Αγιά Σοφιά, ανεξίτηλο ίχνος της ψυχής μας!

Ο Νους κάνει το σχέδιο και η ψυχή βάζει το χρώμα, η εικόνα είναι ο καθρέφτης της ψυχής, όπως ο αρχιτέκτονας έτσι και ο αγιογράφος μεταφέρει πάνω στο ξύλο, τοιχογραφία ή ψηφιδωτό, ακτίνα φωτός που έχει αγγίξει την καρδιά του, παρουσία του αόρατου στον ορατό Κόσμο.

Φως και ήχος, τραγούδι της ψυχής η προσευχή, φωνή των φωνήεντων ανάμεσα στα σύμφωνα που συμφωνούν κι ακολουθούν, ο ήχος της ελληνικής γλώσσας εναρμονίζεται και συντονίζεται με την αρχιτεκτονική αρμονία του ναού Της Του Θεού Σοφίας και τότε…, καθώς η ψυχή με το σώμα συνδέονται μεταξύ τους όπως η αρμονία της μουσικής με τα μέλη του μουσικού οργάνου,[1] η ψυχή ανυψώνεται συμπαρασύροντας το σώμα.

Γι’ αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ μουσικό εκκλησιαστικό όργανο, είναι η ίδια εκκλησιά με τον τρούλο και τους χορούς της.

Τι κι αν θαρρούν σε Ανατολή και Δύση ότι μπορεί να μετατραπεί η Αγιά Σοφιά σε Τζαμί, τι κι αν προσπαθούν να κρύψουν ή να κρυφτούν από το βλέμμα του Χριστού, ακτίνα φωτός, παράπονο ελπίδας της Παναγιάς, τείχος απροσμάχητον.

Η Αγιά Σοφιά είναι ανεξίτηλο το ίχνος της ψυχής μας!

Εκείνο που στερούν από εμάς το θέλουν για τον εαυτό τους και νομίζουν ότι μέσα από το άδικο, την αρπαγή, την ασέβεια και τις απειλές μπορεί να λειτουργήσει η προσευχή, πόσο παραπλανημένοι είναι!

Τα πράγματα δεν είναι απλά και αν δεν κατανοήσουμε την πορεία εξέλιξης των γεγονότων και τις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις τους, ποιος, που, πότε και κυρίως γιατί, την αιτία δηλαδή, δεν θα ανακτηθεί ολόκληρη η ιστορίας της Ευρώπης που φρόντισαν να κρύψουν, πολύ περισσότερο την ταυτότητα μας.

Να θυμηθούμε γιατί το δίκιο το υπερασπίζεται μόνο η ψυχή με τα ανίκητα όπλα της και ποτέ το συμφέρον, η απληστία και μισαλλοδοξία !

Όταν ο Ιουστινιανός[2] προσπάθησε να καθιερώσει μία πίστη στο τεράστιο Βυζαντινό Κράτος ήλθε αντιμέτωπος με τους Ιουδαίους, τους ειδωλολάτρες (παλαιά πίστη που είχε εκπέσει της ορθής δόξας) και ακόμη χειρότερα, τους αιρετικούς στους οποίους συμπεριλαμβάνονται Μανιχαίοι, Νεστοριανοί, Μονοφυσίτες, Αρειανοί και άλλοι.

Λιγότερο γνωστοί σήμερα οι Μανιχαίοι,[3] είναι γνωστικό θρήσκευμα που εμφανίζεται τον 3^ο μ.Χ. αιώνα με ηγήτορα τον Πέρση Μάνη, μία πραγματική σε όλα της θρησκεία που θεωρεί αιώνιο τον πόλεμο πνεύματος και ύλης, κατά αυτούς ο Δημιουργός του κόσμου ταυτίζεται με τον θεό Ιεχωβά των Ιουδαίων.

Μία από τις κυριότερες διακλαδώσεις του Μανιχαϊσμού ήταν οι Παυλικιανοί, αίρεση εχθρική σε κάθε μορφή εκκλησιαστικής λατρείας.[4] Το δόγμα των Παυλικιανών μεταφέρθηκε στην Βουλγαρία από τον Βογόμηλο, του οποίου το όνομα δόθηκε στους οπαδούς του, Βογόμηλοι. Από εκεί διαδόθηκε στη Σερβία και Βοσνία και στην συνέχεια στην Δυτική Ευρώπη όπου οι οπαδοί του πήραν διάφορα ονόματα Καθαροί στην Γερμανία και την Ιταλία, Αλβιγηνοί, Αλβιγαίοι ή Αλβίγγειοι στη Γαλλία.[5]

Παρ’ όλες τις προσπάθειες του ο Ιουστινιανός δεν πέτυχε τον σκοπό του, Ορθοδοξία και Μονοφυσιτισμός δεν συμβιβάστηκαν, ενώ ο Νεστοριανισμός, ο Μανιχαϊσμός, ο Ιουδαϊσμός, που οι Χριστιανοί θεωρούσαν αντίπαλο και με τον οποίο διατηρούσαν πολύπλοκες σχέσεις και εν μέρει η ειδωλολατρία συνέχισαν να υφίστανται….

Οι εικονομαχικές τάσεις των Ανατολικών Επαρχιών επηρεάσθηκαν κατά κάποιο τρόπο από τους Ιουδαίους των οποίων η λατρεία απαγόρευε την λατρεία των εικόνων και μερικές φορές επετίθετο βιαίως εναντίον κάθε μορφής λατρείας αυτού του είδους. Παρόμοια επίδραση άρχισαν να ασκούν, από τα πενήντα τελευταία χρόνια του 7^ου αιώνα, οι Μουσουλμάνοι.[6]

Αργότερα, τον 8^ο αι. (765 μ.Χ.) ιδρύεται η αίρεση ή μάλλον η αθεϊστική και ανατρεπτική οργάνωση των Ισμαηλιτών, ο Ισμαήλ θεωρήθηκε ο τελευταίος Μεσσίας! Από αυτούς ξεπηδά στην Περσία η νέα μυστική αίρεση των Ασσασσίνων!

Ο Ηρόδοτος[7] ονομάζει μία από τις φυλές των αρχαίων Περσών Γερμάνιους (ή Καρμάνιους),[8] ενώ Γερμανοί (Germani) είναι ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι για τους κατοίκους των γερμανικών χωρών.

Όταν οι Γερμανικοί λαοί (φυλές) κατέλαβαν την Γαλατία (Gaule, Gallia) οι Γαλάτες-(Gaulois, Galli) Γάλλοι ονομάσθηκαν Φράγκοι -Français και η χώρα France.

Αργότερα οι Έλληνες, ονόμαζαν Φράγκους γενικά τους Δυτικούς διότι ανήκουν σ’ αυτούς τους βαρβαρικούς λαούς που εισέβαλαν στην Ευρώπη γερμανικής καταγωγής. Γότθοι -Βησιγότθοι, Οστρογότθοι στους οποίους πέρασε ο Αρειανισμός,[9] Τεύτονες, Φράγκοι, Αλαμανοί, Λογγοβάρδοι ή Λομβαρδοί, Σουηβοί, Αγγλοσάξωνες (τον 5^ο-6^ο αι. καταλαμβάνουν την Αγγλία), Κίμβροι (εισβάλλουν στη Γαλατία τον 2^ο αι.), Βάνδαλοι (εισβάλλουν στην Ουγγαρία 337 και στην Ισπανία 409) και Γέπιδες ονομάσθηκαν Σλάβοι …  

Ακολούθησαν οι Ούννοι (Μογγολικοί λαοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ούγροι/Μαγυάροι, Άβαροι, Χαζάροι, κλπ.),  βαθμιαία από τις εκβολές του Ρήνου στην βόρεια θάλασσα απλώθηκαν νοτιότερα και δυτικά, προώθησαν τα σύνορα τους σε βάρος των Βουργουνδίων (Βουργουνδία) και των Βησιγότθων (στις περιοχές του Λαγκεντόκ, της Προβηγκίας και μέρος της Ακουιτανίας). Έτσι πρώτοι οι Βησιγότθοι ωθούμενοι φτάνουν στις ελληνικές περιοχές του Βυζαντίου…. Υπάρχουν θαυμάσιες μελέτες, βιβλία, άρθρα και αναρτήσεις ειδικών επιστημόνων για το θέμα.

