"κλιματική αλλαγή" - 2030 μ.Χ. ο μύθος των Αργοναυτών φανερώνει την αλήθεια!

ο τοίχος και το κενό

Πριν ο κόσμος χάσει την ισορροπία του και μπούμε για τα καλά στον εφιάλτη και μόνο η ιδέα ότι κάποιος ενδεχομένως διαπερνά σαν φάντασμα τους τοίχους ανήκε στη σφαίρα της ουτοπίας.

Ένας κόσμος προσκολλημένος στο απτό και τ’ ορατό χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη του ότι αν δεν υπήρχε κάτι πέραν του ορατού δεν υπήρχε ανάγκη διαχωρισμού του αόρατου από τ’ ορατό, ότι το φως δεν φωτίζει αλλά αντίθετα κρύβει το σκοτάδι, ακόμη ότι αόρατο δεν είναι αυτό που δεν φαίνεται αλλά εκείνο που δεν βλέπουμε.

Όμως τα δεδομένα αλλάξαν, άρχισε η επαναφορά. Τώρα βρισκόμαστε στην τότε σφαίρα του φανταστικού. Βόμβες αόρατες εκρήγνυνται μέσα και όχι πάνω στα κεφάλια μας, διαλύουν το μυαλό απονευρώνοντας κι όχι διαμελίζοντας το σώμα. Στόχος τους η αόρατη ψυχή κι όχι τ’ ορατό σώμα.

Καλοκαίρι 2012, ζέστη αφόρητη, πάλι και ξανά… Η ζέστη τοίχος αόρατος. Βγαίνω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και νοιώθω ότι αντί να βγαίνω μπαίνω… σε φούρνο. Αποφασίζω αντί να θεωρήσω εμπόδιο την αίσθηση του τοίχου να τον διαπεράσω. Αρχίζω να διεισδύω. Αφήνω τη ζέστη να με τυλίξει όχι σαν απειλή αλλά σαν χάδι, όπως το νερό. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Προχωρώ, το ίδιο αίσθημα, την αφήνω ανεμπόδιστη κι αρχίζω ν’ απλώνομαι μέσα της κι εγώ με τον ίδιο τρόπο. Το πρώτο βήμα έγινε. Παρατηρώ την έντονη αίσθηση τοίχου, χαλαρώνω, τα τζιτζίκια κρατούν τον κοσμικό ρυθμό κι ο φόβος μ’ εγκαταλείπει. Γίνεται! Ξάφνου αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει και τρίτος στο χορό, αυτός ο τρίτος που πάντα αλλάζει κάθε σκηνικό, αόρατος αλλά υπαρκτός, η εσωτερική κάψα της ψυχής μου. Όταν η εξωτερική ζέστη εισχώρησε για τα καλά στο σώμα μου συνάντησε την κάψα της ψυχής μου. Ενώθηκαν και το συναίσθημα ασφυξίας διαλύθηκε αφήνοντας τη θέση του σε αίσθημα δροσερής ανακούφισης. Ήμουν ακόμα εκεί, ανέπνεα λίγο σαν φίδι αλλά… έμαθα πως μπορεί η πυκνή ύλη ενός σώματος να διαπεράσει την πυκνότερη ενός τοίχου… ενός οποιοδήποτε τοίχου, αόρατου ή ορατού, με αντιστροφή.

Τον τοίχο της βλακείας που μοιάζει αδιαπέραστος, θα τον χαρακτήριζα «τοίχο» ψύχους, κενό. Τον κτίζει η έλλειψη της ορθής σκέψης που παράγει την κοινή λογική. Πρόκειται για κενό, χάσμα ζοφερό το οποίο μόνο η φλόγα του νου, το τρίτο είδος της ψυχής, μπορεί να το γεμίσει. Δεν υπάρχει κάτι να διαπεράσεις, αν βρεθείς εκεί μόνο να αιωρηθείς μπορείς στο κενό, πιασμένος από το κλαρί του νου περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή  για να σωθείς.

Είναι ανάγκη να μάθουμε να (δια)περνάμε στην άλλη όψη των πραγμάτων, να αιωρούμαστε στο απόλυτο τίποτα κρεμασμένοι από τη λεπτοφυή κλωστή του νου που αποτελείται από την αστρική ουσία του ήλιου.