ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ (ΑΜΦΙΠΟΛΗ) Μερος Β' - ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ!

 ….διότι ο πραγματικός χρυσός δεν έχει υλικό αντίκρισμα!

Λέων – Σφίγγες – Καρυάτιδες στην Αμφίπολη και στον Ελληνικό Κόσμο.

μία διαφορετική οπτική

 

 

Ο 4^ος π.Χ. αι. παρουσιάζει μεγάλο πολιτιστικό ενδιαφέρον. Ήδη με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου η Ελλάδα παρά την πολιτική αναταραχή και την οικονομική ύφεση με τις προσπάθειες ειρήνης και ένωσης για το κοινό καλό καταφέρνει να προοδεύσει συγχωνεύοντας τους παλιούς δρόμους της παράδοσης με νέες αντιλήψεις. Την εποχή του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Εύδοξου…  η άνθιση των μαθηματικών/αστρονομίας, της αρχιτεκτονικής, της ζωγραφική κλπ. οδηγούν και πάλι στην εξάπλωση της επιθυμίας του θεϊκού (μυώ, μυστήρια). Του πραγματικού (εικονικού) προέχει ο ιδεατός (αληθινός) κόσμος τον οποίο αναπαριστά η τέχνη. Μέσα σ’  αυτό το πλαίσιο ο Φίλιππος ο Ενωτής των Ελλήνων προετοίμασε την Πανελλήνια εκστρατεία εναντίον των Περσών που οδήγησε ο Αλέξανδρος με σκοπό σαν κοινός ρυθμιστής να συμφιλιώσει όλα τα έθνη[1] και ν’ απλώσει την ελληνική δικαιοσύνη και  ειρήνη σ’ όλα τα μέρη του κόσμου[2] και το ότι έβαλε στο νου του κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ήταν αληθινός φιλόσοφος[3] που ετοίμασε τον κόσμο να υποδεχθεί τον Χριστιανισμό.[4]

Ο Αλέξανδρος είχε κάτω από το προσκεφάλι του την Ιλιάδα και την Οδύσσεια κι έμαθε ολόκληρη την Ασία να διαβάζει Όμηρο.[5] Την Ιλιάδα του Αλέξανδρου «εφόδιο πολεμικής αρετής» την είχε διορθώσει (!) ο Αριστοτέλης.[6]

 

 

Ο ΛΕΩΝ είναι γνωστό σύμβολο του αστερισμού του Λέοντα και του θερινού ηλιοστασίου. Ο ήλιος μας βρίσκεται στον Λέοντα όταν ανατέλλει ο Σείριος (μετά από 72 ημέρες που δεν φαίνεται), το α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός.

Στο ζωδιακό της Dendera[7] τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός απεικονίζει μία αγελάδα καθιστή και είναι αφιερωμένος στην αδελφή (Διώνη) -σύζυγο (Ήρα Αγελάς) και θυγατέρα (άνθος Αθηνά), το θηλυκό μισό του ταύρου Δία/Ποσειδώνα/Άϊδη, την ΚΟΡΗ (Εστία) του οφθαλμού Αθηνά (άνθος του νου)-Ίσιδα (εκείνη που γνωρίζει)!

 Ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός ή Σειρίου (ήλιος Υπερίων)[8] αντιστοιχεί στον Απόλλωνα θεό του αιθεριακού – αστρικού ή πνευματικού φωτός - το φως που εκπέμπει η γλαυκή κόρη του οφθαλμού!

Ο κύνας (Άργος της Ήρας) με το διαπεραστικό βλέμμα του λυγκός ή λυκός, συμβολίζει αποκλειστικά τον ήλιο Σείριο ενώ ο λέων συμβολίζει γενικά οποιονδήποτε ήλιο. Καθώς το  α του Λέοντα, ο  Βασιλίσκος θεωρείται άστρο αρχηγός ο Λέων που «κρύβει» τον Κύνα, έγινε σύμβολο βασιλικό, σύμβολο του ΗΡΑΚΛΗ και του γένους του, σύμβολο της δύναμης του τριπλού φωτός. Ο Λέων (ΗΡΩΑΣ Ηρακλής) στο κέντρο/κορυφή ενός κυκλικού μνημείου το πιθανότερο είναι να συμβολίζει συγχρόνως τον Κύνα Σείριο (ΘΕΟΣ Απόλλων) με προσανατολισμό ανάλογο του Λέοντα της Ιουλίδος στην Κέα.[9]