Μία από τις φυλές των Γερμανικών λαών/Φράγκων της Κάτω Γερμανίας, ονομάζεται Σάλιοι και Sicambrians και αναφέρεται για πρώτη φορά στους πολέμους του Ιουλιανού το 356-360 μ.Χ. Βασιλεύς των Σαλίων Φράγκων (περιοχή της Βαυαρίας) και ιδρυτής της Μεροβίγγειας δυναστείας θεωρείται ο Μεροβαίος.[10]

Οι Μεροβίγγειοι άρχοντες ακόμη και μετά την αποδοχή του Χριστιανισμού υπήρξαν πολυγαμικοί, όπως οι Πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης! Φαίνεται ότι η εκκλησία δεν διαμαρτυρήθηκε αρκετά. Βέβαια, η Εκκλησία της Ρώμης βρισκόταν σε επισφαλή θέση και στράφηκε στον Clodios/Clovis/Κλώδιος ο οποίος ξαφνικά και απρόσμενα, χάρη στη γυναίκα του, έγινε ο πρώτος Καθολικός βασιλιάς των Φράγκων στον οποίο παραχωρήθηκε ο τίτλος του «Νέου Κωνσταντίνου» (Novus Constantinus), με ότι αυτό σημαίνει.

Την Μεροβίγγεια δυναστεία ανέτρεψε ο Κάρολος Μαρτέλος[11] και την αντικατέστησε με την δυναστεία των Καρολιγγείων. Έγινε η πρώτη βασιλική δυναστεία των Φράγκων. Λέγεται ότι ο Κάρολος έδωσε αμέριστη κρατική βοήθεια και συμπαράσταση για την διάδοση του Χριστιανισμού ανάμεσα στους «ειδωλολατρικούς» λαούς του βασιλείου του. Ποιου Χριστιανισμού όμως, του Ορθόδοξου ή των αιρέσεων;

Ο Καρλομάγνος αναλαμβάνει το 768 μ.Χ. και με την χαρισματική προσωπικότητα του ενσάρκωσε τον ηγέτη της κοινότητας όλων των χριστιανών, τουλάχιστον της δυτικής Ευρώπης, οι οποίοι είχαν πνευματικό αρχηγό τον επίσκοπο της Ρώμης, τον Πάπα. Στην βασιλική του Αγίου Πέτρου της Ρώμης ανακηρύσσεται το 800 μ.Χ. «Γαληνότατος Αύγουστος, εστεμμένος από τον Θεό, μεγάλος και ειρηνοποιός Αυτοκράτορας, Κυβερνήτης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας».

Εν τω μεταξύ στο Βυζάντιο ο Ηράκλειος είναι ο πρώτος Βασιλέας που ονομάζεται και Αυτοκράτωρ. ΠΙΣΤΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΡΩΜΑΙΩΝ, τον τίτλο Αυτοκράτωρ πήρε από την Ρώμη και το «Ρωμαίων» προστέθηκε διότι ο Πάπας στέφει Αυτοκράτορα του δυτικού μέρους της Αυτοκρατορίας τον Καρλομάγνο και είναι ανάγκη να διαχωριστεί η ανατολική πλευρά.

Η Αυτοκράτειρα Ειρήνη αναγκάζει τον Καρλομάγνο να ονομασθεί Guvernator Imperator, δηλαδή, «Αυτοκράτωρ υπό την επίβλεψη της Ειρήνης».

Την ίδια εποχή[12] ιδρύεται η πολύ φονική αίρεση των Ασσασσίνων, που είναι κλάδος των Ισμαηλιτών.

Το πρόβλημα της διαίρεσης των εκκλησιών, που παρουσιάζεται έντονο από τον 9^ο αιώνα, στα μέσα του 11^ου αιώνα επιταχύνεται με την μεταβολή της κατάστασης στην Ιταλία.

