Ο Παλαιστίνος και η γη των Παλαιστινίων, Παλαιστίνη!

 

Οι αναρτήσεις του ΙΔΕΟΚΗΠΟΥ γράφονται με  φροντίδα για να ταξιδεύουν  ελεύθερες,  ακόμη και σε άλλα ιστολόγια, αρκεί η μεταφορά τους  να γίνεται με αναφορά του ιστολογίου προέλευσης, ώστε οι αναγνώστες να διατηρούν την δυνατότητα να διαβάσουν άλλες συναφείς αναρτήσεις, όπου  λάθη και αστοχίες διορθώνονται.

@Καρολίνα Λ. Αννίνου

 Η λογική σηκώνει ανταρσία στην προκλητικά ευθεία προτροπή καθ’ υπόδειξη των κυβερνόντων να υποστηρίξουμε το Ισραήλ !

Το δίκιο υποστηρίζουμε, το δίκιο και την αλήθεια όπου κι αν βρίσκονται, στην τελευταία γωνιά της γης. Όπου υπάρχει ζωή, ένα κελάϊδημα, ένα παιδί που παίζει, άνθρωποι που χαμογελούν, γέροντες που δακρύζουν…, όπου στην έρημη γη φυτρώνει ένα μοναχικό λουλούδι!

 Ο Παλαιστίνος και η γη των Παλαιστινίων, Παλαιστίνη!

Παλαιστίνος σημαίνει ώθηση,[1] αόρατος παλμός που κινεί το Σύμπαν!

Μπορεί η σημασία του ονόματος να ξεχάσθηκε, αλλά σε πείσμα των καιρών διατηρήθηκε στην γη της Παλαιστίνης.[2]

Η ιστορία της παλαιά όσο το όνομα της, φανερώνει έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που μας διδάσκουν «ανάποδα», σύμφωνα με την «Ινδοευρωπαϊκή» θεωρία.

 

Πρόκειται για την υποθετική θεωρία ύπαρξης μίας «Ινδοευρωπαϊκής» ή «Ινδογερμανικής» φυλής και γλώσσας, στην οποία εντάσσεται η «σημιτική». Αυτή η κατασκευασμένη από γλωσσολόγους θεωρία, προσέκρουσε σε αρχαιολογικές έρευνες και συμπεράσματα, και έχει προ πολλού καταρριφθεί.

Για του λόγου το αληθές, το επίθετο «σημιτικός» επινοήθηκε το 1781 από τον Γερμανό Schlözer, μετά… εφευρέθηκε ο όρος «Ινδοευρωπαίος», το 1813 από τον Tomas Young.[3]

                                                                                                  Ἰδου ( ο ασεβής) κοιλοπονεῖ ἀνομία·                                                                                                          

ἐσύλλαβε δὲ πονηρίαν, καὶ ἐγέννησε ψεῦδος.   (Ψαλμός Ζ,14)

 Η κατεστημένη θεωρία, παρά την κατάρριψη της, εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί καθώς για πολλά χρόνια, απέδιδε την προέλευση ελληνικών λέξεων σε άλλες γλώσσες αλλοιώνοντας την σημασία τους, και όταν ούτε αυτό ήταν δυνατόν, σε άγνωστη προέλευση!!!  Εύκολος τρόπος να διαφωτίσεις συσκοτίζοντας την ιστορία με την γλώσσα.

 Φυσικά η κατάρριψη της,  επανέφερε δριμύτερο το πρόβλημα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα (Ο΄) της Παλαιάς Διαθήκης, για την οποία τηρείται σιγή ιχθύος!

Παλαιστίνιοι –Φιλισταίοι συγκρότησαν Πεντάπολη από την Ιόππη έως την Γάζα, Ακκαρών (Εκρών), Ασδώδ (Άζωτος), Ασκάλωνα, Γαθ, Γάζα, με κυριότερη την Γάζα «πύλη της Ασίας»!              Υπάρχει και την Γάζα της Σόγδιανής (σημ. Αφγανιστάν).[4]

 Στην Παλαιά  Διαθήκη, ΑΜΩΣ κεφ. α’, διαβάζουμε:               

6 Οὓτω λέγει Κύριος· […] 7. ἀλλὰ θέλω ἐξαποστείλει πῦρ εἰς τὸ τεῖχος τῆς Γάζης, καὶ θέλει καταφάγει τὰ παλάτια αὐτῆς. 8. Καὶ θέλω ἐξολοθρεύσει τὸν κάτοικον ἀπὸ τῆς Ἀζώτου, καὶ τὸν κρατοῦντα τὸ σκῆπτρον ἀπὸ τῆς Ἀσκάλωνος, καὶ θέλω στρέψει τὴν χειρά μου ἐναντίον τῆς Άκκαρών, καὶ τὸ ὑπόλοιπον τῶν Φιλισταίων θέλει ἀπολεσθῆ, λέγει Κύριος ὁ Θεός.

