ο Ασκληπιός της Επιδαύρου

Ασκληπιός,
Μουσείο Επιδαύρου, εκμαγείο

 

Ασκληπιός, Ασκλ-απιός  στην Επίδαυρο!                                       όταν οι «ειδικοί» ευτελίζουν την Επιστήμη…  ο Ασκληπιός γελά!

 Έρχεται πάντα η ώρα (Ώρος) της αλήθειας, φανερώνεται όταν οι σκέψεις ωριμάζουν στον νου που επικοινωνεί με την διορατικότητα της ψυχής. Φανερώνεται σαν την αυγή ήλιου στο στερέωμα, το γέλαν!  Το γέλιο είναι απόδειξη θεϊκής καταγωγής, παρουσία θεού, φως και ήχος αρμονικός,[1] παλμοδόνηση.

Είναι ο τρόπος που φανερώνεται (Φάνης) ο Ασκληπιός ΥΙΟΣ, «αιώνιος παις»-ψυχή του Απόλλωνα -πνεύμα αιθεριακό.

 ΕΝΑΣ Θεός ΝΟΥΣ η καθαρή διάνοια, ΥΙΟΣ η ΨΥΧΗ-ενέργεια που εκδηλώνεται με το ΠΝΕΥΜΑ (πνοή, αναπνοή).               Η πρώτη αδιαίρετη ΤΡΙΑΣ –το τρία είναι και Νους.

 

Ενέργεια του Νου η ψυχή κινεί τον Κόσμο,[2] ο ΥΙΟΣ, φως εκ φωτός,  «αείζωτον πυρ»,[3]  είναι ο Λόγος (έκφραση) του Νου.

το πρῶτο σκίρτημα στην κίνηση τοῦ νοῦ, αὐτό εἶναι λόγος τοῦ Θεοῦ.[4]

        Ο ΘΕΟΣ[5] αέναια αναγεννά τον ΕΑΥΤΟΝ του και έτσι ο ΥΙΟΣ γίνεται πατέρας του πατέρα του! Οι θεοί είναι ιδιότητες του Θεού,[6] στην διαρκή αναγέννηση του Κόσμου αλλάζουν ονόματα, αλλά πότε ουσία. Είναι ο λόγος που  συχνά ταυτίζονται πατέρας, αδελφός, υιός και μητέρα, αδελφή, κόρη.   Οι αστέρες που αντιστοιχούν στους θεούς, είναι άλλο είδος θεών.

 Ο ελληνικός τρόπος σκέψης ακολουθεί τον κυκλικό χρόνο/Κρόνο (Ουρανός, Κρόνος, Ζευς) που είναι ένας και τριπλός συγχρόνως, το αιώνιο Παρόν –νυν και αεί.

Αντίθετος είναι ο δυτικός ευθύγραμμος τρόπος σκέψης. Στην Δύση το πολιτιστικό ρεύμα του εγκυκλοπαιδισμού ή φιλοσοφισμού ονομάσθηκε εποχή των «φώτων», Διαφωτισμός- Illuminismo, όρος που χρησιμοποιήθηκε αντί του Ορθολογισμός- Razionalismo. [7]

Ορθολογισμός είναι η δυτική εκδοχή της λογικής, υποτάσσει την αριστοτελική λογική απομακρύνοντας την από την εμπειρία. Η εμπειρία, το βίωμα, δεν σταματά εκεί που τελειώνει ο κόσμος της ύλης και αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις,[8] υπάρχει και πέρα από αυτόν! Σήμερα η εμπειρία νοείται ως η Κινητήρια δύναμη του Σύμπαντος.[9]

Έτσι άρχισε μία επικίνδυνη αντιστροφή των εννοιών σύμφωνα με συγκεκριμένες αρχές της λογικής. Αγνόησε την διαφορά μεταξύ αλήθειας και πραγματικότητας (ψευδαίσθηση), απέρριψε την ύπαρξη της ψυχής και κατέληξε στην πλήρη αντιστροφή, τον ανάποδο κόσμο που αναγορεύει την έννοια της ύλης σε Θεό εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο στην ύλη! 

Ευθύγραμμη η δυτική σκέψη είναι αδύνατον να κατανοήσει τον κυκλικό τρόπο του μύθου, ο οποίος επιπλέον λειτουργεί με σύμβολα-εικόνες με τις οποίες σκέφτεται η «ανύπαρκτη», αόρατη ψυχή και κατανοεί ο νους (συνειδητή σκέψη). Έτσι μάταια πασχίζουμε να συντάξουμε τις γενεαλογίες των θεών με ανθρώπινο μέτρο και ορθολογιστική αντίληψη δυτικού τύπου, αγνοώντας συστηματικά τον κυκλικό χρόνο και την συμμετρία του Σύμπαντος (νόμους της Φύσης) κατ’ αντιστοιχία και αναλογία!

