'Οτι δεν ειπώθηκε στο "1821" του ΣΚΑΪ / Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Με τη συνθήκη της Κων/πόλεως (1800), μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, τα Ιόνια νησιά αναγνωρίζονται ως το πρώτο ημιαυτόνομο ελληνικό κράτος μετά την άλωση, η "Επτάνησος Πολιτεία" και οι Ρώσοι αναλαμβάνουν τη διοίκηση. Η νέα Γερουσία ομόφωνα διορίζει Γραμματέα τον Ι. Καποδίστρια, είναι ο μόνος που έκρινε κατάλληλο για να οργανώσει την άμυνα της Λευκάδας (Αγία Μαύρα) όταν ο Αλή Πασάς προσπάθησε να την καταλάβει.
Στη Λευκάδα ο Ι. Καποδίστριας συνάντησε και γνώρισε τον Θ. Κολοκοτρώνη και την επαναστατημένη Ελλάδα. Έτσι, αργότερα, στην Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (Δαμαλά) ο Θ. Κολοκοτρώνης υποστήριξε θερμά την εκλογή του Ι. Καποδίστρια ο οποίος ομόφωνα ορίσθηκε Κυβερνήτης.
Το μεγάλο κατόρθωμα της Λευκάδας και της συνάντησης των δύο ανδρών είναι ότι για πρώτη φορά μετά την υποδούλωση οι διάφορες τάξεις των Ελλήνων συνενώνουν τις δυνάμεις τους. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν κοινό μέτωπο κατά των Γάλλων και του Αλή Πασά από κατοίκους όλων των νησιών, τους Σουλιώτες, τους Κλέφτες και Αρματωλούς και τους Ρώσους συμμάχους, προσδίδοντας στο γεγονός πανιώνιο και πανελλήνιο χαρακτήρα.
Αρματωλοί: armatore, ο φέρων άρματα. Οι Ενετοί, επί φραγκοκρατίας, είχαν στην υπηρεσία τους πολυάριθμους Έλληνες εθελοντές πολεμιστές, οι οποίοι κατατάσσονταν υπό τη σημαία της και τους ονόμαζαν Αρματωλούς. Αργότερα οι Τούρκοι ακολούθησαν το παράδειγμα των Ενετών και παραχώρησαν στις πολεμικές ομάδες των Κλεφτών την τήρηση της δημόσιας τάξης, την ασφάλεια της υπαίθρου, την φύλαξη των οδικών αρτηριών και των στενών περασμάτων και την περιστολή της κλεψιάς. Γίνονται υπάλληλοι των Οθωμανών, χωροφύλακες.
Κλέφτες (κλεφτοπόλεμος): αποτέλεσαν τους πολεμικούς πυρήνες της επανάστασης. Ο ρόλος του Κλέφτη εναλλάσσεται με εκείνον του Αρματωλού, πρόκειται για Αρματωλούς που, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, συχνά περνούν στην παρανομία και επιστρέφουν στη νομιμότητα. Η μετάβαση από τη μία ιδιότητα στην άλλη ήταν τόσο συχνή ώστε οι ονομασίες Κλέφτης και Αρματωλός κατάντησαν να έχουν την ίδια έννοια και να χρησιμοποιούνται το ένα αντί του άλλου και συγχρόνως να αποδίδονται στο ίδιο πρόσωπο.
Ο αρχηγός τους ονομάζεται καπετάνιος και το έργο του είναι δύσκολο αφού έπρεπε να ευχαριστεί συγχρόνως Χριστιανούς και Τούρκους των οπίων τα συμφέροντα συνήθως δεν συμβιβάζονταν.
Οι Κλέφτες της Πελοποννήσου είχαν καταφύγιο τις περιοχές που κατείχαν οι Ενετοί, ενώ οι Κλέφτες της Πούμελης και μάλιστα των ανατολίκοτερων επαρχιών αναγκάσθηκαν με το πέρασμα του χρόνου να συγκροτήσουν μεγάλα ιδιαίτερα ορμητήρια στον Όλυμπο, στο Πήλιο, την Πίνδο και τα Άγραφα. Εκεί με την εκούσια ή αναγκαστική σύμπραξη των κατοίκων, σχημάτισαν στρατόπεδα, από τα οποία κατέβαιναν στις πεδιάδες και στις πόλεις, έκλεβαν τους αλλοθρήσκους τυράννους, κάποτε και τους ομοθρήσκους δούλους, και γι' αυτό ακριβώς ονομάσθηκαν "κλέφτες".