 Η Παλαιά Διαθήκη τους αποκαλεί «Καφθορείμ, οι εξελθόντας από Καφθόρ» και «Φιλισταίους από Καφθόρ».  Μία επιγραφή προς τιμή του Τουτμές Γ΄(1480-1447 π.Χ.) αναφέρει «τους άρχοντες του Καφθόρ και των νήσων που κείνται στις γειτονικές θάλασσες». Η Καφθόρ είναι τ’ όνομα με το οποίο αποκαλούσαν την ηπειρωτική Ελλάδα και όχι μόνο την νήσο Κρήτη.[5]

Δεδομένου ότι η νήσος Κρήτη, πιθανόν Κερετίμ, θεωρείται το σημαντικότερο από τα νησιά, συμπεραίνεται ότι πρόκειται για την Καφθόρ.

Atlante Storico, Istituto Geografico de Agostini, Novara 1978

Έχει βεβαιωθεί ιστορικά ότι οι Πουλουσάθα, Purasata ή Purasti, Παλαιστίνιοι, οι Πελεστέ των αιγυπτιακών επιγραφών,[6] Παλαιστού, Πιλιστά ή Φιλιστά, Φιλισταίοι, στην Ασσυριακή (αραμαϊκή), είναι λαός Πελασγικός, δηλαδή Κάρες και Λέλεγες,^[7] παλαιότατες ονομασίες όλων όσων στα Αργοναυτικά ονομάζονται Μινύες και μετά τα Τρωϊκά ονομάσθηκαν Έλληνες!         

Ο Μινύας ή Μίνωας ήταν ο σοφός νομοθέτης του μεγάλου Μινυακού πολιτισμού που είχε μητροπολιτικό κέντρο την Λακεδαίμονα (πόλη).[8] Μέρος αυτού του πολιτισμού διασώθηκε στην Μινωϊκή Κρήτη.

Ο Μινύας, συνομιλητής του Διός (Dio, Deus) χιλιετίες πριν τον Μωϋσή, αρχικά έμεινε εννέα χρόνια σε σπήλαιο (Δικταίο) όπου μυήθηκε –διδάχθηκε και έλαβε τους νόμους του Διός, ύστερα τους ανανέωνε κάθε χρόνο σε εννέα ημέρες.

Είναι ο πολιτισμός μίας εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά, παρατηρούσαν την φύση με θαυμασμό και συνείδηση ότι αποτελούν μέρος της, μάθαιναν και μοιραζόταν την γνώση, ταξίδευαν στα πέρατα της οικουμένης με οδηγό τους τ’ άστρα, αντάλλασαν αγαθά, σεβόταν και τιμούσαν με ύμνους και χορούς, τον Θεό, τον παλαιό Ποσειδώνα.[9]

Αρχ. Μουσείο Μεσσηνίας

  Ο Παλαιστίνος είναι γιος του Ποσειδώνα και βασιλιάς της Θράκης,[10]  ένας παλαιός Έρως- Διόνυσος κύριος της υγρής φύσης, όπως ο πατέρας του Ποσειδώνας-Δίας.

 Όταν ο γιος του Αλιάκμονας σκοτώθηκε σε μάχη, ο Παλαιστίνος από θλίψη «πνίγηκε» στα νερά του ποταμού που ονομάσθηκε Παλαιστίνος. Ο ποταμός ρέει στα ριζά του Παγγαίου με μεγάλη λατρεία του Διονύσου, στις όχθες του κάτω από έναν βράχο, βρισκόταν το σπήλαιο (!!!) όπου έμεινε επτά μήνες ο Ορφέας, μετά την επιστροφή της Αργούς.

Μετά βασίλευσε ο Στρυμών, ήταν γιος του Άρη όπως ο Παγγαίος.

