"ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΙΙΠΙΑ"

 

    ΤΡΙΠΤΥΧΟΝ

     ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ   

 ΛΟΥΚΑC AOINOC  (Άννινος)

             ΙΚΑΡΟC

@ Καρολίνα Λ. Αννίνου

 

Διάβαζα… ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ αφιερωμένο στον Ἂγγελο Κατακουζηνό και γραμμένο τον Σεπτέμβριο του 1954 στην αγαπημένη Κεφαλονιά, ειδικά τούτον τον μήνα τα χρώματα στο νησί είναι μοναδικής, ανείπωτης ομορφιάς, φως υπερφυσικό θαρρείς σ’ ανασηκώνει από την γη, δεν το έχω δει τέτοιο αλλού σε Ιόνιο ή Αιγαίο!

 

[…] Πρέπει ἀκόμα νὰ σκεφτεῖ  κανεὶς πὼς συχνὰ

τὸ μέλλον φαίνεται νὰ ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴ λήθη,

πὼς ἡ προτροπὴ τῆς ζωῆς δὲν εἶναι ἐπιδίωξη,

δὲν εἶναι ἀναζήτηση πράγματος ἤ κατάστασης,

ἀλλὰ μᾶλλον ἀναζήτηση μιᾶς ἀναζήτησης.

Ἒτσι, ὃσο παρέρχεται ὁ χρόνος κι’ οἱ ἐποχές

διαδέχονται ἡ μιὰ τὴν ἂλλη (ὂχι σὰν ἱστορικές

 ἐπιτεύξεις ἀλλὰ σὰ στάδια μεταβατικότητας),

ἡ σφαίρα τῶν ἀσχολιῶν μας φορτίζεται

μὲ νέους τομεῖς ἐνέργειας καὶ πράξης

καὶ φτάνουμε στὸ συμπέρασμα ὃτι ἡ ἓννοια

προϋπάρχει, μεταβάλλεται ὃμως τὸ νόημα

(σὰ σύνθεση τῆς ἒννοιας μὲ τὰ δεδομένα

τῆς πείρας καὶ τῆς γνώσης) κι’ ὁ χρόνος

προσλαμβάνει μιὰ ἰδιαίτερη σημασία συγγένειας

παρελθόντος καὶ μέλλοντος – ὃταν τὸ παρελθὸν

γίνει γνώση κι’ ἡ ἀνάγκη τῆς γνώσης

διατήρηση τοῦ μέλλοντος.

                                                Ἲσως τὸ μέλλον

νἂναι δυνατότητα σύνθεσης, ἀκαθόριστης

ἀκόμα, σὰ ρίγος σὲ κόλπους ὑποβρύχιας

σπηλιᾶς, ἢ ἀποσύνθεση ποὺ προμηνᾶ

ἡ ἀσπράδα τοῦ ψαροκόκκαλου στὴν ἀμμουδιά,

ὁ λόγος ποὺ μένει ἀνέκφραστός, τὸ βλέμμα

πάνω ἀπὸ τὸν ποταμό καὶ ἡ καμπὴ τοῦ ποταμοῦ,

ἡ καμπὴ τῆς μέρας ποὺ στίλπνωσε τὸ ράμφος

τοῦ γύπα καὶ μάτωσε τὸ μάτι τ’ ἀγριμιοῦ

καὶ σ’ ἒφερε στὸ ἐπίμαχο αὐτὸ σημεῖο τοῦ χρόνου

ὃπου κυκλώνονται οἱ ἂνεμοι πάνω ἀπὸ τοπίο κεραυνῶν.

 

Ἂν τύχει καὶ σταθεῖ κανείς γιὰ μιὰ στιγμὴ

ἐλεύθερος, ὃταν ἡ νύχτα δέχεται τὴ μαχαιριά

τοῦ χρόνου, ἀδέσμευτος ἀπὸ τὰ ἒσω, ἀπερίσπατος

ἀπὸ τὰ ἒξω, ἂν τύχει καὶ δεχθεῖ κανεὶς

τὸν συνειρμὸ τῶν κύματων

καὶ τὸ αἰσθητὸ ξεχείλισμα τῆς θάλασσας

πέρα ἀπὸ τοῦ πέλαγος τὰ ὃρια,

πρὸς τὴν πορεία τοῦ ἂνεμου ἂν τύχει

κι’ ἀκουστεῖ τ’ ἀργὸ χτύπημα καμπάνας,

ἂν τύχει καὶ σταθεῖ κανείς,

ποιὰ κατεύθυνση θὰ πάρει;

[…]

 

Η ποίηση είναι στοχασμός κι ο στοχασμός δεν αντέχει γρηγοράδα, είναι έκφραση και η έκφραση έχει την δυσκολία της ακριβής περιγραφής τ’ ονείρου, και απελευθέρωση, τούτη θέλει στροφή στο εσωτερικό και τόλμη. Έχει όμως την ιδιότητα η ποίηση να ενώνει τους καιρούς, αν γίνει μπορετό κάποια χορδή ν’ αγγίξει της ψυχής.

 

Ἂν τύχει καὶ σταθεῖ κανείς γιὰ μιὰ στιγμὴ ἐλεύθερος, μία ολόκληρη στιγμή ελευθερίας περικλείει ολόκληρη την ζωή, δεν την ξεχνάς ποτέ, μία στιγμή μόνο ελεύθερος στὸ ἐπίμαχο αὐτὸ σημεῖο τοῦ χρόνου ὃπου κυκλώνονται οἱ ἂνεμοι πάνω ἀπὸ τοπίο κεραυνῶν, εκεί ακριβώς που στέκει ο κόσμος ακόμη μια φορά, εκεί που βρισκόμαστε τώρα, στο σημείο του χρόνου που άνεμοι μας κυκλώνουν απ’ όλες τις κατευθύνσεις πάνω σε τοπίο κεραυνών... και δεν υπάρχει διαφυγή, τόπος καταφυγής πάνω στην γη, ἂν τύχει καὶ σταθεῖ κανείς, ποιὰ κατεύθυνση θὰ πάρει;

 

Η απάντηση για να δοθεί προϋποθέτει να κατορθώσει κανείς να αισθανθεί για μια στιγμή ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος…

 

[…] Ἳσως πορευτεῖς πρὸς μιὰ μέρα ἀπίθανη,

πρὸς μιὰ ἐποχή μεστή ἀπὸ αἲσθημα καὶ γνώση,

πρὸς ἒναν χρόνο, ὂχι πρὸς ἒνα τόπο, ἀλλὰ

πρὸς τὴ λεπτομέρια τοῦ χρόνου, ὃταν

τὸ μέτωπο μιᾶς φυλλωσιᾶς ταξιδεύει

πρὸς τὸν ἂνεμο κι΄ ἡ καταιγίδα ἀποτυπώνεται

πάνω σὲ θρίαμβο γαλήνης. […]