Μάνα, σου λέω δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω,
Δεν ειμπορώ, δεν δύναμαι, εμάλλιασ' η καρδιά μου.
Θα πάρω το ντουφέκι μου, να πάω να γένω κλέφτης,
να κατοικήσω στα βουνά και στις ψηλές ραχούλες,
νάχω τους λόγγους συντροφιά, με τα θεριά κουβέντα,
νάχω τα χιόνια για σκεπή, τους βράχους για κρεββάτι,
νάχω με τα κλεφτόπουλα καθημερινό λημέρι. [...]
Οι Κλέφτες, ως εσωτερικοί εχθροί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά τους αδιάκοπους πολέμους της με τις δυτικές δυνάμεις, συνεργαζόταν πάντα με τους εξωτερικούς εχθρούς των Οθωμανών και η συμμαχία τους αυτή ήταν πολύ επικίνδυνη για την αυτοκρατορία. Γι' αυτό η οθωμανική κυβέρνηση απεφάσισε να μιμηθεί την ενετική, η οποία είχε στην υπηρεσία της πολλούς Αρματωλούς (armatures).
Στοιχεία του 18ου αιώνα, αιώνα της δυτικής αντιστροφής, μιλούν για ληστές.
Η διαφορά μεταξύ κλέφτη και ληστή είναι ότι ενώ κλέφτης ονομάζεται εκείνος που κλέβει κρυφά, χωρίς να τον δουν, ληστής ονομάζεται εκείνος που αρπάζει κάτι φανερά και με τη βία.
Κλέφτης = thief, κλέβω = steal, ιταλ. rubare.
Ληστής = robber, pirate, ληστεύω = practice robbery or piracy, ιταλ. rapinare, σχετίζεται με την αρπαγή, derubare con rapina, από το ρ. rapere (rap-ere) ραπ-ίζω = κτυπώ, δέρνω (ξυλοδαρμός).
Τους Ρώσους ακολουθεί η περίοδος των αυτοκρατορικών Γάλλων (1807-1814) και η περίοδος της "Προστασίας" των Άγγλων (1814-1864).
Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι ο Κολοκοτρώνης, με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας του από τους Τούρκους και την Οθωμανική κυριαρχία, αγωνιζόταν να συγκεντρώσει τις ελληνικές δυνάμεις αλλά και κάθε βοήθεια των ξένων δυνάμεων, οι οποίες εναλλάσσονταν στην κατοχή/προστασία των Ιονίων νήσων.
Ο Κολοκοτρώνης ήταν Κλέφτης/Αρματωλός και όχι ληστής/δολοφόνος και μάλιστα καπετάνιος. Και βεβαίως συνεργάστηκε με όλους όσους μπορούσσαν να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της πατρίδας του.
Μερική βιβλιογραφία
Βουρνάς Τάσος, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, εκδ. Τολίδη, [χ.χ].
Γιανναράς Χρίστος, Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα, εκδ. Δόμος, 1999.
Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, ανάλογα λήμματα.
Κούκου Ελένη, Ιωάννης Καποδίστριας, Αθήνα, 1990.
Παπαρηγόπουλος Κ., Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. οίκος Δ. Δημητράκου, 1952.
Τσάτσου Κ., Ιωάννης Καποδίστριας, διακόσια χρόνια από τη γέννηση του.
Greek-English Lexicon, Liddell & Scott, Oxford.
Vocabolaria della lingua italiana, Zingarelli.
Ο αρχηγός τους ονομάζεται καπετάνιος και το έργο του είναι δύσκολο αφού έπρεπε να ευχαριστεί συγχρόνως Χριστιανούς και Τούρκους των οπίων τα συμφέροντα συνήθως δεν συμβιβάζονταν.
Οι Κλέφτες της Πελοποννήσου είχαν καταφύγιο τις περιοχές που κατείχαν οι Ενετοί, ενώ οι Κλέφτες της Πούμελης και μάλιστα των ανατολίκοτερων επαρχιών αναγκάσθηκαν με το πέρασμα του χρόνου να συγκροτήσουν μεγάλα ιδιαίτερα ορμητήρια στον Όλυμπο, στο Πήλιο, την Πίνδο και τα Άγραφα. Εκεί με την εκούσια ή αναγκαστική σύμπραξη των κατοίκων, σχημάτισαν στρατόπεδα, από τα οποία κατέβαιναν στις πεδιάδες και στις πόλεις, έκλεβαν τους αλλοθρήσκους τυράννους, κάποτε και τους ομοθρήσκους δούλους, και γι' αυτό ακριβώς ονομάσθηκαν "κλέφτες".
Μάνα, σου λέω δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω,
Δεν ειμπορώ, δεν δύναμαι, εμάλλιασ' η καρδιά μου.
Θα πάρω το ντουφέκι μου, να πάω να γένω κλέφτης,
να κατοικήσω στα βουνά και στις ψηλές ραχούλες,
νάχω τους λόγγους συντροφιά, με τα θεριά κουβέντα,
νάχω τα χιόνια για σκεπή, τους βράχους για κρεββάτι,
νάχω με τα κλεφτόπουλα καθημερινό λημέρι. [...]
Οι Κλέφτες, ως εσωτερικοί εχθροί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά τους αδιάκοπους πολέμους της με τις δυτικές δυνάμεις, συνεργαζόταν πάντα με τους εξωτερικούς εχθρούς των Οθωμανών και η συμμαχία τους αυτή ήταν πολύ επικίνδυνη για την αυτοκρατορία. Γι' αυτό η οθωμανική κυβέρνηση απεφάσισε να μιμηθεί την ενετική, η οποία είχε στην υπηρεσία της πολλούς Αρματωλούς (armatures).
Στοιχεία του 18ου αιώνα, αιώνα της δυτικής αντιστροφής, μιλούν για ληστές.
Η διαφορά μεταξύ κλέφτη και ληστή είναι ότι ενώ κλέφτης ονομάζεται εκείνος που κλέβει κρυφά, χωρίς να τον δουν, ληστής ονομάζεται εκείνος που αρπάζει κάτι φανερά και με τη βία.
Κλέφτης = thief, κλέβω = steal, ιταλ. rubare.
Ληστής = robber, pirate, ληστεύω = practice robbery or piracy, ιταλ. rapinare, σχετίζεται με την αρπαγή, derubare con rapina, από το ρ. rapere (rap-ere) ραπ-ίζω = κτυπώ, δέρνω (ξυλοδαρμός).
Τους Ρώσους ακολουθεί η περίοδος των αυτοκρατορικών Γάλλων (1807-1814) και η περίοδος της "Προστασίας" των Άγγλων (1814-1864).
Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι ο Κολοκοτρώνης, με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας του από τους Τούρκους και την Οθωμανική κυριαρχία, αγωνιζόταν να συγκεντρώσει τις ελληνικές δυνάμεις αλλά και κάθε βοήθεια των ξένων δυνάμεων, οι οποίες εναλλάσσονταν στην κατοχή/προστασία των Ιονίων νήσων.
Ο Κολοκοτρώνης ήταν Κλέφτης/Αρματωλός και όχι ληστής/δολοφόνος και μάλιστα καπετάνιος. Και βεβαίως συνεργάστηκε με όλους όσους μπορούσσαν να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της πατρίδας του.
Μερική βιβλιογραφία
Βουρνάς Τάσος, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, εκδ. Τολίδη, [χ.χ].
Γιανναράς Χρίστος, Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα, εκδ. Δόμος, 1999.
Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, ανάλογα λήμματα.
Κούκου Ελένη, Ιωάννης Καποδίστριας, Αθήνα, 1990.
Παπαρηγόπουλος Κ., Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. οίκος Δ. Δημητράκου, 1952.
Τσάτσου Κ., Ιωάννης Καποδίστριας, διακόσια χρόνια από τη γέννηση του.
Greek-English Lexicon, Liddell & Scott, Oxford.
Vocabolaria della lingua italiana, Zingarelli.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου