ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ γη των θεών!
Στην Πίνδο κατοικούσαν οι Μάκεδνοι, οι μετέπειτα Μακεδόνες, απόγονοι του Μακεδόνα, τον οποίο γέννησε ο Ζευς με την Θυία του Δευκαλίωνα.
Τ' όνομα Μακεδών ετυμολογείται από το μακεδνός/μηκεδανός που σημαίνει ψηλός και λεπτός.
Αυτή είναι μία άποψη. Θα μπορούσε να είναι σύνθετο όνομα από τις λέξεις Μα και Κεδνός, μα σημαίνει γα/γη, Μεγάλη Μητέρα Γαία και κεδνός σημαίνει τον άνακτα, τον άρχοντα, γενικά τον ευγενή στο πνεύμα και την ψυχή, τον επιμελή, πιστό, αξιόπιστο. Άνακτες, άρχοντες είναι οι θεοί και τούτη είναι η γη τους, η Μακεδονία, η Γη των Θεών! Σ΄ αυτήν βρίσκεται η κατοικία τους, η έδρα των θεών, ο Όλυμπος!
Πάντα σύμφωνα με το Greek English Lexicon Liddell & Scott, Όλυμπος σημαίνει Ουρανός. Έτσι καταλαβαίνουμε και την εκδοχή που αναφέρει τον Μακεδόνα ως γιο του Όσιρη. Ο Όσιρις ταυτίζεται με τον Απόλλωνα Κύνα ή Λύκειο και συνδέεται άρρηκτα με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου. Ολόκληρος ο αστερισμός είναι αφιερωμένος στην Αθηνά/Ίσιδα (Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος).
Ο μύθος των Μακεδόνων για τον ήλιο/άστρο.
Σύμφωνα με το Ηρόδοτο (Βιβλ.Ουρανία, 137, 138), η βασιλική οικογένεια των Μακεδόνων καταγόταν από τον Ηρακλείδη Τήμενο, ιδρυτή της δυναστείας των Τημενιδών του Άργους. Από τους απογόνους του Τήμενου τρία αδέλφια , ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας (ή Κάρανος), πήγαν στην Ιλλυρία και από εκεί σε μία πόλη της Άνω Μακεδονίας, τη Λεβαία, σημερινή Έλεβη (Λακκιά) της περιοχής του Αμύνταιου. Εκεί μπήκαν στη δούλεψη του βασιλιά της χώρας, ο ένας έβοσκε άλογα, ο άλλος βόδια και ο τρίτος ο μικρότερος αιγοπρόβατα. Βοηθούσαν και τη βασίλισσα στις εργασίες του σπιτιού. Η βασίλισσα, που εκείνα τα χρόνια ζύμωνε μόνη της κάθε μέρα το ψωμί, παρατήρησε ότι το ψωμί του μικρότερου αδελφού Περδίκκα, διπλασιαζόταν στο ψήσιμο και το είπε στον βασιλιά. Εκείνος αμέσως κατάλαβε το σημάδι των θεών, κάτι μεγάλο και σπουδαίο προμηνύονταν για τον μικρότερο αδελφό.
Επειδή φοβήθηκε μη χάσει τη βασιλεία, φώναξε τ' αδέλφια στο μέλαθρον και τους ζήτησε να εγκαταλείψουν τη χώρα του. Εκείνη τη στιγμή από την καπνοδόχο που βρισκόταν πάνω από την εστία, στο κέντρο της αίθουσας, έμπαινε ο ήλιος και οι ακτίνες του φώτιζαν ένα μέρος του δαπέδου. Τ' αδέλφια αποκριθήκαν στον βασιλιά ότι μόλις θα τους πλήρωνε για τον κόπο τους, όπως είχε συμφωνήσει, θα έφευγαν.
Στο άκουσμα των λόγων τους, ο βασιλιάς, που σαν οι θεοί να συσκότισαν το νου του, δείχνει το φωτισμένο δάπεδο και απαντά, "αυτό σας δίνω για μισθό που σας αξίζει". Οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί, ο Γαυάνης και ο Αέροπος, σαν άκουσαν την απάντηση απόρησαν, ο μικρότερος, όμως, που έτυχε να κρατάει ένα μαχαίρι, απάντησε, "δεχόμαστε βασιλιά αυτά που μας δίνεις" και χάραξε με το μαχαίρι στο πάτωμα του σπιτιού το μέρος που φωτιζόταν από τον ήλιο. Αφού τόκαμε αυτό μάζεψε ήλιο τρεις φορές και τον έβαλε στον κόρφο του. Ύστερα βγήκε από το σπίτι με τ' αδέλφια του κι έφυγαν.
Κάποιος από τους παριστάμενους που κατάλαβε τι είχε κάμει το παιδί εξήγησε στον βασιλιά τη σημασία της πράξης, ότι δηλαδή υπονοούσε ότι έπαιρνε την κατοχή της περιοχής. Τότε ο βασιλιάς ταράχτηκε κι έστειλε τους ιππείς του να προλάβουν τ' αδέλφια και να τα σκοτώσουν.