 

Υιός, το «αιώνιο παιδί» ο Διόνυσος-Ψυχή του Απόλλωνα–Πνεύμα (αιθερικό), είναι όπως η όραση,[10] βλέμμα διαπεραστικό! Έρχεται απ’ «έξω» και σαν «ξένος» μπαίνει μέσα στον νου (εγκέφαλο), στην συνειδητή σκέψη (ΕΓΩ). Το εσωτερικό «αόρατο» πυρ εκδηλώνεται με το Πνεύμα και φανερώνεται (Φάνης) στην σκέψη με φαντάσματα-εικόνες, διότι η ψυχή ποτέ δεν σκέφτεται χωρίς φαντάσματα.[11] 

Το σχήμα δίνει ο νους (μορφή –φόρμα/forma), η ψυχή βάζει το χρώμα και σχηματίζεται η εικόνα! Υπάρχουμε μέσα στον λογισμό του ΘΕΟΥ ΝΟΥ -ΕΑΥΤΟΥ ο οποίος δεν χωρά στον νου, συνειδητή σκέψη (ΕΓΩ) του ανθρώπου, γι’ αυτό απεικονίζεται μόνο ως Υιός!

 Η ψυχή ενέργεια του Νου-ΕΑΥΤΟΥ, «φέρει» μηνύματα στην συνειδητή σκέψη ΕΓΩ -νους ο οποίος χρειάζεται το φράγμα της λογικής -μέτρο της άφθονης ροής του λογισμού, προκειμένου ν’ ανασύρει την αλήθεια που η ψυχή γνωρίζει και το πνεύμα κατακτά.

Αυτό σημαίνει θρησκεία  από το θράσκειν -ανακαλώ στην μνήμη της συνειδητής σκέψης την γνώση της ψυχής, την οποία επεξεργάζομαι με την λογική.

ἐρευνᾶται τάς Γραφάς γάρ μαρτυροῦσι περί ἑμοῦ.[12]

Η ψυχή έρχεται απ’ έξω, μέσα και πάλι έξω, γι’ αυτό θεωρείται νήμα αργυρό, που δένει (Έπαφος), συνδέει τον αόρατο- αληθινό κόσμο με τον ορατό- εικόνα (ψευδαίσθηση).

 

Ονομάσθηκε Ώρος (ώρα), Έρως (αγάπη), Φάνης (φανέρωση)…, Έπαφος (επαφή) και εντέλει Διόνυσος– διανύσσων, «εκείνος που διαπερνά» τα πάντα και ως ενέργεια του Νου κατέχει την αλήθεια !

Έτσι:  Ζευς -Ασκληπιός Σωτήρ, Ασκληπιός Ζευς, Δίι Ασκληπιῶι[13]

Ο Ασκληπιός αφού είναι Ζευς είναι και Διόνυσος, διότι χωρίς ψυχή ο Νους είναι αδύνατον να υπάρξει.[14]

Απόδειξη: ο Ώρος, Φορωνεύς (Διόνυσος- Δίας), κόρη του η Ληῒς, Ιώ (Αθηνά Ίσις), αδελφή και σύζυγος.[15] Του Φορωνέα και της Ιούς παιδιά ο Καρ  (Απόλλων) και ο Άπις (Διόνυσος-Δίας) που όταν βασίλεψε στο Άργος ονόμασε την χώρα Απία και ίδρυσε αποικία στην Αίγυπτο όπου και λατρεύτηκε ως ιερός Βους Άπις.

[...] Ο δε Άπις κατά των Ελλήνων γλώσσαν εστί Έπαφος.[...].[16]

Ο Ζευς -ταύρος Άπις με την Ιώ -αγελάδα έκανε τον Έπαφο «ο παις της αφής», άλλο όνομα του Διόνυσου Άπι τον οποίο έκρυψε στο σπήλαιο «Βοός Αυλή» του όρους Εύβοια της Απίας (κυρίως η Αργολίδα).[17] 

Του Έπαφου  ή του Κάρα παιδιά είναι ο Άργος και η Λιγύη. Όποια γενεαλογική εκδοχή κι αν ακολουθήσουμε ο Έπαφος -Άπις αναγεννάται με τ’ όνομα Ασκλ-Απιός!

 ΑΠΙΣ, άπτω, είμαι σε επαφή αγγίζω, δένω. Άπις, αναγραμματισμός  παις.