Ο Ηρακλής γεννήθηκε την ώρα που ο Σείριος εγκατέλειπε το τριπλούν φως.[10] Όμοια απόγονος του ο Αλέξανδρος γεννήθηκε τότε που ανατέλλει ο Σείριος την έκτη του μηνός Εκατομβαιώνα[11] (Λώος), ίσως αυτή την ίδια μέρα της ανατολής του αστέρα το 356 π.Χ. για όσους τοποθετούν τον Εκατομβαιώνα από τα μέσα Ιουλίου έως τα μέσα Αυγούστου,[12] ενώ επτά μέρες μετά, στις 13 γιόρταζαν τα Μεγάλα Παναθήναια προς τιμήν της Αθηνάς (αγελάς)! Ο Αλέξανδρος ακολουθούσε τα ίχνη του Διονύσου, ο οποίος θεός είναι αρχηγός του γένους μου και προπάτωρ μου […],[13] διότι ο Διόνυσος (Ανθεύς, Υάκινθος), είναι ο εσωτερικός Απόλλων -αιώνιο παιδί, η  ψυχή σπίθα αστρικής ουσίας[14] και (η εξάς) είναι η ψυχή, η οποία έχει την ικανότητα να διορθώνη και να συγκροτή το σώμα […],[15] πρώτη αυτή κατέρχεται και δίνει πνοή (πνεύμα ζωής) στο σώμα.

Αδελφός του Υάκινθου-ψυχή ήταν ο Κυνόρτας «αυτός που προκαλεί τους σκύλους»[16] (κυνικά καύματα), ενώ μία αδελφή του Υάκινθου ονομαζόταν Ευρυδίκη. [17]

Οι κινήσεις των δύο αστερισμών, της αγελάδας (Διώνη-Ήρα – Αθηνά) και του ταύρου (Δία- Ποσειδώνα- Άϊδη), δημιούργησαν το «Έτος του Κυνός»[18] και το «Μέγα Έτος των Πλειάδων» που βρίσκονται στη ράχη του Ταύρου. Σ’ αυτούς τους χρονικούς κύκλους οι άξονες των ισημεριών και των ηλιοστασίων αντιστρέφονται και αλλάζουν.

Στην Εποχή του Ταύρου ισημερίες έχουμε στον Ταύρο-Σκορπιό και ηλιοστάσια στον Λέοντα-Υδροχόο. Τα τέσσερα ζώδια είναι οι τέσσερις φύλακες[19] τ’ ουρανού, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα στην εκλειπτική. Καθένας εποπτεύει ένα τέταρτο της ουράνιας σφαίρας, αρχηγός ο Βασιλίσκος- α του Λέοντα, ο Λαμπαδιάς/Ύας - α του Ταύρου, ο Αντάρης/Λήσος- α του Σκορπιού και ο Φομαλχώ (Γοργόνα)- α του Νότιου Ιχθύος με το κεφάλι του προς τον Υδροχόο και τους ζωγράφιζαν μαζί, ένα γυναικείο κεφάλι πάνω σ’ ένα τεράστιο σώμα ψαριού!

Ο άξονας Λέοντα-Υδροχόου σημαδεύει την Ελλάδα, μεταβάλλοντάς την έτσι σε αναπαράσταση της ουράνιας Αρμονίας των πλανητών του ηλιακού συστήματος και του ζωδιακού κύκλου.[20]

Ο Πλούταρχος ονομάζει τον Σείριο Υδραγωγόν[21] και ο Ηρόδοτος[22] μιλώντας για τον ποταμό Νείλο επιβεβαιώνει τη σχέση του με τον Υδροχόο.

Μία αντιστροφή Λέοντα-Υδροχόου (ο ήλιος μας στον Υδροχόο όταν ανατέλλει ο Σείριος (15.000 χρόνια περίπου πριν (!)) μας οδηγεί να καταλάβουμε τη σχέση του Υδροχόου πρώην Γοργόνα/Σειρήνα με τον Σείριο Κύνα, ασφαλώς και με την ΚΥΝΑ ή Κυνάνη, την Αμαζόνα -«Γοργόνα» αδελφή[23] του Αλεξάνδρου «Λέων».