Υπό την προστασία του Πάπα Λέοντα Θ’ άρχισε το κίνημα των Κλουνιανών να κατευθύνεται προς μία ηθική εξύψωση και μεταρρύθμιση της εκκλησίας, σταθεροποίηση της πειθαρχίας και καταστροφή των κοσμικών συνηθειών που είχαν εισχωρήσει στην εκκλησιαστική ζωή. Οι Κλουνιανοί (klunistes) αποτελούσαν Μοναχικό Τάγμα της Δυτικής Εκκλησίας, κοιτίδα του η μονή του Κλυνύ της Γαλλίας, που ιδρύθηκε το 910 μ.Χ. (Abbaye de Cluny) με σκοπό την αναμόρφωση του τάγματος των Βενεδεκτίνων. Οι μονές που συνδέονται καθαρά με το κίνημα του Cluny είχαν στενές σχέσεις με Έλληνες μοναχούς, οι οποίοι σε μία περίοδο γενικής δυτικής διαφθοράς και εκκλησιαστικής κατάπτωσης είχαν υψηλό βαθμό πνευματικότητας και αγιοσύνης του βίου τους, καθώς και τον τρόπο προσευχής τους.

Την ίδια εποχή, αρχές του 11^ου αιώνα, το πρώτο μεγάλο τμήμα των Νορμανδών φθάνει στην Ιταλία. Θεωρούνται και αυτοί γερμανικός λαός, κατοικούν στη Βόρεια Ευρώπη, ειδικά στην Σκανδιναυϊκή χερσόνησο και στην Δανία και διαχωρίζονται από τους υπόλοιπους Φράγκους. Είναι γνωστοί ως Βίκιγγς (Wikings) οι ατρόμητοι πειρατές που πίστευαν στο θεό Odin. Από αυτούς εκείνοι που εγκαταστάθηκαν στη Β. Γαλλία (800 μ.Χ.) ονομάσθηκαν Νορμανδοί και το κράτος τους (δουκάτο) Νορμανδία, από εκεί πέρασαν άλλοι στην Αγγλία και Ιρλανδία και άλλοι στη Σικελία. Στην Ιρλανδία ονομάζονται Οστμάννοι/Eastmen, στη Ρωσία Ρους ή Ρως,[13] στο Βυζάντιο τους συναντούμε ως Βαράγγους.

Εκείνη την εποχή που ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Θ’ ο Μονομάχος προσπαθούσε να βρει μία ειρηνική λύση στο πρόβλημα της εκκλησιάς το οποίο ήταν και πολιτικό (επιρροής Donatio Kostantini) και ενώ ο Πάπας Λέων Θ’ και ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κυρουλάριος προσπαθούν να συνυπάρξουν, προσφωνώντας ο ένας τον άλλον, κλπ. δημιουργείται στην Ιταλία μία συμμαχία εναντίον των Νορμανδών. Με τους Έλληνες ενώνονται μερικοί Πουλιέζοι και ο Πάπας Λέων Θ’ έρχεται σε συνεννόηση μαζί τους, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα στρατό και προχωρά εναντίων των Νορμανδών. Στην Civita, όμως, στις 18 Ιουνίου 1053 νικήθηκε από τον Riccardo d’ Aversa και τον Roberdo il Guiscardo (Ρομπέρτο Γυισκάρδο) και αιχμαλωτίζεται.[14]

Οι Νορμανδοί για να τον ελευθερώσουν αρκετούς μήνες αργότερα τον αναγκάζουν ν’ απαρνηθεί τους Βυζαντινούς συμμάχους του, είναι ο λόγος που τον υποχρέωσε να προχωρήσει στο ανάθεμα το οποίο του ανταπέδωσε ο Πατριάρχης, με αποτέλεσμα το Σχίσμα του 1054. Τότε κανείς στο Βυζάντιο δεν συνειδητοποιεί τι είχε πραγματικά συμβεί.[15] 

Οι Καθαροί ήταν υπερβολικά πλούσιοι και το θρήσκευμα τους στην περιοχή απείλησε να εκτοπίσει τους Καθολικούς.[16]

Το 1200 η Ρώμη ανησυχούσε σαφώς με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί.