 Στην Βύβλο της Παλαιστίνης (σημ. Λίβανος), ο Παλαιστίνος ήταν γιος της βασίλισσας Αστάρτης – Ουράνια Αφροδίτη, Πελαγία.[11] Εκεί, η θάλασσα ξέβρασε την λάρνακα/κιβώτιο με τον διαμελισμένο Όσιρι. Όταν η Ίσις ήρθε να την παραλάβει, ο Παλαιστίνος την συνόδεψε, όπως ο Έρως την Αφροδίτη, και ταξιδεύοντας «πνίγηκε», χάθηκε στην θάλασσα! Οι Αιγύπτιοι τον τιμούσαν με το όνομα Μανέρως, ο μικρός που εφηύρε την μουσική.^[12]  

 Δύσκολα αμφισβητείται ότι πρόκειται για τον μικρό Μεγάλο θεό Έρωτα - αγάπη που κινεί το Σύμπαν, τον Διόνυσο με τα πολλά επίθετα.  

Και μπορεί στο Σύμπαν να μην υπάρχει «έξω» και «μέσα», αλλά στην εικόνα του υλικού, ορατού κόσμου μας, ο Έρως – Διόνυσος «μπαίνει», έρχεται πάντα απ’ «έξω», από την θάλασσα, Ωκεανό – Ουρανό, το Υπερπέραν, με δελφίνι, κιβώτιο ή πλοίο.

 Από τον Παλαιστίνο η χώρα ονομάσθηκε Παλαιστίνη.

Θεοί, λατρεία, γλώσσα και έθιμα μεταφέρονται με τους ανθρώπους. Η ομάδα που έφθασε με τον Παλαιστίνο του Ποσειδώνα, προέρχεται από το ιερατικό και νομοφυλακτικό γένος της μητρόπολης Λακεδαίμονος[13] με την οποία ο ισχυρός δεσμός ανανεώνεται με διαρκή επικοινωνία.

Αργότερα έφθασε άλλος γιος του Ποσειδώνα, ο Βήλος [14] (γιος της αδελφής του Άργου, Λιβύης), εγκαταστάθηκε στην Βαβυλώνα και έστειλε τους γιούς του, Αίγυπτο στην Αραβία και Δαναό στην Λιβύη.  Ποιές περιοχές ονόμαζαν τότε, Λιβύη και Αραβία παραμένει θέμα παλαιογεωγραφικής μελέτης!

Στην Παλαιστίνη[15] εγκαταστάθηκε μία ομάδα Δαναών-Δανούνα του Δαναού –Δαν.[16]

Εκείνοι που ονόμασαν την Παλαιστίνη «γη Χαναάν», έδωσαν το όνομα του Δαν σε έναν από τους 12 υιούς του Ιακώβ, τον Πατριάρχη του Ισραήλ!

 Από τα παιδιά του Αγήνωρα (αδελφός του Βήλου), ο Φοίνικας με άλλη ομάδα αναζητώντας την αδελφή του Ευρώπη, από την Τύρο της Κυνουρίας,[17] πέρασε στην Τύρο της Παλαιστίνης ή Συροπαλαιστίνης, περιοχή που τότε ονομάσθηκε Φοινίκη.

Από την Τύρο της Κυνουρίας ξεκίνησαν διότι εκεί η θάλασσα έβγαλε το κιβώτιο με την Σεμέλη και τον νεότερο Διόνυσο του Δία!

 Παλαιστίνιοι-Φιλισταίοι, Δαναοί, Φοίνικες. Αρκετές θεϊκές γενιές αργότερα, τα κύματα έφεραν στην Σέριφο το κιβώτιο με την Δανάη και τον μικρό Περσέα. Από εκεί ταξίδεψε ο Περσέας και  επιστρέφοντας με το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας, είδε την Ανδρομέδα δεμένη στα βράχια της ακτής της Ιόππης (αραβικά Γιάφα),[18] επίνειο της Ιεβούς (Ιερουσαλήμ).

Την έσωσε και έκαμαν τον Πέρση. Ο Πέρσης βασίλευσε στην χώρα που ονόμασε Παρς, Παρσία, Περσία και έμελλε να γίνει μεγάλη Αυτοκρατορία (σημερινό Ιράν), ενώ ο ίδιος επέστρεψε στο Άργος, έγινε βασιλιάς της Τίρυνθας και ίδρυσε τις Μυκήνες!

 Ο μικρός Έρως – Διόνυσος, χαρά του Κόσμου, ταυτίζεται με τον πατέρα του,[19]  εκστρατεύει και εμψυχώνει τους ανθρώπους. Αναγνωρίζεται εύκολα, στο πνεύμα ανθρώπων με ήθος και ανδρεία, που γίνονται αγαπητοί όπου βρεθούν… και χωρίς test DNA!

 Ακολούθησε ο τέταρτος «κατακλυσμός του Δευκαλίωνα» ή «κατακλυσμός του Νώε» (γύρω στο 1750- 1680 π.Χ.), μετά τον κατακλυσμό επικράτησε το ασεβές Σιδερένιο Γένος των ανθρώπων και άρχισε ο Μυκηναϊκός κύκλος του Μινυακού πολιτισμού (1600 -1200 π.Χ.).[20]

Το έδαφος της Παλαιστίνης υπήρξε πεδίο της μεγάλης σύγκρουσης της ιστορίας, με κέντρο την Σιδώνα και πεδίο μάχης το Καντές –Qadesh (επισήμως το 1274 π.Χ.). Σύγκρουση με αίσιο τέλος, που είχε όμως, αποτέλεσμα τον γνωστό πόλεμο της Τροίας.

 Μετά οικοδομήθηκε (962 – 955 π.Χ.), αν οικοδομήθηκε ποτέ, ο πρώτος Ναός του Γιαχβέ από τον Σολομώντα στην Ιεβού που ονομάσθηκε Ιερουσαλήμ!

Προς το τέλος του ίδιου αιώνα (10^ος π.Χ.) εντοπίζεται Επιστροφή εξωμοτών Φιλισταίων-Φοινίκων ή «Εβραιοφοινίκων»…, οι οποίοι προκάλεσαν μεγάλα δεινά στον Ελληνικό κόσμο με κυριότερο, την χαρακτηριστική μας «διχόνοια».

 

 

Υ.Γ. Τον δεύτερο Ναό στην ίδια θέση, οικοδόμησε ο Ζοροβάβελ,[21] αρχηγός των εξόριστων Εβραίων στην Βαβυλώνα. Τον ερήμωσαν οι Ρωμαίοι, το πώς και το γιατί έχει μεγάλο ενδιαφέρον!   Ο Ηρώδης τον ανακαίνισε από τα θεμέλια, άρα οικοδόμησε τρίτο Ναό.[22]                                   Συνεπώς, είτε δεν υπήρξε ποτέ ο πρώτος και τώρα θέλουν να οικοδομήσουν

                               τον τρίτο, είτε υπήρξε και θέλουν να οικοδομήσουν το τέταρτο!

 

 

 

 

  

 

---

[1] Greek English Lexicon Liddell & Scott, Oxford, 1992.

[2] «Τα τοπωνύμια, συμπεριλαμβανομένων των ονομάτων των ποταμών, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται σε μία περιοχή πολύ καιρό αφότου η αρχική σημασία τους έχει λησμονηθεί» - Colin Renfrew, 2009.

[3] Εφευρέτης της έννοιας θεωρείται παραδοσιακά ο Sir William Jones -Θρακολογία, Εταιρείας Θρακολογικών Μελετών, «αναθεώρηση της υποθέσεως περί “Ινδοευρωπαίων”», έτος Β, τεύχος 3, 1982.

  -Roux Georges, Ancient Iraq, a Pelican Book, England (1969), p. 136 -Κατά γενική αντίληψη «Σημιτική φυλή» δεν αναγνωρίζεται και η θέση αυτή απορρίφθηκε.  

 -Colin Renfrew, Αρχαιολογία και Γλώσσα, μτφ. Άλκης Διαλησμάς, εκδ. Καρδαμίτσα, 2009.

[4] Σόγδιανος βράχος, ένα από τα επτά φρούρια της Σόγδιανης, στο σημερινό Αφγανιστάν!

[5] Καφθώρ, πιθανόν τα Κύθηρα, την Μινυακή περίοδο ναυτικό κέντρο και εμπορείο όλης της Πελοποννήσου, με κέντρο την Λακεδαίμονα. Καφθώρ/Κύθηρα  - μέρος του όλου. - Θεόδωρος Σπυρόπουλος, Λακεδαίμων, εκδ. Καρδαμίτσας, 2013, τ. ΙΙ, σ. 341.