Η ΣΦΙΓΓΑ αναπαριστά τα 4 ζώα σε συνδυασμό, έχει πόδια λεονταριού, σώμα ταύρου, φτερά αετού (Σκορπιός) και… γυναικείο κεφάλι (Υδροχόος), που αντιστοιχούν στους τέσσερις Ευαγγελιστές! Κάποτε απεικονίζεται με σώμα κύνα (Σκύλλα Εκάτη- εναλλαγή ταύρου και αγελάδας). Στην αλληλουχία των εποχών η Γοργώ/Γοργόνα με ουρά ιχθύος, η Σειρήνα με σώμα μέλισσας ή πουλιού (σχέση Γοργούς – Σειρίου) και η Σφίγγα ή Σκύλλα που τα συνδυάζει όλα, έχουν γυναικείο κεφάλι.[24] Η Σφίγγα σύμβολο παλαιότατης θεότητας των «Υδάτων» σώζει το δαιμονικό (θεϊκό) της χαρακτήρα και μοιάζει φύλακας των πηγών των «Υδάτων» των δύο ημισφαιρίων τ’ ουρανού, τούτης (Ωκεανός) και της άλλης γης (Στυξ).[25] Διπλή (εραλδική) η Σφίγγα στα ελληνικά μνημεία που αναδεικνύουν τη σχέση των συμβόλων με μία εποχή του χρόνου ή κατεύθυνση του χώρου θεωρείται σύμβολο των ισημεριών.[26]

Ωστόσο η Σφίγγα με πόλο (καπέλο) αντιστοιχεί στον πολικό αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου (Άρτεμης) και ο διπλασιασμός θα πρέπει ν’  αντιστοιχεί σε δεύτερο πολικό αστερισμό του άλλου ημισφαιρίου που δεν φαίνεται, ίσως της Γοργόνας/Υδροχόου (Αθηνά), την παλαιά «Κυρά της Λίμνης», ο θηλυκός δαίμων της λίμνης – Λακεδαίμων,[27] με τον Περσέα ονομάσθηκε Περσεφόνη.

Οι δύο Σφίγγες επί 4 ζώα οδηγούν νοητά στο οκτώ (8, ∞) που οι Πυθαγόριοι ονόμαζαν και Μητέρα.

Οι δύο Σφίγγες βρίσκονται στην είσοδο του κυκλικού- ουρανός μνημείου στο σημείο του Ταύρου/Δία -δεσμός των δύο ημισφαιρίων (Ποσειδών-Άϊδης) τ’ ουρανού.

ΚΑΡΥΑΤΙΔΕΣ – ΚΑΡ (ΚΑΡΝΟΣ/ΚΑΡΝΕΙΟΣ)– ΥΑΣ (ΥΑΚΙΝΘΟΣ)

Ο Ύας[28] θεωρείται αδελφός των 7 Υάδων – Νύμφες που βρίσκονται ανάμεσα στα κέρατα του αστερισμού του Ταύρου. Ύης, Υεύς και Ύας επίθετο του Δία Όμβριου με την υπόσταση του Ποσειδώνα, ως θεού της γονιμοποιού υγρότητας (σταγονιδίων νερού), Ύης ο Διόνυσος - Υά-κινθος, ύω – βρέχω,βροχή και Υς – κάπρος (καρπός και σταγών), αγριόχοιρος, χοίρος, γουρούνι/δέλφαξ.

Όταν κάποτε τον Ύα/Αγριόχοιρο «σκότωσε» ένας λέων (ή αγριόχοιρος)[29] μετατράπηκε στον Υδροχόο (Γανυμήδης) που πήρε τη θέση της Γοργούς. Άρα ο Ύας (Αρκάς) με τις Υάδες και Πλειάδες (Άρκτους) μεταφέρονται από τον Βοώτη-Άτλα στον Ταύρο, εκεί «σκοτώνεται» ο Ύας και γίνεται Υδροχόος-Γανυμήδης στη θέση της Γοργούς.  Ο αστερισμός του Υδροχόου είναι «κρόνιος»,[30] συνεπώς ανήκει σε μία παλαιότερη τάξη του κόσμου και εικόνα τ’ ουρανού.