Στη χώρα αυτή υπάρχει ένας ποταμός, στον οποίο οι απόγονοι των Τημενιδών θυσιάζουν σαν σε σωτήρα, διότι αφού πέρασαν οι τρεις Τημενίδες το ποτάμι έγινε τόσο ορμητικό ώστε οι ιππείς του βασιλιά δεν μπόρεσαν να το διαβούν. Έτσι οι Τημενίδες διέφυγαν κι έφτασαν σ' άλλη περιοχή της Μακεδονίας όπου κατοίκησαν κοντά στους κήπους που λέγαν ότι ανήκαν στον Μίδα, γιο του Γόρδιου! Η περιοχή αυτή βρισκόταν στις υπώρειες του Βερμίου.
Τα τρία αδέλφια με τη δύναμη που κουβαλούσε στον κόρφο του ο μικρότερος και ορμητήριο το μέρος που κατέλαβαν, κυρίευσαν την υπόλοιπη Μακεδονία και ίδρυσαν τις Αιγές.
Από τότε δημιουργήθηκε το έθιμο όλοι οι βασιλείς να ενταφιάζονται εκεί για να μη διακοπεί η βασιλεία της δυναστείας των Αργεάδων Μακεδόνων.
Αιγές, η ρίζα αιγ- σημαίνει ακτινοβολία της εκδήλωσης του πνεύματος, όπως αίγλη = το φως του ήλιου και της σελήνης, αλλά και των αστέρων που καθρεφτίζονται μέσα στα νερά του Αιγαίου πελάγους. Φυσικά, η Αίγλη θεωρείται θυγατέρα του Ήλιου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι Αίγλη σημαίνει ακτινοβόλο ενέργεια της πέτρας, - αιγ-λη -, με μορφή θερμότητας ή φωτός ή με άλλες άγνωστες μορφές.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο ήλιος για τον οποίο μιλάμε, ο ήλιος όλων των Ελλήνων, είναι ο Σείριος (Ό-σιρις), ο οποίος αντιστοιχεί στον Απόλλωνα και είναι αφιερωμένος στην Αθηνά/Ίσιδα, αυτήν που γνωρίζει, Σοφία!
Κάθε τέσσερα χρόνια η αστρική ανατολή του Σειρίου (ήλιος) συμπίπτει με την ανατολή του ήλιου του ηλιακού μας συστήματος και συμβαίνει όταν ο ήλιος μας εισέρχεται στο ζώδιο του Λέοντα!
Τ' όνομα Μακεδών ετυμολογείται από το μακεδνός/μηκεδανός που σημαίνει ψηλός και λεπτός.
Αυτή είναι μία άποψη. Θα μπορούσε να είναι σύνθετο όνομα από τις λέξεις Μα και Κεδνός, μα σημαίνει γα/γη, Μεγάλη Μητέρα Γαία και κεδνός σημαίνει τον άνακτα, τον άρχοντα, γενικά τον ευγενή στο πνεύμα και την ψυχή, τον επιμελή, πιστό, αξιόπιστο. Άνακτες, άρχοντες είναι οι θεοί και τούτη είναι η γη τους, η Μακεδονία, η Γη των Θεών! Σ΄ αυτήν βρίσκεται η κατοικία τους, η έδρα των θεών, ο Όλυμπος!
Πάντα σύμφωνα με το Greek English Lexicon Liddell & Scott, Όλυμπος σημαίνει Ουρανός. Έτσι καταλαβαίνουμε και την εκδοχή που αναφέρει τον Μακεδόνα ως γιο του Όσιρη. Ο Όσιρις ταυτίζεται με τον Απόλλωνα Κύνα ή Λύκειο και συνδέεται άρρηκτα με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου. Ολόκληρος ο αστερισμός είναι αφιερωμένος στην Αθηνά/Ίσιδα (Πλούταρχος, περί Ίσιδος και Οσίριδος).
Ο μύθος των Μακεδόνων για τον ήλιο/άστρο.
Σύμφωνα με το Ηρόδοτο (Βιβλ.Ουρανία, 137, 138), η βασιλική οικογένεια των Μακεδόνων καταγόταν από τον Ηρακλείδη Τήμενο, ιδρυτή της δυναστείας των Τημενιδών του Άργους. Από τους απογόνους του Τήμενου τρία αδέλφια , ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας (ή Κάρανος), πήγαν στην Ιλλυρία και από εκεί σε μία πόλη της Άνω Μακεδονίας, τη Λεβαία, σημερινή Έλεβη (Λακκιά) της περιοχής του Αμύνταιου. Εκεί μπήκαν στη δούλεψη του βασιλιά της χώρας, ο ένας έβοσκε άλογα, ο άλλος βόδια και ο τρίτος ο μικρότερος αιγοπρόβατα. Βοηθούσαν και τη βασίλισσα στις εργασίες του σπιτιού. Η βασίλισσα, που εκείνα τα χρόνια ζύμωνε μόνη της κάθε μέρα το ψωμί, παρατήρησε ότι το ψωμί του μικρότερου αδελφού Περδίκκα, διπλασιαζόταν στο ψήσιμο και το είπε στον βασιλιά. Εκείνος αμέσως κατάλαβε το σημάδι των θεών, κάτι μεγάλο και σπουδαίο προμηνύονταν για τον μικρότερο αδελφό.
