Αθηνά Υγεία στην Επίδαυρο!

 

Υγεία, εκμαγείο,
 2ος -3ος αι. μ.Χ. Μ. Επιδαύρου

Ασκληπιός -Ασκλαπιός  στην Επίδαυρο!   (2^ο)  
                            το γελάν του Ασκληπιού  χαρά της Αθηνάς! 

ΘΕΟΣ,[1] καθαρή διάνοια ΝΟΥΣ, ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Οφθαλμός του Κόσμου,  πράγματι άναξ υπάρχει, αυτογέννητος και όλα όσα έχουν δημιουργηθεί είναι παιδιά Αυτού του Ενός… και κανείς θνητός δεν τον βλέπει· αυτός βλέπει τους πάντες.[2]    

Δημιουργός των πάντων, μήτρα του Κόσμου η ΜΝΗΜΗ, ΜΙΝ, η Κόρη του Οφθαλμού.

Ο ΘΕΟΣ είναι συγχρόνως Πατέρας ΝΟΥΣ -ΕΝ και Μητέρα ΜΝΗΜΗ –ΔΥΑΣ,[3] η πρώτη που απεχώρησε από τον Εαυτόν της, την μονάδα.[4]

 

Ο μύθος της αυτογέννητης Αθηνάς το ξεκαθαρίζει όταν λέγει ότι η Μῆτις[5] είναι πρώτη σύζυγος (αδελφή και κόρη) του Δία. Όταν ο Ζευς (ζειν) την κατάπιε εκείνη ξεπετάχθηκε από την κεφαλή του (κρας, κάρα), την διάνοια, ως ανθός.

Ανθός ονομάζεται ότι ξεπετάγεται στην επιφάνεια σαν αφρός, η καλύτερη ποιότητα κάθε είδους,  όπως ο ανθός του οίνου ή ο ανθός του χαλκού, ο «αδάμας»!

Μπορούμε να πούμε ότι της διάνοιας-κεφαλής ανθός-κρινάνθεμο, είναι η Μνήμη, Μητέρα του Κόσμου- ρόδον το αμάραντον!

Έτσι ο κρίνος με τα τρία πέταλα συμβολίζει το τρία που είναι και Νους (διάνοια, μήτρα), την αδιαίρετη ΤΡΙΑΔΑ! 

Ο σκοπός της βυζαντινής εικόνας δεν είναι διακοσμητικός, είναι λειτουργικός, έχει συγκεκριμένη θεολογική αντίληψη, δεοντολογία. Έτσι στην σκηνή του Ευαγγελισμού κρίνος δεν αναφέρεται και δεν υπάρχει, εισάγεται αργότερα με επιρροή της Δύσης.[6]

 ΜΙΝ, ΜΝΗΜΗ –μήτρα, Μητέρα, ΜΙΝέρβα,[7] Αθηνά-Άνθεια ανθός που φέρει την δύναμη της γέννησης,[8] σύμβολό της είναι το ρόδον με τα πέντε πέταλα!

Εν αρχή ακινησία, όλα υπάρχουν, «χώρος» που τα περιέχει όλα, η πηγή, μέχρι το πρώτο σκίρτημα στην κίνηση του Νου, γέννηση νοητού κόσμου και βιολογικού κόσμου (κογχύλι της Αφροδίτης – φύση).     Υπάρχουν και οι τρεις συγχρόνως!

 Ο ΘΕΟΣ τα Πάντα  Ἑν Σοφία ἐποίησε!  Λείαν καλῶς!       

Συνεπώς, τίποτε τυχαίο δεν υπάρχει!                 Σοφία Αθηνά Μνήμη!

Η Τύχη (τεύχω) «αυτή που δρα από πριν, προετοιμάζει», είναι προσωποποίηση της Πρόνοιας του Νου, γιατί μία είναι η σοφία: το να γνωρίζεις την σκέψη που μέσ’ απ’ όλα τα κυβερνάει όλα.[9]  

Ο Νους περιέχει (γνωρίζει) όλες τις πιθανότητες, η ψυχή βεβαιώνει το καλό ή αρνείται το κακό σ’ αυτές και ο νους- συνειδητή σκέψη που θεωρείται έδρα και γένος της ψυχής,[10] επιλέγει, προκαλεί ή αποφεύγει.[11] Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ακούμε την εσωτερική φωνή, διορατικότητα της ψυχής η οποία κινείται και έξω από την αίσθηση.

 Στην ουσία το «εξωτερικό» μήνυμα του Εαυτού φθάνει σ’ εμάς από το «εσωτερικό», είναι ο μαγικός τρόπος λειτουργίας της Φύσης/Σύμπαν όπου μέσα-έξω δεν υπάρχει!

 Σοφία Θεού, ανθός η πεμπτουσία του Νου, η Μνήμη Αθηνά προνοεί πριν από τον νου (συνειδητή σκέψη) και προ του ναού του Απόλλωνα- Πνεύμα αιθεριακό,  η Αθηνά Προναία!

 Ο Πλάτων διαχωρίζει την ανάμνηση από την σωματική μνήμη, διάκριση που σήμερα επαναδιατυπώνεται με αυστηρά επιστημονικούς όρους.[12] Διαχωρίζεται όπως ο Νους (Υπερνούς) από τον νου, ο Εαυτός από τον εαυτό, ο Λόγος από τον λόγο.

Γνώση που έρχεται από τους σοφούς Μινύες-Μινωΐτες (Αργοναύτες.)

Εμείς ωστόσο, εξακολουθούμε να θεωρούμε την Τύχη «τυχαίο» συμβάν και αίτιον, διότι δεν αναγνωρίζουμε τα μηνύματα (εσωτερική φωνή, διορατικότητα) του Εαυτού στην συνειδητή σκέψη (νου, εγκέφαλο). Αγνοούμε συστηματικά τον αθάνατο Εαυτό, κωφοί, τυφλοί συνεπώς και χωλοί (χωρίς να βλέπουμε, να ακούμε συνεπώς και να προχωρούμε) τον ταυτίζουμε με το θνητό Εγώ (ατομικό εαυτό).

Φως και ήχος, η κίνηση.

Η Μῆτις, «Μητέρα Αθηνά»,[13] με τα επίθετα Παιωνία «αυτή που θεραπεύει» και Ίσις «αυτή που γνωρίζει» είχε μεγάλη εμπειρία στην ιατρική επιστήμη […] βρίσκει μεγάλη χαρά στην θεραπεία των ανθρώπων και προσφέρει βοήθεια στον ύπνο τους […],[14] είναι προστάτισσα της Ιατρικής Επιστήμης, η ίδια η Υγεία, αναμφίβολα η μεγαλύτερη μας Τύχη! 

     ΘΕΟΣ       ΤΥΧΗ      ΑΓΑΘΗ

                                                               Νους/Μνήμη   ΠΡΟΝΟΙΑ  αγαθή

Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε … ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός….

 τα ιάματα του Απόλλωνα και του Ασκληπιού που βρέθηκαν στο «Ιερό Απόλλωνος και Ασκληπιού» -Ασκληπιείο Επιδαύρου, φέρουν τίτλο: ΘΕΟΣ ΤΥΧΑ ΑΓΑΘΑ. Το πρώτο από αυτά, καθόλου τυχαία, αναφέρεται στην Κλέα.

Η Κλέα δεν είναι κάποια οποιαδήποτε γυναίκα, κλέος σημαίνει δόξα, «δύναμη» ζωής, «τροφή», δόξα Κυρίου, δόξα Θεού! Η Μνήμη, Μνημοσύνη και εντέλει Μούσα (μία στην αρχή, έγιναν τρεις και μετά εννιά). Η Κλειώ είναι εκείνη που διαφυλάσσει και ιστορεί τα ιάματα που διαδίδουν την δόξα –δύναμη της Πρόνοιας Θεού/Νου.

                                            Και όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά!

Η Κλειώ, Κλέα άρχισε την «κατάβαση», πρώτα συγκέντρωσε τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις της, απαλλάχθηκε από εξωτερικά ερέθισματα και αρνητικές σκέψεις (βάρος), ηρέμησε, συντονίσθηκε με την φύση και μπήκε σε «κατάσταση ύπνου», «κατάσταση ροής» ψυχολογική κατάσταση αυξημένης συγκέντρωσης, το ΕΓΩ εξαφανίζεται. Σε αυτήν την κατάσταση  το αδύνατο γίνεται δυνατό και αρχίζει η αυτοϊαση.

Συνέχισε την «κατάβαση» χωρίς όνειρα στην αγκαλιά του Ύπνου, σε κατάσταση «βαθύ ύπνου» επιτυγχάνεται  η απόλυτη σύνδεση με τον Εαυτό -ΜΙΝ την επανέφερε σε κατάσταση Υγείας!   