Ο υς/αγριόχοιρος[31] αναπαριστούσε τον αστερισμό που αργότερα ονομάστηκε Μεγάλη Άρκτος και αντιστοιχεί στην Άρτεμη,  αρχαία θεότητα του ΠΟΛΟΥ, ενσαρκώνει τον ΚΟΣΜΙΚΟ ΝΟΜΟ/Λόγο και επιβάλλει την ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΑΞΗ μαζί με τον αδελφό της ΚΑΡΝΕΙΟ Απόλλωνα, Μέγας Κύνας. Είναι σύμβολο σταθερότητας και του αμετάβλητου περιβάλλοντος, συνδέεται με τον Ηρακλή και το χειμερινό ηλιοστάσιο. Οι άρκτοι (urs-us) αντιστοιχούν στους αγριόχοιρους- ύες.

Ο μύθος του Καλυδωνίου κάπρου/Ύς συμβολίζει την αλλαγή αγριόχοιρου - άρκτου με τη μάχη του κάπρου και της άρκτου,[32] δηλαδή την επανάσταση των εκπροσώπων της ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ενάντια στην υπεροχή της ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ και αναπαριστάται στο «τάφο»-μνημείο του Υάκινθου/Ύα στις Αμύκλες, διάκοσμος με το ζωδιακό και το μύθο του Καλυδώνιου Κάπρου/Υς και της Αταλάντης. Γίνεται κατανοητός ο μύθος του Βούσιρι (Ταύρος Σειρίου) που έκλεψε τις Ατλαντίδες- Εσπερίδες (Υάδες-Πλειάδες)- άρκτους από τον Άτλα-Βοώτη, ο οποίος βρίσκεται δίπλα την Άρκτο και ίσως τότε ονομάσθηκαν ύες αλλά και ο μύθος της Ατλαντίδος!

Ο Όμηρος επίσης μιλά για την Κίρκη (κύκλος),[33] αδελφή του Ήλιου, η οποία με τους καρπούς κρανιάς ή καρυάς (ΚΑΡ, ΚΑΡΝΕΙΟΣ) έδωσε στους συντρόφους -χοίρους του Οδυσσέα την πρότερη μορφή τους. Αρχικά τους αφαίρεσε το πνεύμα (λογικό) κι έμεινε η ψυχή, αργότερα  τους χάρισε  πάλι το πνεύμα- νήμα που δένει την ψυχή που κατέχει την αλήθεια, με το σώμα. Μεταβολή που υπαινίσσεται τους κύκλους ενσαρκώσεων της ψυχής.[34]

Όταν το πνεύμα αφαιρείται εκείνο που μένει είναι η αθάνατη ψυχή-νους/η μνήμη! Το λογικό χάνεται, δηλαδή η συνείδηση και καθόλου η μνήμη.

ΜΙΝ-ΥΕΣ – μιν[35] = αυτός ο ίδιος, ο ΕΑΥΤΟΣ-ΝΟΥΣ, μίνα (μεταλλείο), μεταφορικά πλούσια αστείρευτη πηγή, ΜΙΝΕΡΒΑ (μιν-ερβός/υγρός), μνήμη (άνθος) του Νου (Ύδωρ) που περιβάλλει (καλύπτει) το σπινθηροβόλο πνεύμα.

Η Αθηνά Μινέρβα, η Μέδουσα (μεδούλι-μυελός) και ο Απόλλων Κάρνειος (κερασ-φόρος, κάρα «περίβλημα» του εν-κεφάλου)- εσωτερικός Απόλλων, ο Υάκινθος άνθος (Ανθεύς) και αυτός όπως η Αθηνά. Η Αθηνά – Μεγάλη Μητέρα ως Πότνια Θηρών/Άρτεμις (αρτεμέω και αρταμέω, άρτος=ψυχή, διαμελισμός της αρχικής φλόγας σε σπίθες αστρικής ουσίας), κρατά το νήμα-πνεύμα που δένει την ψυχή με το σώμα (ύλη), το πνεύμα που επικοινωνεί με τα δύο μισά, τους δύο κόσμους-διαστάσεις, το διττό χρόνο-ύπαρξη.