Επειδή φοβήθηκε μη χάσει τη βασιλεία, φώναξε τ' αδέλφια στο μέλαθρον και τους ζήτησε να εγκαταλείψουν τη χώρα του. Εκείνη τη στιγμή από την καπνοδόχο που βρισκόταν πάνω από την εστία, στο κέντρο της αίθουσας, έμπαινε ο ήλιος και οι ακτίνες του φώτιζαν ένα μέρος του δαπέδου. Τ' αδέλφια αποκριθήκαν στον βασιλιά ότι μόλις θα τους πλήρωνε για τον κόπο τους, όπως είχε συμφωνήσει, θα έφευγαν.
Στο άκουσμα των λόγων τους, ο βασιλιάς, που σαν οι θεοί να συσκότισαν το νου του, δείχνει το φωτισμένο δάπεδο και απαντά, "αυτό σας δίνω για μισθό που σας αξίζει". Οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί, ο Γαυάνης και ο Αέροπος, σαν άκουσαν την απάντηση απόρησαν, ο μικρότερος, όμως, που έτυχε να κρατάει ένα μαχαίρι, απάντησε, "δεχόμαστε βασιλιά αυτά που μας δίνεις" και χάραξε με το μαχαίρι στο πάτωμα του σπιτιού το μέρος που φωτιζόταν από τον ήλιο. Αφού τόκαμε αυτό μάζεψε ήλιο τρεις φορές και τον έβαλε στον κόρφο του. Ύστερα βγήκε από το σπίτι με τ' αδέλφια του κι έφυγαν.
Κάποιος από τους παριστάμενους που κατάλαβε τι είχε κάμει το παιδί εξήγησε στον βασιλιά τη σημασία της πράξης, ότι δηλαδή υπονοούσε ότι έπαιρνε την κατοχή της περιοχής. Τότε ο βασιλιάς ταράχτηκε κι έστειλε τους ιππείς του να προλάβουν τ' αδέλφια και να τα σκοτώσουν.
Στη χώρα αυτή υπάρχει ένας ποταμός, στον οποίο οι απόγονοι των Τημενιδών θυσιάζουν σαν σε σωτήρα, διότι αφού πέρασαν οι τρεις Τημενίδες το ποτάμι έγινε τόσο ορμητικό ώστε οι ιππείς του βασιλιά δεν μπόρεσαν να το διαβούν. Έτσι οι Τημενίδες διέφυγαν κι έφτασαν σ' άλλη περιοχή της Μακεδονίας όπου κατοίκησαν κοντά στους κήπους που λέγαν ότι ανήκαν στον Μίδα, γιο του Γόρδιου! Η περιοχή αυτή βρισκόταν στις υπώρειες του Βερμίου.
Τα τρία αδέλφια με τη δύναμη που κουβαλούσε στον κόρφο του ο μικρότερος και ορμητήριο το μέρος που κατέλαβαν, κυρίευσαν την υπόλοιπη Μακεδονία και ίδρυσαν τις Αιγές.
Από τότε δημιουργήθηκε το έθιμο όλοι οι βασιλείς να ενταφιάζονται εκεί για να μη διακοπεί η βασιλεία της δυναστείας των Αργεάδων Μακεδόνων.
Αιγές, η ρίζα αιγ- σημαίνει ακτινοβολία της εκδήλωσης του πνεύματος, όπως αίγλη = το φως του ήλιου και της σελήνης, αλλά και των αστέρων που καθρεφτίζονται μέσα στα νερά του Αιγαίου πελάγους. Φυσικά, η Αίγλη θεωρείται θυγατέρα του Ήλιου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι Αίγλη σημαίνει ακτινοβόλο ενέργεια της πέτρας, - αιγ-λη -, με μορφή θερμότητας ή φωτός ή με άλλες άγνωστες μορφές.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο ήλιος για τον οποίο μιλάμε, ο ήλιος όλων των Ελλήνων, είναι ο Σείριος (Ό-σιρις), ο οποίος αντιστοιχεί στον Απόλλωνα και είναι αφιερωμένος στην Αθηνά/Ίσιδα, αυτήν που γνωρίζει, Σοφία!
Κάθε τέσσερα χρόνια η αστρική ανατολή του Σειρίου (ήλιος) συμπίπτει με την ανατολή του ήλιου του ηλιακού μας συστήματος και συμβαίνει όταν ο ήλιος μας εισέρχεται στο ζώδιο του Λέοντα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου