η γοργόνα αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου



Θανάσης Καλαντζής έργο σε μάρμαρο





 Χριστούγεννα 2014

 Ο καλπασμός της ίλης του βασιλικού ιππικού σαν φύσημα του ανέμου τάραζε τη σιγαλιά του δειλινού. Μία αρχόντισσα Κυρά την οδηγούσε, η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου, η Κύνα. Τα μαλλιά της είχαν γλιστρήσει από τα σφικτά τους δεσίματα και μαζί με τις πορφυρές κορδέλες τους τώρα ανέμιζαν στην πλάτη της λυτρωτικά. Ξεκίνησαν με το πρώτο φως από την Πέλλα και στις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα ο στρατηγός διοικητής που ο βασιλιάς αδελφός της είχε εμπιστευτεί, τόλμησε να την εμποδίσει, αυτήν που σεβόταν ο στρατός και ο λαός τιμούσε στο πρόσωπο της τον βασιλιά Αλέξανδρο. Τον παρέσυρε στο ιερό σπήλαιο του Ορφέα, νερά έζωναν το σεμνό μνημείο που υψωνόταν πάνω του με την σφραγίδα του Αλεξάνδρου που έλειπε στην εκστρατεία ειρήνευσης του κόσμου. Με ευφυείς ελιγμούς οδήγησε το ιππικό της η αμαζόνα Κυρά αποφεύγοντας τη σύγκρουση εναντίον δικών της ανθρώπων και του στρατηγού Αντίπατρου που γνώριζε από παιδί. Ξέφυγαν, ωστόσο η καθυστέρηση φούντωσε το θυμό της.

Ασυναίσθητα έφερε το χέρι στη ζώνη της, εκεί σαν φυλακτό κρατούσε το τελευταίο γράμμα του Αλέξανδρου. Ο βασιλιάς γνώριζε από καιρό ότι κάποιοι επιθυμούσαν να καταστρέψουν την ισορροπία του κόσμου, κινούνταν ύπουλα και με ψεύδη θόλωναν την αλήθεια, μόνο αυτούς κυνήγησε μέχρι εσχάτων κι έπαιρνε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Όταν το τελευταίο επίσημο γράμμα του έφτασε στο παλάτι με βασιλικό αγγελιαφόρο συγχρόνως έφτασε στο Ιερό των Μεγάλων θεών εκείνο που φύλασσε στη ζώνη της. Από εκεί η Κύνα έλαβε κάλεσμα «βασιλεύς σώος σώζει». Με την Αρτέμιδα οδηγό έφτασε στο Ιερό με ολόγιομο φεγγάρι. Η μεγάλη Ιέρεια της παρέδωσε τη γραφή που την προειδοποιούσε για τα σημάδια κι ύστερα της μίλησε ώρα πολύ για το κελάρυσμα των πηγών.

Η πολύτιμη γραφή ρητά την προέτρεπε για κανένα λόγο να μην αφήσει την Μακεδονία και την Ελλάδα προτού φτάσει μήνυμα του Πτολεμαίου σ’ αυτό το ίδιο ιερό, προπάντων τώρα που η Ολυμπιάδα βρισκόταν στην Ήπειρο. Τα νέα που συνέχισαν να φτάνουν ήταν αντιφατικά και προκαλούσαν αναστάτωση . Ο Αλέξανδρος έστελνε άλλο στρατηγό τον Κρατερό ν’  αναλάβει τη θέση του Αντίπατρου που τον καλούσε κοντά του. Ο Κρατερός στο δρόμο έλαβε την είδηση του απρόσμενου θανάτου του βασιλιά Αλέξανδρου από αδιευκρίνιστη αιτία με αποτέλεσμα ο Αντίπατρος να μείνει στη θέση του. Αν είχε πάει… θα είχε αντιληφθεί εγκαίρως πως η θλίψη μαζί με τις φήμες που διάβρωναν την αλήθεια προκαλούσαν φόβο και η καχυποψία έστρεφε τον ένα εναντίον του άλλου…., όμως παράκουσε την εντολή πιστεύοντας ότι επειδή ο Αλέξανδρος έκλεισε τα μάτια δεν υπάρχει πια, σκεφτόταν η Κύνα, από μικροψυχία.