Αυτοί είναι οι Μινύες δαίμονες – ήρωες (ή θνητοί θεοί) γνώστες της αστρονομίας (μαθηματικά, γεωμετρία, μουσική) και ως εκ τούτου φημισμένοι μεταλλουργοί και ευρετές της ορχηστικής μουσικής και της Όρχησης. [36]  Σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή Θ. Σπυρόπουλο, πατρίδα της ορχηστρικής και της δαιμονοποίησης - ηρωποίησης είναι η Μινυακή Λακεδαίμων και ήταν οι Δίδυμοι - Διόσκουροι της Λακεδαίμονος που ίδρυσαν το θρησκευτικό, τελετουργικό χορό στις Καρυές Λακωνίας, προς τιμήν της θεάς – αρχικά Ελένη (Τιτάνισσα Αφροδίτη ή Ήρα ή Αθηνά ή Αρτέμιδα), έλλογη δημιουργία στηριγμένη στη συμμετρία και αρμονία των αριθμητικών υπολογισμών.

Οι Καρυάτιδες – ιέρειες είναι οι άρκτοι/Υάδες αδελφές του Ύα/Υάκινθου που χορεύουν τον κυκλικό χορό/κίνηση των άστρων.

 

Στο κυκλικό μνημείο (κύκλος/ουρανός) του λόφου Καστά με τον Λέοντα (κεντρικός αστέρας/ήλιος) στην κορυφή (κέντρο-πόλος ουράνιου κύκλου), η είσοδος των  εν σειρά τριών θαλάμων (που μέχρι τώρα έχουν ανασκαφεί με επιφύλαξη για τα μέχρι τώρα στοιχεία) έχει προσανατολισμό ΝΔ-ΒΑ,[37] βρίσκεται δηλαδή στον Ταύρο, στον άξονα Ταύρου-Σκορπιού οι ισημερίες από το 4.000-1.700 π.Χ. – εποχή του Μινυακού – Ατλάντιου[38] πολιτισμού. Πρόκειται μάλλον για την τελευταία περίοδο του Ατλάντιου πολιτισμού, των θεϊκών γενών και των ηρώων, δηλαδή η εποχή της «Κυράς της Λίμνης» - Γοργούς και του πατέρα Ποσειδώνα, που προηγήθηκε τις μεταφοράς των Ατλαντίδων στον Ταύρο και η αρχή αυτής της τελευταίας (γένος Ηρώων) ως το 1750 π.Χ. που ο τελευταίος Κατακλυσμός προκάλεσε τη γένεση του Σιδερένιου γένους!

 

Σύμβολο ισημεριών οι δύο σφίγγες της εισόδου με πόλο, η λέξη πόλος/ κέντρον  σχετίζεται με τη λέξη πόλη η οποία ως κέντρο πιθανόν σχετίζεται και με τον λίθο στον οποίο μετατράπηκε ο Στρυμών στο βυθό της Κερκινίτιδας λίμνης, όπως ο Φαέθων μέσα στον ποταμό Ηριδανό! Στις εκβολές του Στρυμόνα σε μία σπηλιά κάτω από ένα γερό βράχο έμεινε επτά μήνες με τη θλίψη του ο Ορφεύς, αφού επέστρεψε από το Ταίναρο. [39]

Στην Λακεδαίμονα υπήρχε ήδη η λίμνη[40] και η «Κυρά» της (δαίμων) όταν ο 3^ος βασιλεύς Ευρώτας έσκαψε αυλάκι και οδήγησε το νερό προς τη θάλασσα, έτσι δημιουργήθηκε ο περίφημος ποταμός Ευρώτας. Στις ΒΔ όχθες της, ένας λόφος διαμορφώθηκε σε πυραμίδα πάνω στην οποία ιδρύθηκε ένα μεγάλο κέντρο, έδρα των βασιλέων. Είναι η λίμνη που χάθηκε το 1750 π.Χ. από την οποία ονομάσθηκε ο 4^ος βασιλέας Λακεδαίμων, δαίμων του λάκκου, αγαθός θεός της λίμνης.[41]

Ο Λακεδαίμων ήταν γιος του Δία/Ταύρου και της Πλειάδας-μέλισσας Ταϋγέτης και θυγατέρα του ονομάσθηκε Ευρυδίκη (σύζυγος του Ακρίσιου, παππού του Περσέα!). Την εποχή του βασιλιά Τυνδάρεω και της Λήδας «επιστρέφει» ως θυγατέρα/ΚΟΡΗ του Δία/Κύκνου (Ποσειδών) και της Νέμεσης/Δίκης (νόμοι της φύσης) η Ελένη.

Αναστροφές κι αντιστροφές είναι ο τρόπος της φύσης, η σβούρα του Διονύσου/Έρως, ο χορός, η μουσική, οι πορείες των άστρων.

Οι μικρές εποχές της γης αντιστοιχούν στις μεγάλες εποχές του σύμπαντος!

 

 

 

 

---

[1] Πλούταρχος, Ηθικά, (τ.Α’) «Περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής», μτφ. Π. Ρώτας-Α. Κατσούρος, εκδ. Ζαχαριάδης, [χ.χ}, 329c

[2] Πλούταρχος, ό.π. 332a

[3] Πλούταρχος, ό.π., 330e.

[4] Photios Petsas, PELLA, Inst. Of Balkan Studies, Thessaloniki, 1978.

[5] Πλούταρχος, ό.π,  328d.

[6] Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, τ.17 «Αλέξανδρος-Καίσαρ», μτφ. Ομάδα Κάκτου, εκδ. Κάκτος, 1993,  Αλέξανδρος 8,2.

[7]Αίγυπτος, ναός 4^ου π.Χ. αιώνα. www.mazzaroth.com // Richard H. Allen, Star names, Dover Publications, Inc., New York, σελ. 307. - Sirius shown as a cow. // R. Temple, Το μυστήριο του Σειρίου, μτφ. Γιάννης Τσάκωνας, εκδ. Ενάλιος. // De Santillana G. & Hertha von Dechend, Hamlet’s mill, David R. Godine – Publisher, Boston, 2007.

[8] Αριστοτέλης, Ρητορική Β’, μτφ. Ηλ. Ηλιού, εκδ. Ζαχαρόπουλος, [χ.χ], 24, 1401a 15-20.όταν κάποιος εγκωμιάζει το σκυλί να απαριθμεί μαζί με τ’ άλλα εγκώμια και όσα αναφέρονται στον αστερισμό του Κ ύ ν α καθώς και στον Πάνα (Διόνυσο), γιατί ο Πίνδαρος είπε γι’ αυτόν σ’ ένα ύμνο που έχει χαθεί, «Ω καλότυχε που οι Ολύμπιοι σ’ ονομάζουν Χιλίων μορφών σκυλί».

[9]Κεφάλι στραμμένο Ν-ΝΑ προς την κατεύθυνση της ανατολής του ήλιου τη στιγμή του χειμερινού ηλιοστασίου.

[10] Ορφέως, Αργοναυτικά, στχ. 104-132.

[11]Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 3,5 ό.π.

[12] Λ. Βρεττός, Λεξικό Τελετών, Εορτών και αγώνων των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Κονιδάρη, 2002.

[13] Πλούταρχου, Ηθικά (τ.Α.) «Περί Αλεξάνδρου….», ό.π., 332B.

[14] Ο Ηράκλειτος ο φυσικός υποστηρίζει πως η ψυχή είναι μία σπίθα από αστρική ουσία, Mακρόβιος, Commentarium Scipionis, 14,19D.A15. // Πλάτων, Τίμαιος, 41d-e.

[15]Ιάμβλιχος, Τα Θεολογούμενα της αριθμητικής, εκδ. Διμέλη, Αθήνα 1998.

[16] K. Kerenyi, Η μυθολογία των Ελλήνων, μτφ.Δ. Σταθόπουλος, εκδ. Εστία, [χ.χ.].

[17] R. Graves, Οι ελληνικοί μύθοι, 125,γ.

[18] Ο Καρκίνος (παλαιότερα ο Σκορπιός) είναι ωροσκόπος του κόσμου και αποκαλούν τούτο το έτος «έτος του Κυνός», επειδή μαζί με τον Καρκίνο ανατέλλει ο λαμπρός απλανής αστέρας του Κυνός […],Πρόκλος, Εἰς τον Τίμαιον Πλάτωνος Δ’, 93, 5, μτφ. Φιλολ. Ομάδα Κάκτου, εκδ. Κάκτος, 2007.

[19] Richard H. Allen, Star names, Dover Publications, In., New York, (first published in 1899), σ. 256. // Σ. Θεοδοσίου & Μ. Δανέζης, Τα άστρα και οι μύθοι τους, εκδ. Δίαυλος, 1992, σ. 72.

[20] Jean Richer, Η ιερή γεωγραφία του ελληνικού κόσμου, Βραβείο Γαλλικής Ακαδημίας 1967, μτφ. Ιω. Παπαδόπουλος, εκδ. Κυβέλη, Αθήνα 2001, σ.43.

[21] De Isidoro.

[22] Ιστορία Β’ (Ευτέρπη), 20-28.

[23] Ετεροθαλή από την Αυδάτη/Ευρυδίκη, η οποία παντρεύτηκε τον νόμιμο κληρονόμο του θρόνου της Μακεδονίας Αμύντα Α’, γιο του Περδίκκα Γ’. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 1,5,4. // Μ. Ανδρόνικος, Φίλιππος, Εκδοτική Αθηνών, 1980. // Χρ. Νάτσας, Φίλιππος Β’ ο Μακεδών ο Ενωτής των Ελλήνων, Δημοσιεύματα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1970.

[24] Η διάθεση ταύτισης της Γοργούς Σειρήνας με την Σφίγγα (μέλισσα) φαίνεται στα νύχια του πουλιού, που κάνουν τα πόδια της να μοιάζουν λιονταρίσια, κι άλλοτε παρουσιάζεται με ουρά νερόφιδου.

[25] Πλάτων, Φαίδων, 110b.

[26] Jean Richer, Η ιερή γεωγραφία του ελληνικού κόσμου, Βραβείο Γαλλικής Ακαδημίας 1967, μτφ. Ιω. Παπαδόπουλος, εκδ. Κυβέλη, Αθήνα 2001, σ.233

[27] R. Graves, Οι ελληνικοί μύθοι, μτφ. Μανουέλα Μπέρκη-Μεϊμάρη, εκδ. Πλειάς-Πουγκάς, 1979, τόμος 3^ος, κφ.125, 3

[28] επίθετο του Δία, ως θεού της γονιμοποιού υγρότητας, σταγονιδίων νερού, με την υπόσταση του Ποσειδώνα. Greek-English Lexicon Liddell & Scott, Oxford, ανάλογα λήμματα.

[29] Σ. Θεοδοσίου-Μάνος Δανέζης, Τα άστρα και οι μύθοι τους, εκδ. Δίαυλος, 1992.

[30] Jean Richer, Η ιερή Γεωγραφία του Ελληνικού Κόσμου, μτφ. Ι. Παπαδόπουλος, Κυβέλη, 2001, σ.66, 124-126.

[31] Μέσα στο σύστημα που ο αγριόχοιρος αντιστοιχεί με το χειμερινό ηλιοστάσιο, οι Εσπερίδες συνδέονται με την εαρινή ισημερία, πιθανόν, λοιπόν, για το πέρασμα από έναν συμβολισμό σχετικό με το ηλιοστάσιο σε άλλο συμβολισμό που έχει σχέση με την ισημερία.

[32] αναγραμματισμός και αντικατάσταση του κ με το π – Η.Λ. Τσατσόμοιρος, Ιστορία της Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας, επιμέλεια Δ. Λάμπρου, εκδ. Δαυλός 1991.

[33] Οδύσσεια, Κ, 242. Κίρκη ή κίρκος, κρίκος σημαίνει κύκλος, είδος λύκου και άγνωστο ποιητικό πουλί, κέρκος- η μυστικιστική ονομασία που δίνουν στον ιεράξ, σύμβολο του Απόλλωνα.

[34] Πορφύριος, Βίος Ομήρου 26.

[35] μέμνημαι (meminisse), μιμνήσκω. ιταλικά Minerva η Αθηνά, mente – μυαλό, αγγλικά mind ενώ mine - δικό μου, αλλά και μεταλλείο, ορυχείο, λαγούμι, υπόνομος.

[36] Θ. Γ. Σπυρόπουλος, ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ «…ή τότε ποτέ ούσα ύφ’ ήλίω νήσος ίερά…», τ.Ι, σελ. 16, 407, εκδ. Καρδαμίτσας, Αθήνα 2013.

[37] Σχέδιο Γεράσιμου Γερολιμάτου, peritexnisologos.blogspot.com

[38] Για τη σχέση Λακεδαίμονας – Μινυών – Ατλαντίδας, Θ. Σπυρόπουλος, ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ, ό.π.

[39] Αθ. Σταγειρίτης, Ωγυγία ή Αρχαιολογία, εκδ. Ελευθέρη Σκέψις, τόμος Δ’, σελ. 190. // Virgilio, Georgica, 4. 507.

[40] Αθ. Σταγειρίτης, Ωγυγία ή Αρχαιολογία, Βιβλ. Ε’, σελ. 2

[41] Θ. Σπυρόπουλος, ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ, ό.π.