Οι Νορμανδοί εποφθαλμιούσαν το Βυζαντινό Κράτος (Ανατολική Αυτοκρατορία) και προφανώς ήθελαν να αποδυναμώσουν την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Και ενώ το Ορθόδοξο Βυζάντιο αντιπαλεύει τις αιρέσεις, στην Δύση φαίνεται ότι η επιρροή τους απλώνεται δημιουργώντας τεράστιο χάσμα νοοτροπίας.[17]

Συνέλαβαν την ιδέα ενός ιερού πολέμου ολόκληρης της Δύσης εναντίον των Μουσουλμάνων αφήνοντας απ’ έξω τους Βυζαντινούς, οι οποίοι τους αντιμετώπιζαν μέχρι τότε, ήταν, δηλαδή, οι πραγματικοί Σταυροφόροι και αυτό κάτι σημαίνει που δεν δικαιολογεί απλά ο φθόνος…

Στη σύνοδο της Piacenza (προηγήθηκε του Clermont), έφτασε μία επιστολή του Αλέξιου Α’ Κομνηνού με την οποία ζητούσε από τον Πάπα να προτρέψει τους δυτικούς να πάνε ως μισθοφόροι στην Ανατολή προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος της επέκτασης των Τούρκων. Ο Πάπας ζήτησε από τους ιππότες που ήταν παρόντες να βοηθήσουν τους Χριστιανούς που κινδύνευαν, όταν όμως ανακηρύχθηκε η Σταυροφορία το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου στο Clermont, είχε ως στόχο την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και όχι την βοήθεια στους Βυζαντινούς.

Τότε η βυζαντινή υπεροχή ήταν αδιαμφισβήτητη έναντι της Δύσης, έτσι «υποτάχθηκαν» στον Αυτοκράτορα και οι μεν Σταυροφόροι δέχθηκαν σημαντική βοήθεια στην συνέχεια των επιχειρήσεων τους ενώ ο Αυτοκράτορας κατάφερε να επανακτήσει σημαντικό μέρος της Μ. Ασίας από τους Σελτζούκους (Ούζοι ή Ογούζοι Τούρκοι ή Τουρκομάνοι). Ωστόσο οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών δεν υπήρξαν ανέφελες.

Σήμερα, πιστεύεται ευρέως ότι η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο Εκκλησιών είναι το filioque, δηλαδή, αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα (Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία) ή και από τον Υιό (Δυτική Καθολική Εκκλησία), είναι μόνο το αποτέλεσμα της τεράστιας διαφοράς νοοτροπίας, για παράδειγμα, επίσκοποι που πολεμούν, η Ιερά Εξέταση, χρήση δούλων στις μονές και γενικά η διαφθορά.

Όταν ο Άγιος Βερνάρδος το 1145 πήγε στο Λάγκεντοκ να κηρύξει στους αιρετικούς, τρόμαξε περισσότερο με την διαφθορά της δικής του Εκκλησίας! Τούτη την διαφορά θα μπορούσε, ίσως, να εξηγήσει η επίδραση των αιρέσεων, ο Αρειανισμός των Γότθων, οι Καθαροί, οι Αλβιγινοί και ο Μανιχαϊσμός, που μεταφέρθηκε στην Κεντρική Ευρώπη.

 Οι Νορμανδοί προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την Σταυροφορία σε βάρος των Βυζαντινών. Ο δούκας της Απουλίας και Καλαβρίας Roberdo Guiscardo αφού κατέλαβε τις κτήσεις του Βυζαντίου στην Ν. Ιταλία, κατέστρωσε ευρύτερα σχέδια, είχε σκοπό να πλήξει την καρδιά του Βυζαντίου. Έπλευσε εναντίον του Αλεξίου Α’ με στόχο την κατάληψη του Δυρραχίου, που θεωρείτο το κλειδί της αυτοκρατορίας στη Δύση, εκστρατεία που υπήρξε το προανάκρουσμα των Σταυροφοριών και η προετοιμασία για την επικράτηση των Φράγκων στην Ελλάδα.

Οι Σταυροφόροι μπήκαν ελευθερωτές στα Ιεροσόλυμα τον Ιούλιο του 1099 και ίδρυσαν το λατινικό κράτος των Ιεροσολύμων, που αργότερα ανακηρύχθηκε σε βασίλειο με πρώτο ηγεμόνα τον Godfroi de Bouillon (Γοδεφρίδο ντε Μπουγιόν). Θρησκευτικός ηγέτης έγινε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, απεσταλμένος του Πάπα!

Την ίδια χρονιά (ή εννέα χρόνια νωρίτερα, 1090) ο Godfroi de Bouillon ίδρυσε το Τάγμα της Σιών, του οποίου η έδρα βρισκόταν στη Μονή της Κυρίας μας του Λόφου της Σιών (Abbay of Notre Dame de Mont de Sion), δίπλα στη βυζαντινή βασιλική Μητέρα όλων των Εκκλησιών.

Φαίνεται ότι αμέσως μετά, το αργότερο το 1111 ή 1112,[18] ιδρύθηκε το Τάγμα των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα, Τάγμα των Ναΐτων. Ιδρυτής αναφέρεται ένας Hugo de Payen, ευγενής από την Καμπανία (ανατολικά του Παρισιού) και υποτελής του Κόμη της Καμπανίας.

Οι Ναΐτες επέστρεψαν στην Ευρώπη και το 1128 στην σύνοδο της Troyes -αυλή του κόμη της Καμπανίας, όπου από 1070 άνθιζε μία Καβαλιστική Σχολή με επιρροή και εσωτερικές σπουδές, την οποία ίδρυσε ο φημισμένος Rabbi Rashi- αναγνωρίστηκαν ως θρησκευτικό-στρατιωτικό Τάγμα και ο Hugo de Payen πήρε τον τίτλο του Grand Master (Μέγας Κύριος ή Διδάσκαλος).

Για τους επόμενους δύο αιώνες η Troyes, Τροία, παρέμεινε το στρατηγικό κέντρο του Τάγματος. Το 1139 (πάντως νωρίτερα από το 1152) οι Ναϊτες καθίστανται τελείως ανεξάρτητοι απ’ όλους τους βασιλείς, πρίγκιπες και ιερείς και από κάθε παρέμβαση πολιτικής ή θρησκευτικής αρχής. Στις δύο επόμενες δεκαετίες το Τάγμα αναπτύχθηκε με εκπληκτική ταχύτητα και σ’ εξαιρετική κλίμακα. Μέσα σ’ ένα χρόνο από τότε είχαν στην κατοχή τους σημαντική ακίνητη περιουσία στην Γαλλία, Αγγλία, Σκωτία, Φλάνδρα, Ισπανία και Πορτογαλία και μετά από ακόμη δέκα χρόνια και στην Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, στους Άγιους Τόπους και σε σημεία ανατολικά. Συσσώρευαν πλούτο σε πρωτοφανή κλίμακα αλλά απαγορευόταν αυστηρά να δώσουν. Μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια έγιναν μία δύναμη με διεθνή επιρροή.

Η πολιτική ανάμιξη του Τάγματος δεν περιορίζονταν μόνο στη Χριστιανοσύνη. Στενοί δεσμοί σφυρηλατήθηκαν με τον Μουσουλμανικό κόσμο, διατηρούσαν μυστικές συνδέσεις και με τους Ασσασσίνους, οι οποίοι στο Ισλάμ ήταν ισοδύναμοι των Ναϊτών.

Εκτός από τον πόλεμο την διπλωματία και τις πολιτικές μηχανορραφίες το ενδιαφέρον των Ναϊτών επεκτείνεται και στη δημιουργία και εδραίωση ιδρύματος σύγχρονων τραπεζικών εργασιών!

Το Τεκτονικό Ναϊτικό Τάγμα στο Παρίσι έγινε το κέντρο της Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, έτσι δεν μεγάλωναν μόνο σε πλούτο, δύναμη και αυταρέσκεια αλλά και σε υπεροψία, σκληρότητα και διαφθορά.

Οι δοσοληψίες των Ναϊτών δεν αφορούσαν μόνο τα χρήματα αλλά και τις σκέψεις, είχαν διαρκή και φιλική προδιάθεση για επαφές με την κουλτούρα (πνευματική καλλιέργεια) του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού (Ισμαηλίτες, Ασσασσίνοι, Μανιχαίοι, κλπ.!) οι οποίες δημιούργησαν νέες ιδέες, νέες διαστάσεις γνώσεων και νέες επιστήμες. Η απόκλιση από το Βυζαντινό Κράτος (Ανατολική Αυτοκρατορία) με την καθαρά ελληνική παιδεία, όπου τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, οι εκκλησίες, τα μοναστήρια, το παλάτι και ιδιωτικά σπίτια είχαν μεγάλες συλλογές βιβλίων, γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

 Οι Σταυροφορίες συνεχίσθηκαν….