Εκείνη αντίθετα ακολούθησε τις οδηγίες και δεν κινήθηκε, μόνο διοργάνωσε επικήδειες γιορτές στο κυκλικό Ιερό του Ορφέα ενώ πύκνωσε τις επισκέψεις της στο Ιερό των Μεγάλων θεών. Πίστεψαν ότι το έκανε από μεγάλη θλίψη ενώ εκείνη προετοιμαζόταν περιμένοντας, ώσπου μία μέρα έφτασε μήνυμα του Πτολεμαίου. Ήταν γι’ αυτό που τώρα αψηφώντας κούραση και κινδύνους έτρεχαν αντίθετα στο χρόνο, φτερά έβαλαν στ’ άλογα και την ψυχή τους. Ο Αντίπατρος αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν ν’ ακολουθήσει.

Χαλάρωσε το σφίξιμο κι ακολουθούσε το ρυθμό του αλόγου της μέσα στην αχλύ που πύκνωνε τις σκιές του απόβραδου. Δίπλα της ένοιωθε ολοζώντανη την μορφή του Αλέξανδρου, το φλογισμένο από την εσωτερική φλόγα της ψυχής του πρόσωπο, το βλέμμα που χωρούσε όλο τον κόσμο… κι ένα δάκρυ στάθηκε  στα ματοτσίνορα της αληθινό διαμάντι, ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος.

Ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη του αλόγου της και την προειδοποίησε, εστίασε το βλέμμα της, μέσα στην πυκνή ομίχλη ένας βράχος ξεπρόβαλλε ανάμεσα σε μία συστάδα πανάρχαιων δένδρων, η έντονη αίσθηση παρουσίας άλλαξε το ρυθμό τους… και τότε διέκρινε την θυγατέρα της Αδέα με μικρή συνοδεία Μακεδόνων ιππέων, μαζί τους μερικοί Ηπειρώτες σταλμένοι από την Ολυμπιάδα. Στην αναταραχή των ελιγμών είχε προπορευθεί από μυστικό μονοπάτι των ναϊάδων, αν παρουσιαζόταν ανάγκη εκείνη τουλάχιστον έπρεπε να φτάσει στον προορισμό τους.

Η Αδέα ήταν η μονάκριβη κόρη της Κύνας, η δυνατή ψυχή της την έκανε αμαζόνα ισάξια της Κύνας και της Ολυμπιάδας, την είχε εκπαιδεύσει μόνη της όπως ο πατέρας της Φίλιππος εκπαίδευσε την ίδια.

Προχώρησαν μαζί μέχρι τ’ άφθονα νερά κοντινής πηγής, ο καλά φυλαγμένος τόπος θα τους φιλοξενούσε ώσπου οι Ώρες να σπρώξουν τ’ άστρα στην Αυγή.

Καθώς η Κύνα λουζόταν στη λιμνούλα της πηγής της φάνηκε πως ο ουρανός τίναξε τ’ άστρα του πάνω στα κρυστάλλινα νερά της. Προσπάθησε να πιάσει ένα μα η παλάμη της γέμισε μόνο νερό που τ’ άφησε να κυλίσει … η ροή των νερών ακολουθεί των αστεριών το δρόμο, ο χάρτης τ’ ουρανού απλώνεται πάνω στη γη, Αμμώνειο, Δήλος, Καβείριο…, μα βέβαια…! Τους λογισμούς της διέκοψε η Αδέα που ήρθε και κάθισε σ’ ένα διπλανό βραχάκι.