[6] Bonfante, G…A.J. A 50 (1956), p. 253. Θρακολογία, όργανον Εταιρείας Θρακολογικών Μελετών, «αναθεώρηση της υποθέσεως περί “Ινδοευρωπαίων”», έτος Β, τεύχος 3, 1982. Ανακοίνωση στο Γ’ Διεθνές Θρακολογικό Συνέδριο, Βιέννη, 1980.

[7] Κάρες και Λέλεγες θεωρούνται παλαιότερα ονόματα των Αργείων και Λακεδαιμονίων. Ιστορία Ελληνικού Έθνους 1970, τόμος Α΄.   

[8] Ιλιάδα, Β΄ 581

[9] Υπόσταση του Δία. Ζευς-Ποσειδών-Άδης και πριν Ουρανός-Κρόνος-Ζευς.

[10] -Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, 1932, λήμμα Παλαιστίνος.

   -Αθ. Σταγειρίτης, Ωγυγία ή Αρχαιολογία, τόμος. Δ’, σελ. 212.

Κάποτε περιοχή πολύ ευρύτερη της σημερινής, περιελάμβανε και τον Όλυμπο!

[11] Η Αστάρτη ή Ατάργατης, Ουράνια Αφροδίτη, είναι η Δερκετώ -Δαγών κύρια θεότητα των Παλαιστινίων. Αντιστοιχεί στον ιχθυόμορφο Ωάννες  Ασσυρίων και Βαβυλωνίων, τον Βινσού των Ινδουϊστών και Ενκί των Σουμερίων.

[12] Παλαιστίνος-Πηλούσιος -Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 357e.

[13] όπου σημ. 5

[14] Βαάλ ή Belus Bel, Μαρδούκ, «Κύριος του Ουρανού», μεγάλος θεός της Βαβυλώνας, γιος του Εά. Αργότερα ονομάσθηκε Ενλίλ ή Βηλ. Η μεγάλη Τριάδα Άνοῦ, Ἐνλίλ, Ἒα, αντιπροσωπεύει τα στοιχεία της ζωής, αέρα, νερό, γη (ο Τριπρόσωπος Γέροντας της Θάλασσας).

[15] Επιστολές 14^ου π.Χ. αι., πινακίδες Τελ-ελ-Αμάρνα (Ακχετατόν).

[16] Όπως Ηρι-δαν-ός, η ρίζα –δαν- συνδέεται με τα ύδατα! Ο Danu «ουράνιο ύδωρ» έφτασε στην Ιρλανδία!

[17] Τύρος και όχι Τυρός είναι θέση στην Κυνουρία της Λακωνίας -Στέφανος Βυζάντιος 643,5, Μεγάλη Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού.

  -Παυσανίας Γ’, 24,3, μτφ., σχόλια Ν. Παπαχατζής, Εκδ. Αθηνών -Στον λόφο του Πρ. Ηλία, πάνω από το σημερινό Τυρό επιβεβαιώθηκε η θέση από την ανασκαφή του Κ. Ρωμαίου, βρέθηκαν λείψανα ναού Απόλλωνα Τυρίτα και του Απόλλωνα Μαλεάτα. Οι Βρασιές ή Πρασιές αναγνωρίσθηκαν στην Πλάκα του Λεωνιδίου, εκεί ανέθρεψε η Ινώ – Λευκοθέα τον Διόνυσο.

[18] αρχαίο λιμάνι, νότια του νεώτερου Τελ-Αβίβ.

[19] είναι ο πατήρ και ο υιός που πεθαίνει και ανασταίνεται. -Μάρω Παπαθανασίου, «Όψεις της Ορφικής Μυσταγωγίας», Ακαδημία Θεσμών και Επιστημών, Θεσσαλονίκη 2014.

[20] Ακολουθεί η Μεταμυκηναϊκή – Μετανακτορική περίοδος 1200 – 1050 π.Χ. –Θεόδωρος Σπυρόπουλος, Λακεδαίμων, εκδ. Καρδαμίτσας, 2013, τ. Ι, σ. 172.

[21] Τέλη 6^ου αι. π.Χ. ολοκληρώθηκε το 516 π.Χ.

[22] 20-19 π.Χ.