Το «αιώνιο παιδί» έρχεται απ’ «έξω», από μακριά, από τον Ωκεανό–Ουρανό (θάλασσα ενέργειας), προσωποποίηση του Ωκεανού-Ουρανού και όλων των ουράνιων και γήϊνων ποταμών είναι ο Βους -Ταύρος Άπις.

Ο Άπις είναι η ωραία (Ώρος) εικόνα της ψυχής του Όσιρι (Απόλλων).[18] 

Ο Σάραπις Ασκλαπιός ταυτίζεται με τον πατέρα του Όσιρι Απόλλωνα και ο Όσιρις με τον Ώρο Διόνυσο –Δία Άπι.[19] 

Είναι ο τρόπος λειτουργίας του μύθου!

 Από σταγόνες αίματος του Ουρανού γεννήθηκαν οι μέλισσες, λατινικά apem, apis η μέλισσα, σύμβολο της ψυχής (αιώνιος παις). Όπως όλες οι μέλισσες, ο Άπις–Έπαφος είναι Βουγενής, αργότερα είπαν ότι γεννήθηκε από το αίμα ταύρου.

Του Ποσειδώνα Υιός ο Υριεύς-μελισσοκόμος θυσίασε ένα ταύρο σε τρεις θεούς που τον επισκέφθηκαν. Οι θεοί αφού έριξαν τους σπόρους τους μέσα στο άδειο δέρας ζήτησαν στον Υριέα να τους το χαρίσει. Μετά από μία πλήρη χρονική περίοδο 10 μηνών, μέσα από το τομάρι ξεπετάχθηκε ο Ωρίων (Ώρος)!  

 Ο ταύρος συμβολίζει τον χαμηλότερο κραδασμό της ύλης και αντιστοιχεί στον αστερισμό του Ταύρου, ο λευκός ταύρος με τα χρυσά κέρατα ανοίγει το έτος (εαρινή ισημερία 4000-1700 π.Χ. - η τελευταία Μεγάλη Εποχή του Ταύρου). Είναι ο Ταύρος που στην ράχη του βρίσκεται πλειάς μελισσών, σμήνος που πλέει στον Ωκεανό Σύμπαν,[20] είναι οι Ατλαντίδες Πλειάδες μέλισσες που ανέθρεψαν τον Δία. Πρώτη η Μέλισσα (Πότνια) τον έτρεφε με μέλι και εκείνος τους χάρισε δύναμη ξεχωριστή και χάλκινο χρώμα, γέννησαν τα μυρμήγκια στα οποία ο Ζευς έδωσε μορφή ανθρώπου, ἡμίθεοι το εμβόλιμο Γένος των Ηρώων, ἀνδρῶν ἡρώων θεῖον γένος.[21] 

Οι ήρωες από τους οποίους κατάγονται όλα τα βασιλικά γένη της Ελλάδας, οἱ μέν γάρ μακάρων, οἳ δ’ ἡρώων γένος ἐσμέν.[22] 

Μετά την Μέλισσα τον Δία τάϊζε η αδελφή της αίγα (Αιξ) Αμάλθεια με γάλα, η αίγα (Αιγιπάν Διόνυσος) που έθρεψε τον Ασκληπιό Δία με γάλα!

 Όλα συμφωνούν με την ετυμολογία του ονόματος Ασκλ-απιός από το σκαίρω σκαρ-, σκαλ- ή ασκλ- και άπις, η σοφή «μέλισσα» ψυχή που σκιρτά, αναπηδά, χορεύει, πάλλεται  (Παλλάς) ρυθμικά-παλμοδονείται, εμψυχώνει.              Ψυχή Ιατρός του σώματος!

 Με αυτήν την έννοια ο Ασκληπιός είναι «νέος» αιώνιος θεός και  χθόνιος… διότι όλα όσα υπάρχουν στον ουρανό με ουράνιο τρόπο υπάρχουν στην γη-χθων με χθόνιο τρόπο· γιατί η νοητική γη υποδέχεται όλες τις πατρικές δυνάμεις του ουρανού και έχει τα πάντα με τρόπο γεννητικό.[23] 

Έτσι […] την έμψυχη εικόνα του Όσιρι (Απόλλωνα) δημιούργησε η Αθηνά-Μνήμη!

                                                                                                                                  …συνεχίζεται. 

@ Καρολίνα Λ. Αννίνου

---

[1] συνήχηση, συγχορδία. ΣΟΥΔΑ, Λεξικόν, Δομνίνος,[…] ὁ δε Ἀσκληπιός αὐτίκα ἀπό τοῦ ἀγάλματος ἐμμελέστατον δή τινα φθόγγον, […]. Και αμέσως ο Ασκληπιός μίλησε από το άγαλμα με πολύ αρμονική φωνή. - Ο Ασκληπιός και οι απαρχές της ιατρικής, Edelstein Emma & Ludwig, σελ. 181.

[2] ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί ψυχής, 409a, ὣστε ἡ ψυχή δέν εἷναι ἐκεῖνο πού κινεῖ καὶ ἐκείνο πού κινεῖται ἀλλά μόνο ἐκεῖνο πού κινεῖ .

[3] Απολλώνιος Τυανεύς [sic] ΔΑΝΕΖΗΣ ΜΑΝΟΣ, «η σκέψη δημιουργεί ύλη» διάλεξη, you tube. // ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Μετά τα Φυσικά, Δ, 4 (1014b, 4) & Δ, 8 (1017 b, 11).

[4] Βασιλείου του Μεγάλου ομιλίες στην Εξαήμερο, μτφ. Ιγν. Σάκαλης, Πολύτυπο 1990.

[5] θεάομαι, βλέπω καθαρά, παρατηρώ, διαλογίζομαι, προβλέπω. Βλέπω σαν θεατής (θέατρο), θεάω, θέα, συμφραζόμενο θαύμα. - Greek English Lexicon Liddell & Scott, Oxford, 1994 (first pub. 1843). Θειν τρέχω και θεόντα.

[6] Πλάτων, Κρατύλος, 408d.

[7] razio - ατομική νοητική ικανότητα, δηλαδή αντιλαμβάνεσαι το υπαρκτό γεγονός μόνο με την διάνοια του νου (εγκέφαλο). Luigi Salvatorelli, Sommario della storia d’ Italia, ed. Einaudi, 1969. Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα, εκδ. Δόμος, 1999. Δανέζης Μάνος, διάλεξη «όσα δεν μας λένε για την ηθική και την λογική του Δυτικού Ορθολογισμού».

[8] στον άπειρο, αόρατο «χώρο» που είναι αιώνιος τροφοδότης του  πεπερασμένου «χώρου» του ορατού που διαρκώς αναγεννάται

[9] δηλαδή, σύμφωνα με την κβαντομηχανική ζούμε στο συμμετοχικό Σύμπαν και η Επίγνωση είναι θεμελιώδης. –Μηνάς Καφάτος, Επιστήμη, πραγματικότητα & καθημερινή ζωή, εκδ. Ασημάκης, 2019, σλ. 70.

[10] Αριστ., Περί Ψυχής, 413a, μτφ. Β. Τατάκης, Ζαχαρόπουλος, ως δ΄ η όψις και η δύναμις του οργάνου, η ψυχή·[...]

[11] ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί ψυχής, 431a, 17-18, 431b.

[12] Ιω. ε’, 39.

[13] Μουσείο Επιδαύρου,n.1022, n.1000 ιθ,  και IG IV 694

[14] ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί ψυχής, 431a, 17-18, 431b. ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 30b, 34a.

[15] Ώρος η ψυχή του Απόλλωνα- αντιστοιχεί στον Σείριο–Όσιρι τον αφιερωμένο στην Αθηνά – νύμφη Ορσηίδα.  ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 366a // ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, βλ. Α’, VII, 3. 

[16] Ηρόδοτος, Β΄, 153, / Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος...», 365f, μτφ. Π. Ρώτας, Ζαχαρόπουλος, / Μανέθωνος Αιγυπτιακά.

[17] R. Graves, Οι ελληνικοί μύθοι, Πλειάς – Ρούγκας, 1979, κεφ. 56./Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, λήμμα Έπαφος. / Στράβων, Γεωγραφικά 445c.)

[18] Πλούταρχος, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 362d.

[19] ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «περί Ίσιδος και Οσίριδος», 362b. Ο Σάραπις έλαβε αυτό το όνομα όταν μετέβαλε την φύση του, διό πᾶσι κοινός ὁ Σάραπις ἑστι, [...] δηλαδή η φύση του Σάραπι είναι κοινή σε όλους εκείνους που υφίστανται αυτή την μεταβολή, που απέκτησαν εικόνα –μορφή και φάνηκαν στον ορατό κόσμο της ανθρώπινης φυσιολογίας!

[20] πλεῖον, ο μεγαλύτερος αριθμός, πλειών, μία πλήρης χρονική περίοδος, πλέω-πλείω, αρμενίζω, ταξιδεύω, πηγαίνω από τη θάλασσα

[21] Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 159.

[22] Ορφέως, Αργοναυτικά, στ. 840.

[23] ΠΡΟΚΛΟΣ, Εις Τίμαιον Πλάτωνος Δ’, 140.