-Ποιος ο αληθινός κίνδυνος μητέρα;

-Ένας, πάντα ο ίδιος, εκείνοι που πιστεύουν μόνο σε ότι τα μάτια τους βλέπουν, στην ψευδαίσθηση της ύλης, δική τους θέληση να κλείσουν τα μάτια του βασιλιά Αλέξανδρου, νόμιζαν ότι έτσι θα απαλλαγούν από αυτόν και θα ρίξουν πάλι στα δεσμά τον κόσμο. Δρουν με τρόπο που δεν φαίνεται, ύπουλο κι αυτό είναι το πιο δυνατό τους όπλο, καταφέρνουν να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Όποιος έχει δυνατή ψυχή και γρήγορο λογισμό τους αναγνωρίζει, οι υπόλοιποι καταλαμβάνονται από υποψίες και φόβο με αποτέλεσμα να στρέφονται εναντίον αθώων ενώ εκείνοι συνεχίζουν να διαβρώνουν…

- Ο Αλέξανδρος;

- Φανερό ότι γνώριζε, ο τρόπος που έφυγε ανάμεσα στους θεούς αποκαλύπτει την αλήθεια κι είναι απόδειξη στο μέλλον. Προέβλεψε να στείλει τον Κρατερό μαζί με τον Πολυπέρχοντα δίπλα στον Αντίπατρο, να τον επαναφέρουν. Άφησε να κυκλοφορεί η φήμη ότι ο αδελφός μας Αρριδαίος είναι πνευματικά αδύναμος ώστε ο οίκος των Αργεαδών να συνεχίσει το έργο του, απόδειξη ότι ο στρατός τον ανακήρυξε βασιλέα με τ’  όνομα Αρριδαίος Φίλιππος Γ’. Για τον ίδιο λόγο όρισε εσένα σύζυγο του θείου σου Αρριδαίου. Θα προφυλάξετε ότι είναι μπορετό όσο οι θεοί είναι ευνοϊκοί με τη βοήθεια της Ολυμπιάδας.

- Εσύ μητέρα;

- Θα επιστρέψεις εσύ στη θέση μου και ο Αρριδαίος στη θέση του Αλέξανδρου, αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Εγώ θα μείνω ιέρεια στο Ιερό του Άμμωνος Διός και στην πηγή του Ήλιου δίπλα στον αδελφό μου μαζί με τη φρουρά του. Ο Αρριδαίος ήδη φρόντισε να σηκωθεί ταφικό Μνημείο και Τελεστήριο ιερών μυστηρίων. Τα πρασινογάλαζα μάτια της λαμπίρισαν φωτίζοντας τα νερά και προλαβαίνοντας την Αδέα συνέχισε, ποτέ ο Αλέξανδρος δεν πίστεψε θεό τον εαυτό του, μόνο γιο θεού τον ονομάζει, όπως είμαστε όλοι, όπως ο προπάτορας μας Ηρακλής. Ποτέ δεν ξεχώρισε τους Μακεδόνες από τους άλλους Έλληνες, τους Έλληνες από τους άλλους λαούς. Ονειρευόταν ένα κόσμο ελεύθερο, ειρηνικό και δίκαιο διότι μόνο έτσι θα ζούσαν κι οι Έλληνες ευτυχισμένοι. Το δρόμο δείχνει της θέωσης…, των ηρώων, δρόμος ανοιχτός σε όλους, αλλοίμονο αυτό δεν είναι αρεστό σ’ εκείνους που συσκοτίζουν τη γνώση και σηκώνουν εμπόδια.

Με τ’ ακροδάχτυλα του ποδιού της ανατάραξε ελαφριά το νερό, η κίνηση απλώθηκε σ’ όλη τη λίμνη και μόλις ηρέμησε συνέχισε.

- Βλέπεις το νερό δεν έχει σύνορα, όπως τ’ άστρα στον ουρανό…, τα ιερά κέντρα ουρανού και γης μετακινούνται διαρκώς με σύνθετες κυκλικές τροχιές που κάποτε επιστρέφουν σε προηγούμενες θέσεις τους. Το νερό δείχνει τη ροή και οι πηγές τα κέντρα…

Σαν φάνηκε το άρμα της Αυγής ξεκίνησαν, γρήγοροι σαν αστραπή διέσχισαν την Μικρά Ασία κι ακολουθώντας τους δρόμους του νερού έφτασαν μια ώρα αρχύτερα στη μακρινή Βαβυλώνα. Νύχτα μπήκαν στο στρατόπεδο, τις υποδέχθηκε ο Αρριδαίος και η βασίλισσα Ρωξάνη, ευγενική αμαζόνα που η θλίψη της χάριζε υπερκόσμια ομορφιά. Αργότερα  τους μίλησε για το γένος της, βαστούσε από τον Διόνυσο και τον Ηρακλή που προπορεύθηκαν του Αλεξάνδρου. Η παρουσία της Κύνας στο στρατόπεδο αγαλλίασε προπάντων τους ανήσυχους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες που την γνώριζαν.