   ΚΛΕΩ  ΠΕΝΘΕΤΗ  ΕΚΥΗΣΕ. ΑΥΤΑ  ΠΕΝΤ΄ ΕΝΙΑΥΤΟΥΣ  ΗΔΗ ΚΥΟΥΣΑ  ΠΟΙ  ΤΟΝ  ΘΕΟΝ  ΙΚΕΤΙΣ  ΑΦΙΚΕΤΟ  ΚΑΙ  ΕΝΕΚΑΘΕΥΔΕ  ΕΝ  ΤΩΙ ΑΒΑΤΩΙ / ΩΣ  ΔΕ  ΤΑΧΙΣΤΑ  ΕΞΗΛΘΕ  ΕΞ  ΑΥΤΟΥ  ΚΑΙ EK  ΤΟΥ  ΙΑΡΟΥ  ΕΓΕΝΕΤΟ  ΚΟΡΟΝ  ΕΤΕΚΕ  ΟΣ ΕΥΘΥΣ  ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ  ΑΥΤΟΣ  ΑΠΟ  ΤΑΣ  ΚΡΑΝΑΣ ΕΛΟΥΤΟ  ΚΑΙ  ΑΜΑ  ΤΑΙ  ΜΑΤΡΙ  ΠΕΡΙΗΡΠΕ  ΤΥΧΟΥΣΑ  ΔΕ  ΤΟΥΤΩΝ  ΕΠΙ  ΤΟ  ΑΝΘΕΜΑ ΕΠΕΓΡΑΨΑΤΟ / ΟΥ  ΜΕΓΕΘΟΣ  ΠΙΝΑΚΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΟΝ  ΑΛΛΑ  ΤΟ ΘΕΙΟΝ  ΠΕΝΘΕΤΗ  ΩΣ ΕΚΥΗΣΕ  ΕΓ ΓΑΣΤΡΙ ΚΛΕΩ  ΒΑΡΟΣ  ΕΣΤΕ ΕΓΚΑΤΕΚΟΙΜΑΘΗ  ΚΑΙ  ΜΙΝ ΕΘΗΚΕ  ΥΓΙΗ.

 Η Κλέα εκύησε καθαρό πυρ (ΠΕΝΘΕΤΗ, πεντάς –ετός, αιθήρ) στην διάνοια (ΓΑΣΤΡΙ) και γέννησε καθαρή σκέψη (ΚΟΡΟΝ),[15] το παιδί Υιός μόλις ήλθε σε ύπαρξη (φανερώνεται στην τέλεια καθαρότητα του φως) λούσθηκε από τα κεφαλάρια (ΚΡΑΝΑΣ) του Νου και τριγύριζε την ΜΝΗΜΗ -μητέρα του.

[διότι μόνο στον Υιό -«αιώνιο παιδί» Ψυχή- ενέργεια (γεννητόν) του Νου/Μνήμη (αγέννητον) έχει παραχωρηθεί η ιδιότητα περιφέρεται κυκλικά]

Για την ΤΥΧΗ της αυτή, την ΠΡΟ-ΝΟΙΑ, η Κλέα έγραψε σε αναθηματική πλάκα ότι θαυμαστό δεν είναι το μέγεθος της αναγραφής πραγμάτων ή προσώπων κατά τάξιν (είδος), αλλά η ενέργεια του Θεού (ΘΕΙΟΝ), καθώς εκύησε καθαρό πυρ στην διάνοια σαν ΒΑΡΟΣ (πύκνωση) μέχρι που σε κατάσταση «βαθύ ύπνου» ΜΙΝ την έκανε υγιή!

 Και αν κάπως έτσι είναι τα πράγματα θα πρέπει στο τέταρτο ίαμα να συναντήσουμε ξανά την Κλέα. Πράγματι είναι εκεί, αυτή την φορά ως Αμβροσία και μάλιστα από την Αθήνα!

Γνωρίζουμε ότι την αμβροσία-«τροφή» του Δία φέρνουν οι Νύμφες Μέλισσες-ψυχές, οι Πλειάδες, περιστέρες!

 Ο λόγος που την έφερε στο Ιερό την Αμβροσία ήταν ότι έβλεπε μόνο από το ένα μάτι (την μία πλευρά). Και ενώ ο Ασκληπιός γελά, εκείνη περι-γελά (ΔΙΕΓΕΛΑ), δηλαδή φώτιζε, «έκλεινε το μάτι» (σπινθήριζε) μόνο σε μερικά ιάματα. Σε όσα θεωρούσε απίθανα και αδύνατα να συμβούν μόνο με τα ενύπνια (όνειρα), ενώ υπάρχουν όλες οι πιθανότητες και όλα είναι δυνατά!

Για να  υπενθυμίζει την αμάθεια, ο θεός της όρισε να αφιερώσει ένα αργυρό χοίρο- υς !

Διότι ο χοίρος-υς συμβολίζει την αιθεριακής μορφής της οντότητας [υπάρχει πριν, συγχρόνως και μετά την «εικόνα» - πυκνότητα ύλης (βάρος) σώμα]. Η αιθεριακή ενέργεια σχετίζεται με την υγεία του ατόμου.

Αυτήν την φορά η Αμβροσία έγινε Υγιής με μεσολάβηση της Ψυχής Πνεύμα που μεταφέρει την «τροφή» αμβροσία. Ο θεός έσχισε τον νοσούντα οφθαλμό και στάλαξε κάποιο φάρμακο, όπως σταλάζει στην γη η δροσιά του ουρανού!

 Η αμάθεια-συστηματική επίγνωση της άγνοιας, πηγή όλων των διανοητικών σφαλμάτω,[16]   γίνεται εμπόδιο της αυτοΐασης διότι η Βούληση με την Γνώση γίνεται Πράξη!

συνεχίζεται…

 @ Καρολίνα Λ. Αννίνου

---

[1] θεάομαι, βλέπω καθαρά, παρατηρώ, διαλογίζομαι, προβλέπω- Greek English Lexicon Liddell & Scott, Oxford, 1994 (first pub. 1843).

[2] ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, «Ορφέως αποσπάσματα» Ι, […]. Η θέαση είναι νοητική πράξη (ενέργεια) – ΚΑΦΑΤΟΣ Μ. & CHOPRA D. Είσαι το Σύμπαν, μτφ. Ρ. Καρακατσάνη, εκδ. Ασημάκης, 2017, σ. 29.

[3] μη δυαδική Πραγματικότητα, νόμος Συμπληρωματικότητας -Μηνάς Καφάτος, Βιώνοντας τη ζωντανή Παρουσία, μτφ. Σπύρος Πετρουνάκος, εκδ. Μέλισσα, 2017, Επιστήμη, πραγματικότητα & καθημερινή Ζωή, εκδ. Π. Ασημάκης, 2019.

[4] Ιάμβλιχος, τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής, εκδ. Διμέλη 1998.

[5] φρόνησης, μητιάω, διαλογίζομαι, μητιέστα επίθετο του Δία.

[6] […] ότι όντως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προσέφερε στην Παναγία έναν κρίνο. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, δεν αποτελεί πίστη της Εκκλησίας και δεν το υπαινίσσεται ούτε μία φορά κάποιος εκκλησιαστικός συγγραφέας. - Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα, ιεροκήρυκα Ι.Μ. Κερκύρας, «Ο ανύπαρκτος κρίνος της Παναγίας», www.ikivotos.gr 

[7] ἒρβως (ἒρFως), εὐρώς – μήτρα, καλούπι, υγρή φθορά, σάπισμα, σήπομαι. «Υγρή» Μνήμη.

[8] ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «Περί Ίσιδος...», 368c.

[9] DK, fr. B 50. ΑΞΕΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, Ηράκλειτος και η φιλοσοφία, μτφ. Δημ. Δημητριάδης, εκδ Εξάντας, 1986. // GALINBERTI UMBERTO, Gli equivoci dell’ anima, ed. Feltrinelli, Milano 2009.

[10] ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος, 30b, 34a 36e, 37b. Ο λόγος της ψυχής αυξάνει απ’ τον εαυτό του, ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, DK, fr. B 115.

[11] ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, περί ψυχής, 431a, b.

[12] Παπανικολάου Κ. Ανδρέας, Οι αμνησίες. // Μανουσέλης Σπύρος, «η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως». // Την έδρα της σωματικής μνήμης δεν την γνωρίζουμε, μία άποψη υποστηρίζει ότι βρίσκεται έξω από τον εγκέφαλο, στο ηλεκτρομαγνικό πεδίο.

[13] ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, V, 3, 2-3. // KERENYI C. & JUNG C.,  Η επιστήμη της Μυθολογίας, μτφ.  Κώστας Ζάρρας, εκδ. Ιάμβλιχος 1989, σελ. 145. 

[14] ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, Α, 25.

[15] Πλάτων, Κρατύλος, 396b.

[16] ΠΛΑΤΩΝ, Σoφιστής 229c,  Τίμαιος 86b, σημ. 557.