Η ιδέα της Δ’ Σταυροφορίας ανήκει στον Πάπα Ιννοκέντιο Γ᾿,[19] ήταν η παποσύνη που αφαίρεσε την αυτοκρατορία από τους Έλληνες για να την δώσει στην Γερμανία. [20]

Όλα όσα ακολούθησαν ήταν μία «σκανδαλώδης επιχείρηση», ακόμη και αν δεν είναι σαφές ποιος ήταν υπεύθυνος.[21] Οι Λατίνοι ή Φράγκοι κατακτητές μοιράστηκαν όχι μόνο τους θησαυρούς της Κωνσταντινούπολης αλλά και τo Βυζαντινό Κράτος.

 Η δεύτερη μεγάλη διαμάχη χριστιανών που ακολούθησε ήταν η σταυροφορία κατά των Αλβιγηνών το 1209, στην πόλη Άλμπι που ήταν κέντρο των Καθαρών, και διήρκησε σχεδόν σαράντα χρόνια.

Εν τω μεταξύ, οι Ναϊτες, μαζί με τους Οσπιτάλιους και τους Τεύτονες Ιππότες, απέκτησαν τιμάρια στην Πελοπόννησο, οι Κιστερκιανοί ίδρυσαν το μοναστήρι της Παναγιάς της Ίσοβας, στην αριστερή όχθη του Αλφειού, 35 χιλ. από την Αρχαία Ολυμπία και τη μονή του Ζάρακα, στην πεδιάδα της Στυμφαλίας. Ο βυζαντινός πληθυσμός δέχθηκε με μεγάλη αντιπάθεια την φράγκικη κυριαρχία, κυρίως λόγω της διαφοράς στα θέματα της πίστεως.

Σήμερα, παρ’ όλο που οι «ιδέες» των Φράγκων ταλαιπωρούν ακόμη τον κόσμο, με τον ίδιο ύπουλο τρόπο, το μόνο που μας διδάσκουν για διάσταση μεταξύ Βατικανού και Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι το Σχίσμα, μιλώντας για φανατισμένους ιεράρχες και για το μίσος των θρησκόληπτων πιστών, χωρίς να αποκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες και την χαοτική διαφορά νοοτροπίας. Τ’ όνομα Φράγκοι και τον όρο Φραγκοκρατία έχει τυλίξει πέπλο λήθης, όπως και την Βαυαροκρατία!

Και όμως ότι ζούμε και ότι είναι προ των πυλών είναι αυτή η ίδια ηθική κρίση που οδηγεί αναπόφευκτα σε σύγκρουση πολιτισμών –νοοτροπίας, φιλοσοφία και στάση ζωής!

Για ακόμη μια φορά τα σημάδια είναι προφανή…  για όποιον θέλει να τα δει!

                                                                                                                                                       kynorodi

---

[1] Αριστόξενος από τον Τάραντα, 4^ος π.Χ. αι.

[2] Γεννήθηκε στην Δαρδανία – Λάμπρου Σπ., βαλκανική επαρχία, από αγροτική οικογένεια, αναδείχθηκε το πιο μορφωμένο και καλλιεργημένο πνεύμα της εποχής του – Ostrogorsky Georg, σ’ ένα χωριό της Άνω Μακεδονίας –Vasiliev. Το χειρόγραφο που αναφέρει Σλαυονική καταγωγή ανήκει στις αρχές του 17^ου και έχει απορριφθεί (Bryce J.) Θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος θεολόγος του 6^ου αι.

[3] Παπαϊωάννου Κώστας, Βυζαντινή και Ρωσική ζωγραφική, μτφ. Ελ. Νάκου-Χρ. Σταματοπούλου, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2007. Cecile Morrisson, Ο Βυζαντινός Κόσμος, μτφ. Καραστάθη Αναστασία, εκδ. Πόλις, 2007.

[4] G. Ostrogorsky, Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, μτφ. Ι. Παναγόπουλος, εκδ. Ιστ. Εκδ. Στέφ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1979, τ. Γ’, σ. 25.) 

[5] N. Baynes- H. Moss, Βυζάντιο, μτφ. Δ. Σακκάς, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1986. Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, μτφ. Αλόη Σιδέρη, εκδ. Άγρα 1990, τ. β’ σελ. 197-198.

[6] Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μτφ. Δ.ημ. Σαβράμης, Διεθνής Λέσχη Βιβλίου, 1973.

[7] Α’ 125.

[8] Η Περσίς ονομάζεται η κοιτίδα των αρχαίων Περσών, αποτελούσε την προνομιούχο επαρχία του απέραντου Περσικού κράτους και συνορεύει ανατολικά με την Καρμανία.

[9] Στους Γότθους πέρασε ο Αρειανισμός μαζί με την ιδέα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι απλώς άνθρωπος θνητός. Από εδώ ξεκινά και η ιδέα της «γραμμής αίματος» και της αναζήτησης του Ιερού δισκοπότηρου.

[10] Mérovée, Meroveus, Merovech, ίσως 418-458 μ.Χ., ίσως υπάρχει και ο συνονόματος γιος του. Λέγεται ότι ήταν γιος του Κλωδίου (Clodio) ή αδελφός του, όμως για τον Κλώδιο δεν υπάρχουν πληροφορίες εξακριβωμένες.

[11] Πέθανε το 741 μ.Χ.

[12] το 765 μ.Χ. ή 8^ος αι.

[13] οι μετέπειτα Ρώσοι, εκεί συνάντησαν τους αρχαίους Σκύθες.

[14] Luigi Salvatorelli, Sommario della storia d’ Italia, Einaudi, 1974.

[15] Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ.

[16] Για του λόγου το αληθές, το 991, ο Gerbert d’ Aurillac, ο μετέπειτα Πάπας Silvestro II, εξέφρασε φρόνημα μανιχαϊστικό.

[17] Για παράδειγμα, στο Βυζάντιο για την εκκλησία της μέσης περιόδου οι φόνοι στον πόλεμο ήταν ένα αναγκαίο κακό, ποτέ δεν δέχθηκε να το θεωρήσει ως θεάρεστο έργο το οποίο, μάλιστα, εξασφαλίζει ιδιαίτερα πνευματικά προνόμια. Στο Πατριαρχείο επικρατούσε η ιδέα της αγάπης όπως τη δίδαξε ο Χριστός. Αντίθετα οι Πάπες παραχωρούσαν στους Χριστιανούς αγωνιστές την indulgetiae, τους απάλλασσαν από μέρος ή αν έπεφταν από το σύνολο των αμαρτιών τους. Αυτά τα προνόμια, που είναι ίδια με των Μουσουλμάνων, δόθηκαν στη σύνοδο του Clermont το 1095, όταν ανακηρύχθηκε η Σταυροφορία για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων.

[18] Σύμφωνα με τον Γουλιέλμο τον Τύριο το Τάγμα των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα ιδρύθηκε το 1118.

[19] ήταν τοποτηρητής του Χριστού στη γη και διάδοχος του Πέτρου στον οποίο ο Κύριος είχε αφήσει να κυβερνά όχι μόνο την Εκκλησία  αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Του ανήκουν τα δύο σπαθιά, το πνευματικό, το οποίο μεταχειρίζεται κατευθείαν και το εγκόσμιο που εμπιστεύεται στους πρίγκιπες: σε αυτούς ασκεί ύψιστο δικαίωμα ελέγχου και εξουσίας, καθ’ ότι στερούνται του θείου νόμου (ratione peccati) και η βασιλική εξουσία, ανθρώπινης καταγωγής, προέρχεται από την αξιότητα της παπικής εξουσίας, όπως το φεγγάρι δέχεται το φως του από τον ήλιο.

[20] Luigi Salvatorelli, Sommario della storia d’ Italia, Einaudi, 1974.

[21] Piers P. Read, Οι Ναΐτες Ιππότες, μτφ. Γ. Κουσουνέλου, εκδ. Ενάλιος, 2003.