 Όσο οι ετοιμασίες της μεταφοράς του Σώματος του Αλεξάνδρου προχωρούσαν έγινε ήσυχα  η γαμήλια τελετή, η Αδέα ονομάσθηκε Ευρυδίκη, όπως η μητέρα της Κύνα όταν ενώθηκε με τον Αμύντα, χωρίς ποτέ να πάρει τον τίτλο της βασίλισσας από την Ρωξάνη. Με κάθε ευκαιρία οι τρεις γυναίκες με τον Αρριδαίο, τον Περδίκκα και τον Πτολεμαίο κουβέντιαζαν για ώρες. Καθημερινά αντιμετώπιζαν φήμες, υποψίες, δεισιδαιμονίες και τις ταραχές που προκαλούσε η απληστία και η φιλοδοξία εκείνων που έπεφταν στα δίχτυα του αόρατου εχθρού που μόνο με τα δικά του όπλα θα γινόταν μπορετό ν’ αντιμετωπισθεί. Ο Φίλιππος, έλεγε ο Αρριδαίος, ένωσε την Ελλάδα κι ο Αλέξανδρος συνεχίζοντας το έργο του ένωσε τον κόσμο ελευθερώνοντάς τον … πέτυχε το σκοπό του! Η ελευθερία όμως δεν είναι υπόθεση ενός αλλά του καθενός. Καθένας χωριστά κι όλοι μαζί, αυτή είναι η εικόνα τ’ ουρανού.  Η παρουσία της Κύνας στο στρατόπεδο εμψύχωνε τους Έλληνες, μαζί της συχνά η Αδέα και η Ρωξάνη, κι εκείνη καλά εκπαιδευμένη αμαζόνα. Ενώ ο Πτολεμαίος θα μετέφερε το Σώμα του Αλεξάνδρου σύμφωνα με την επιθυμία του στο πανάρχαιο ιερό του Άμμωνα Δία, δέσποτα του Ολύμπου, ο Περδίκκας θα εξασφάλιζε τα περάσματα με τρόπο ώστε να μοιάζει ότι τον κυνηγά ενώ ο Αρριδαίος με βασιλικές τιμές θα οδηγούσε την πομπή με τη βασιλική άμαξα διασπώντας την προσοχή και έλκοντας κοσμοπλημύρα στα περάσματα του δρόμου.

Έτσι κι έγινε, όταν η πομπή έφτασε στα σύνορα Συρίας και Αιγύπτου δημιουργήθηκε αναταραχή και αναμενόμενες συγκρούσεις, τότε η Κύνα με τον Πτολεμαίο χωρίστηκαν από τους άλλους. Κεντρίζοντας το άλογο της σαν λάμψη πέρασε δίπλα από την θυγατέρα της η Κύνα, τελευταίος χαιρετισμός ο απόηχος των λόγων της, …τα νερά κόρη μου, τον Κάσσανδρο….!

 

Την αγαπούσε ο λαός τούτη την πρώτη θυγατέρα του Φιλίππου που λάτρευε ο Αλέξανδρος. Κι αν ο Αλέξανδρος ταυτίσθηκε με τον βασιλιά ήλιο Υπερίωνα (Απόλλωνα Κύνα), η Κύνα ταυτίσθηκε με την μνήμη του νερού που το κάνει αθάνατο, την Κόρκυρα, Γόργυρα, Γοργώ Μέδουσα (Αθηνά Σοφία).

Είναι η Κύρα της θάλασσας που αναζωογονεί τη μνήμη των θνητών:

 ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, ζει και βασιλεύει και τον κόσμο ειρηνεύει!

 

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν αμαζόνες και γοργόνες;