Φαντασία και σκέψη…
σαν βρώμικο ύφασμα που δεν ξέρεις από πού να
το πιάσεις για να μην λερωθείς, πώς να το τινάξεις, πώς να ‘βρεις το κουράγιο
ν’ αρχίσεις να το τρίβεις, να πλυθεί και καθαρό πια να το απλώσεις να πάρει την
ευωδιά του αέρα και του ήλιου το φως που όλα τα εξαγνίζει… η σκέψη.
Καθημερινά βάζω μπουγάδα σαν την Πηνελόπη,
εκείνη ύφαινε εγώ πάλι πλένω με πράσινο σαπούνι, εκείνο το παλιό, τρίβω, προσθέτω
«εύρηκα» για να θυμάμαι τον Αρχιμήδη και τους όμοιους του, ξεπλένω και απλώνω…
Αισθάνομαι ότι στο σχοινί κρεμιέμαι κι εγώ, σαν το Οδυσσέα από το κλαδί της
συκιάς, να μ’ εξαγνίσει ο ήλιος και περιμένω με υπομονή την ώρα τη σωστή της
επιστροφής στον κόσμο της χαράς.
Τη νύχτα ο τόπος πλημμυρίζει από τη μαγεία των
αστεριών, η Κασσιόπη στο βορινό ουρανό ακουμπά στις κορυφές των πεύκων που
αναδύουν τη μυρωδιά του ρετσινιού, ρέει σαν χρυσαφένιο δάκρυ στη γη, την
ποτίζει και τότε το απλωμένο ύφασμα αρχίζει σαν άστρο ν’ αφήνει μικρές
αναλαμπές.
Το ύφασμα μου πεντακάθαρο είναι έτοιμο ν’
ακουμπήσει πάνω μου, να τυλίξει το σώμα μου σαν χάδι χεριού με βελούδινη υφή
αγάπης, την υφή του κόσμου!
Μαζί με το κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
Τηλεόρασης έκλεισα την τηλεόραση, έκλεισα και το διαδίχτυο διότι το μόνο δίχτυο
που χρειάζομαι είναι αυτό της υφής του σύμπαντος κόσμου που μας χαρίζει τη χαρά
της ζωής. Έκλεισα και το ασύρματο τηλέφωνο που η τσιρίδα του, ίδια με τεντωμένο
δάκτυλο μπροστά στη μύτη μου, πρόσταζε: «σήκωσέ το τώρα», επανέφερα την παλιά
βαριά συσκευή του πάλαι ποτέ Ελληνικού ΟΤΕ, το κουδούνισμα του καθόλου δεν ενοχλεί το ρυθμό των τζιτζικιών
μέσα στο κατακαλόκαιρο. Και καθώς οι θάλασσες στις μαγευτικές παραλίες της
περιοχής στην προσπάθεια τους να καθαρθούν φτύνουν φουσκάλες, αποβάλλοντας τους
ανθρώπινους ρίπους, μένω σπίτι.
Σπίτι, τριγυρισμένη από τις βιβλιοθήκες μου κι
επιτέλους ικανοποιημένη, τόσο κουβάλημα, τόσα βιβλία, τόσα χρόνια…, τα κοιτώ
και μου φαίνεται ότι στα ράφια υπάρχει μία ζωντανή βιβλιόπολη, ανθρωπάκια με χλαμύδες,
ημίψηλα, τσαρούχια και γοβάκια, βγαίνουν μέσα από τα βιβλία με τα πολύχρωμα
εξώφυλλα, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, ανακατεύονται σε παρέες στο πρώτο ράφι δεξιά
ή στο τρίτο από κάτω ράφι της μέσης, κάποτε πιάνουν κουβέντα με την απέναντι
βιβλιοθήκη σε μία δική τους γλώσσα κατανοητή βεβαίως απ’ όλους... κι αν τυχόν
αντιληφθούν τι γίνεται σήμερα άλλα τραβούν τα μαλλιά τους από απελπισία και
άλλα γελούν μέχρι δακρύων με τη βλακεία.
Από τη Βιβλιόπολη της Βιβλιοθήκης μπορείς, τυλιγμένος
στο αναλάμπον ύφασμα σου, να φτάσεις στην άκρη της Δημιουργίας πολύ πιο γρήγορα
από τα διαστημόπλοια και τις ανάλογες «επιστημονικές» βλακείες!
Φαντασία σκέτη, η επιστημονική παραπέμπει πια σε
τεχνολογία, μηχανές, σιδερικά κι εντέλει άφθονα σκουπίδια. Φαντασία σκέτη, απλή
φαντασία, φάσμα που σε οδηγεί σ’ ότι κρύβεται πίσω από την εικονική βλακεία της
εποχής μας, την εικονική πραγματικότητα, την ψεύτικη χαρά του χρήματος.
Το αληθινό φως το έχουμε μέσα μας κι όταν αρχικά
το δούμε και το εμπιστευθούμε μας οδηγεί στην δροσερή πηγή του φως της υφής της Δημιουργίας.
χώρα του φωτός
31 Ιουλίου 2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου