σώμα στις Αιγές, να του το παραδώσουν και το είχε θάψει με τον τρόπο των Μακεδόνων στη Μέμφιδα όπως έλεγε και χρησμός. Το ότι οι Μακεδόνες είχαν εμπιστοσύνη στον Πτολεμαίο είναι πολύ σημαντικό στοιχείο. Από εκεί το Σώμα ήρθε στην Αλεξάνδρεια. (συμφωνεί και ο Q. C. Rufi, κεφ. 10)
Λέγεται ότι στην Αλεξάνδρεια ο Πτολεμαίος έκτισε τάφο "Το Σώμα του Αλεξάνδρου" και τον ενταφίασε. Το Σώμα ή Σήμα ήταν υπόγειο και βρισκόταν μέσα σε περίβολο που χωριζόταν από την υπόλοιπη πόλη με τοίχο, (9) ενώ ο Στράβων υποστηρίζει ότι ήταν μέρος των ανακτόρων. Σύμφωνα με τον Αχ. Τάτιο και τον Ψευδοκαλλισθένη το Μαυσωλείο βρισκόταν στο κέντρο της πόλης.
Η δικαιολογία ότι σήμερα δεν βρίσκεται διότι η σύγχρονη πόλη απλώθηκε πάνω στην αρχαία δεν πείθει. Ο τάφος του θα ήταν θησαυρός για όποιο τόπο τον διατηρούσε, αφού πίστευαν ότι η γη που θα δεχόταν το Σώμα του θα ήταν ευτυχισμένη και αιώνια απόρθητη. (10) Εάν οι Αλεξανδρινοί πίστευαν ότι βρίσκεται στην πόλη τους το Σώμα και όχι Μαυσωλείο ή Τάφος-Μνημείο κενό είναι λογικά απίθανο έως αδύνατον να χάθηκε κάτω από άλλα κτίσματα ή κατασκευές ή την άγνοια των ανθρώπων.
Είναι πολύ πιθανό και απόλυτα λογικό, σχεδόν σίγουρο, ότι το Σώμα πέρασε από την Αλεξάνδρεια αλλά δεν έμεινε εκεί.
Τα κείμενα εκείνων που έζησαν τα γεγονότα έχουν εξαφανισθεί, εμείς χρησιμοποιούμε κείμενα όσων στηρίχθηκαν στα πρώτα, τα οποία συχνά δεν συμφωνούν μεταξύ τους.
Την εποχή του αυτοκράτορα Σέπτιμου Σεβήρου αρχιερέας ήταν ο Αιλιανός. Ο Δίων ο Κάσσιος λέει ότι ο αυτοκράτορας ερεύνησε τα πάντα, ακόμη και εκείνα που ήταν επιμελώς κρυμμένα, πήρε όσα βιβλία μπόρεσε να βρει από τα ιερά των ναών, τα οποία περιείχαν κάτι απόρρητο και σφράγισε τον τάφο, ώστε κανείς να μη μπορεί ούτε το Σώμα του να δει ούτε να διαβάσει ότι ήταν γραμμένο στα βιβλία!!!
Η πρώτη επιγραφή που βρέθηκε στο χώρο της ανασκαφής χρονολογείται μεταξύ του 290 και 284 π.Χ και ανακοινώθηκε στο 3ο Διεθνές Ιταλοαιγυπτιακό Συνέδριο στη Ρώμη (15/11/1995), γράφει:
Αλέξανδρος Άμμωνος Ρα
υπερ αυτού
Σεβαστού πρόσφερα θυσία εκεί, που βρίσκεται το κατάλυμμα
σύμφωνα με εντολές του θεού
εγώ μετέφερα το ελαφρό ως μικρή ασπίδα σώμα
εγώ ο ίδιος που ήμουν δι' αυτόν θεματοφύλαξ
Όταν ήμουν Στρατηγός Έπαρχος της Αιγύπτου πάντοτε
είχα τιμηθή κατά κοινή συναίνεση, τώρα δε που έμεινα
τελευταίος στη ζωή, αποκαλύπτω ότι έκανα όλα αυτά χάριν αυτού.
(Λιάνα Σουβαλτζή, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην όαση Σίουα, εκδ. Γεωργιάδης, Αθήνα 2002, σελ.158)
Στο κάτω μέρος της επιγραφής αναγράφονται οι τίτλοι του αυτοκράτορα Τραϊανού, 57-117 μ.Χ. Ο Τραϊανός επισκέφθηκε τον Τάφο στην όαση Σίουα την εποχή που ετοιμαζόταν να τιμωρήσει του Εβραίους στην Αλεξάνδρεια διότι δημιουργούσαν ταραχές εναντίον της Ρώμης γύρω στο 115-116 μ.Χ. Τότε τοποθέτησε μία νέα επιγραφή (τη δεύτερη που βρέθηκε) και επειδή έδωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για τις επισκευές του Μνημείου, χάραξε τ' όνομα και τους τίτλους του κάτω από το κείμενο της πρώτης επιγραφής αφού το αντέγραψε!
Είναι μία εξήγηση απτή και πειστική η οποία θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί ή ν' απορριφθεί αν συνεχιζόταν η ανασκαφή την οποία διέκοψαν εντελώς αδικαιολόγητα!
Σημειώσεις
(1) Q. Curtius Rufi, κεφ. 5.
(2) Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος, 3,5,
(3) Λ. Βρεττός, Λεξικό τελετών, εορτών και αγώνων των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Κονιδάρη, 2002.
(4) Ορφέας, Αργοναυτικά, στ. 104-132.
(5) R.L. Fox, Alexander der Grobe, Eine Biographie, Dusseldorf 1974 // P. Eisele, Βαβυλώνα, μτφ. Ν. Βλάχος, εκδ. Κονιδάρη, 1982.
(6) Παυσανίας, Περιήγηση, Α', 6,2.
(7) Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, εκδ. Κάκτος, κεφ. 8.
(8) Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΗ', 2,3.
(9) Ε. Breccia, Alexandrea ad Aegyptum, Bergamo 1914.
(10) Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία, ΙΒ'.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου