Το δένδρο των Χριστουγέννων, έθιμο ελληνικό και παλαιό όσο το κρασί!

 

Οι αναρτήσεις του ΙΔΕΟΚΗΠΟΥ γράφονται με  φροντίδα για να ταξιδεύουν  ελεύθερες,  ακόμη και σε άλλα ιστολόγια, αρκεί η μεταφορά τους  να γίνεται με αναφορά του ιστολογίου προέλευσης, ώστε οι αναγνώστες να διατηρούν την δυνατότητα να διαβάσουν άλλες συναφείς αναρτήσεις, όπου  λάθη και αστοχίες διορθώνονται.

@Καρολίνα Αννίνου

Το δένδρο των Χριστουγέννων, έθιμο ελληνικό και παλαιό όσο το κρασί!

      Όταν αναγεννάται ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, χαίρεται η φύση όλη, αυτή που αλόγιστα κάποιοι σχεδιάζουν μεθοδικά να καταστρέψουν!

Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο της ζωής που διαρκώς αναγεννάται, είναι δένδρο της γνώσης και όχι πληροφορικής! Την γνώση δεν την πληροφορείσαι, την κατακτάς, η έλλειψη της είναι αμάθεια, πηγή όλων των διανοητικών σφαλμάτων.[1]

Πρώτο στολίδι στην κορυφή του δένδρου των Χριστουγέννων είναι το  αστέρι -Ήλιος, ο σταυρός που ακτινοβολεί το φως το της γνώσεως!

Ο Λόγος, σκέψη και γλώσσα ταυτόχρονα, συνιστά, φωτίζει και εκφράζει την τάξη και την ροή του Κόσμου. Ρυθμός της συμπαντικής ροής -κίνηση, είναι ο Χρόνος (Κρόνος).[2]

  Οι παλαιοί ονόμαζαν παν δένδρο δρυν[3] και από όλες τα δένδρα η πίτυς, πιτεύω -ποτίζω, ήταν το αγαπημένο της κόρη του Ουρανού και της Γης, της Μητέρας Ρέας σύζυγος του Κρόνου! Η πίτυς, σύνδεσμος ουρανού και γης και αφιερώθηκε στον Ποσειδώνα!

Το όνομα πίτυς (πεύκο, pinus halepensis) έδιναν και στο έλατο (abies cephalonica), αφιερωμένο στον Πάνα,[4] Παν, Αιγιπάν ο ἀληθής Ζεύς, τον λάτρευαν ως ψυχή του Ήλιου[5]  -Απόλλων και Διόνυσος αδιαχώριστοι (πνευματοψυχή).

 Ο Παν ερωτεύθηκε την νύμφη Πίτυ (πεύκη -pinus pinea), εκείνη τον προτίμησε από τον Βοριά κι έτσι ο Βοριάς την φύσηξε κάτω από ένα βράχο, εκεί ξεψυχισμένη την βρήκε ο Πάνας και την μεταμόρφωσε σε έλατο (ελ, ήλ, ήλιος)!

Η αρμονία «φωτός» και «υδάτων» συνιστά την υγεία! ²

         «Φωτόδενδρο»             

[…] ἐκεί ἒμεινε ο Ὓπνος πρὶν τὸν δοῦν τοῦ Δία τὰ μάτια, ἀνέβηκε σ’ ἒλατο πολύ ψηλό, ἀπ’ ὂσα τότε στὴν Ἲδη φύτρωνε πανύψηλο μέσα άπό τὸν  ἀέρα έφτανε στὸν αἰθέρα· ἐκεῖ κούρνιασε  καλυμμένος (α-φανής) ἀπό τὰ κλαδιά τοῦ ἒλατου (φως). (‘Ομηρος, Ιλιάδα Ξ, 286)

 Ο Ύπνος που όλους τους κυριαρχεί εκτός από τον Δία, ταυτίζεται με τον αδελφό του  Αιθέρα, σπινθήρας της ζωής το «αυγάζων φως», η λύγη -φωταύγεια που κυοφορεί η Ημέρα και η Νύκτα φανερώνει, διότι όσο τ’ άστρα στολίζουν το στερέωμα σκοτάδι όπως το εννοούμε εμείς, δεν υπάρχει!  

Την ημέρα το φως του ήλιου καλύπτει την λύγη, που φανερώνεται όταν ο ήλιος δύει και ο «Ήλιος  βασιλεύει»!

    Από το «φωτόδενδρο» της ζωής ρέει ο «χυμός» του Ήλιου στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Τα δάκρυα της Πίτυς, δροσοσταλιές ευωδιαστού χυμού πυκνώνουν και ρέουν σαν μέλι στον κορμό/άξονα του Κόσμου, η θεραπευτική ρητίνη όταν πετρώσει πάνω στη γη γίνεται «λίθος», το ήλεκτρον -κεχριμπάρι.*  Ανθός του ήλεκτρου το λυγγούριον αντιστοιχεί στον Υδραγωγό,[6] Υπερίωνα Ήλιο, και τον Λύκειο ή Κύνα Απόλλωνα, χρυσή βροχή! **

*κέγχρος[7] και η αραβική μπαριτέν- (βαρ-bar) από την ελληνική βάρος, anbar, amber, ambra - βροχή διαμαντιών.  

**ο λυγξ (λυγκός ή λυκός, κύνας) είναι αποκλειστικά δικό του σύμβολο, και ούρον (ουρώ-κάνω νερό, αφήνω σπόρο, σπέρμα).  

     Σε χρυσή βροχή μεταμορφώθηκε ο ἀληθής Ζευς (Δαν) για να ενωθεί με την Δανάη, έτσι γεννήθηκε ο Περσεύς (ήλιος) που έκοψε την κεφαλή της Μέδουσας Γοργόνας (ύδωρ) στον ουρανό και ανάβλυσαν τα ύδατα στην γη!  Η κομμένη κεφαλή -λύση δεσμού, απαγχονισμένη, αντιστοιχεί στην δεμένη από τον λαιμό και κρεμασμένη σε δένδρο, η Ελένη Δενδρίτης, η Εριγόνη και άλλες.

  Εριγόνη    

     «Ξένος» ο Αιγιπάν Διόνυσος «αιώνιο παιδί» -ψυχή σπίθα αστρικής ουσίας, έρχεται πάντα απ’ «έξω» από την θάλασσα (ενεργειών) και μπαίνει «μέσα», η ακτινοβολία του πνεύματος (οινό-πνευμα). Ο «ξένος» εμφανίσθηκε στο σπίτι του Ικάριου στην Αττική, που τον καλοδέχτηκε κι έστειλε την κόρη του Εριγόνη να φέρει γάλα από την αίγα. Εντωμεταξύ ο Διόνυσος του αποκάλυψε το μυστικό του οίνου και του απέσπασε την υπόσχεση να το κάνει γνωστό (μυστήρια). Ο Ικάριος άρχισε να τριγυρίζει μέχρι που κάποιοι βοσκοί τον σκότωσαν, νόμισαν ότι με τον οίνο τους υπνώνει για να κλέψει τις αγέλες τους. Η Εριγόνη που περίμενε ξύπνησε ένα πρωί από το γαύγισμα της κύνας Μάϊρα, η σκύλα την οδήγησε στο πηγάδι όπου είχαν ρίξει τον Ικάριο. Αφού τον έθαψε κρεμάστηκε από τα κλαδιά του δένδρου πάνω από το πηγάδι. Η Μάϊρα έμεινε να τους φυλάσσει, ώσπου έγινε τ' ουρανού το πιο λαμπρό αστέρι, ο Ήλιος Σείριος -α Μεγάλου Κυνός.

Αμέσως μετά έπεσε μεγάλη επιδημία αυτοκτονιών, οι κοπέλες κρεμόντουσαν από τα δένδρα και το μαντείο των Δελφών συμβούλεψε να καθιερωθεί η γιορτή της Αιώρας (κούνιας). Από τότε έγινε συνήθεια να κρεμούν στα δένδρα μάσκες, κούκλες και αιώρες -κούνιες στις οποίες κουνιόταν τραγουδώντας.

 Ο μύθος αναφέρεται στην νέα διαίρεση (χάρτη) του ουρανού, στον Βωότη -Άτλαντα που στηρίζει τον Κόσμο, την Μεγάλη Άρκτο (Άρτεμη, Σελήνη) και τον Μέγα Κύνα (Απόλλωνα, Ήλιος) κυβερνήτες της κίνησης του ουρανού, του ζωδιακού κύκλου και του ημερολογίου.[8] Η Αίγα, α Ηνιόχου, συνδέει το μυστικό του οίνου (οινόπνευμα) με τον Περσέα (ήλιο), που κόβοντας το κεφάλι της Γοργούς ελευθέρωσε τον ίππο Πήγασο και τον αδελφό του Ιππόνοο.

Η Αθηνά έδωσε στον Ιππόνοο το όνομα  Χρυσάωρ και το χρυσό χαλινάρι με το οποίο έγινε ο πρώτος ηνίοχος του Πήγασου.[9]       Αρχή νέου κύκλου!                                                  

 Ο Αιγιπάν -Διόνυσος πλέει-ταξιδεύει στον Ωκεανό/Ουρανό, πλοίο του αστραφτερό βέλος, η Αργώ που έχει φανάρι στην κορυφή του δένδρου (ιστός -κατάρτι) το άστρο -Ήλιο Σείριο, α Μεγάλου Κυνός, ο πατέρας του ήλιου μας αντιστοιχεί στον Απόλλωνα θεό του πνευματικού -αιθεριακού φωτός!  

Η Αργώ επέστρεψε στα νερά του Αιγαίου κι έγινε το καραβάκι των Χριστουγέννων, «κάραβος» των Βυζαντινών.

     Τον νέο χάρτη τ’ ουρανού χρειάστηκε να φτιάξει ο Χείρων προκειμένου η Αργώ μέσα στη μεγάλη αναταραχή, να βρει τον δρόμο της επιστροφής, τότε ο Απόλλων αναγεννήθηκε στην Δήλο!   Ο αριθμός ενός πλήρους κύκλου είναι το εκατό (99+1).

Οι Αργοναύτες Μινύες πρώτοι καθιέρωσαν τα Εκατόμβαια ετήσιες εορτές προς τιμήν του Απόλλωνα Εκατομβαίου,[10] και ίδρυσαν «εκατό» πόλεις επίκεντρα της μητρόπολης Λακεδαίμονας (Πελλάνα), «χώρα των εκατό πόλεων» η Λελεγία, ονομάσθηκε Λακεδαιμονία,[11] ο Πλάτων ορθώς την ονόμασε Ατλαντίδα από τον Άτλαντα παππού του Λακεδαίμονα !!!        

     Αργότερα, μετά την επιστροφή των Ηρακλείδων Δωριέων, επανιδρύθηκαν στην Λακεδαιμονία (Σπάρτη) τα παλαιά Υακίνθια, τα οποία γινόταν τον ίδιο μήνα (Εκατομβέας -Ιούλιος) με τα Εκατόμβαια, στις Αμύκλες.  

Στο Άργος τα Ηραία (Ήρα, Ρέα) λεγόταν και Εκατόμβαια, γιορτές ταυτόσημες!  

Στην Αθήνα με τα παλαιά χειμωνιάτικα Αλώα (αλώνι Ήλιου) και Ανθεστήρια (ανθός -το καλύτερο κάθε είδους, Ανθεύς ο Διόνυσος που φέρνει τον νέο οίνο), συνδέθηκε η γιορτή της Αιώρας -χρυσή κούνια που μοιάζει εορτή των ηλιοστασίων σε σχέση με το ταξίδι της Αργούς! Εόρταζαν την Αιώρα (Φεβρουάριο -Μάρτιο), προς τιμήν της Εριγόνης και ύστερα τα Εκατόμβαια τον Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου/μέσα Αυγούστου), προς τιμή του Απόλλωνα Εκατομβαίου.   

     Ενώ την αναγέννηση του Απόλλωνα τιμούσαν με τα Θαργήλια κοινή γιορτή Απόλλωνα και Αρτέμιδας, και κυκλικούς χορούς, στην πομπή μετέφεραν την ειρεσιώνη -κλαρί ιερής ελαίας και δάφνης στολισμένα με καρπούς, τα Πυανόψια και στην εορτή της Ειρεσιώνης, παιδιά την περιέφεραν στα σπίτια δίνοντας ευχές στους οικοδεσπότες για υγεία, ευγονία και πλούτο! [12]

Μόνοι μας περιορίζουμε τον ορίζοντα του Κόσμου και την αντίληψη μας.

Και είναι ν’ απορείς….   

 

---

[1] Πλάτων, Σoφιστής 229c,  Τίμαιος 86b, σημ. 557.

[2] Αξελός Κώστας, Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία, εκδ. Εξάντας, 1974/1986

[3] δρυν  εκάλουν οι παλαιοί … παν δένδρον,Liddell & Scott 1992, λήμμα δρυς.

[4] Έλμουτ Μπάουμαν, η ελληνική χλωρίδα, Ε.Ε.Π.Φ., Αθήνα 1984.

[5] Ορφικοί Ύμνοι, του Πανός.

[6] ονομασία του αστέρα-ήλιου Σείριου, Πλούταρχος, de Isidoro.

[7] κεγχρίας σημαίνει γενικά οτιδήποτε σε μικρούς κόκκους, όμοιο με τους κόκκους του φυτού κέχρον ή σόργον, μικρό είδος διαμαντιού, σταγόνα, δρόσος ή δάκρυ και είδος πέτρας ο κεχρίτης λίθος.

[8] Jean Richer, η ιερή γεωγραφία του ελληνικού κόσμου, εκδ. Κυβέλη, 2001

[9] Kerenyi C., η μυθολογία των ελλήνων, 1974, σ.332 κ.π.

[10] Στράβων, H, C362.

[11] Ιλιάς, Β, 581 /Θ. Σπυρόπουλος, Λακεδαίμων, Καρδαμίτσας, 2013. 

[12] Λ. Σ. Βρεττός, Λεξικό τελετών, εορτών και αγώνων των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Κονιδάρης, 2002.